Art Of Fielding Export Ed

Een geweldig boek wat heel makkelijk wegleest. Goede opbouw van het verhaal, waarin je wordt meegenomen in het leven van vijf interessante personages. Zeker een aanrader, ook als je niet van honkbal houdt!

Geschreven bij Art Of Fielding Export Ed

Bunting is de bal meteen naar beneden kaatsen. Niet slaan maar je bat recht voor je houden en de bal zo dicht bij je voeten naar beneden te kaatsen/vallen. Wordt gedaan om honken te stelen.

Geschreven bij Art Of Fielding Export Ed

Wát een prachtig boek. Het komt maar zelden voor dat je al vanaf het begin wordt gegrepen door het verhaal en de personages. Je leeft met ze mee en het worden een soort vrienden van je. Mijn hart ging in eerste instantie uit naar Henry, de 'shortstop' die zijn handschoen liefdevol 'Zero' noemde omdat hij daarmee nog nooit één fout had gemaakt. Op de achtergrond leven zijn ouders met hem mee. Na verder lezen worden alle karakters even belangrijk. De een kan niet zonder de ander bestaan.

Ik zeg HULDE!!! Je hoeft totaal geen kennis van sport te hebben om dit boek te lezen. Het gaat over mensen en menselijke interactie. Read it en weep! Een waar juweel!

Afra Kroon

Een goed beeld van de wereld vanuit mannen gezien. Dat is toch vaak een raadsel voor vrouwen. De kameraadschap, de rivaliteit en ook de verliefdheden, zowel tussen mannen onderling als met vrouwen, komen aan bod. Een vlot verhaal, met humor geschreven, onderhoudend.

Geschreven bij Art Of Fielding Export Ed

In de titel staat alles. Het is opvallend hoe snel je sympathie of medeleven opvat voor de karakters. Ook het personage van Guert Affenlight sleept je mee in zijn denkwereld. Voor wie iets deelt met de amerikaanse passie voor sport, is dit helemaal gefundenes fressen. Ik las het met heel veel plezier uit. Nononse proza van de beste soort. Ik las het in het engels, goed te doen, met mijn gemiddelde kennis. Maar wat is 'bunting'?

Geschreven bij Art of Fielding, The / druk 1

Dit boek heb ik voor mijn opleiding moeten lezen, maar hij is zeker aan te raden voor iedereen die geen Engels studeert. Dit boek voelt aan als een soort 'coming-of-age novel', maar er zijn veel meer concrete gebeurtenissen in "The Art of Fielding" dan in het gemiddelde boek van hetzelfde genre. Ook komen er veel 'plot twist' voor. Het gaat in eerste instantie veel over honkbal, met bijpassende jargon die niet altijd even makkelijk te volgen is voor diegene die niet bekend zijn in de honkbal-wereld.

Maar als je hier (als honkbal-noob) even doorheen ploetert, kom je in een verhaal terecht die je echt meesleept; waar je je gaat identificeren met de vele verschillende personages en meevoelt met hun pijn en blijdschap. Ikzelf liet me zo meeslepen dat ik zelfs ook boos werd als de hoofdpersoon iets overkwam. Het verbond tussen de verschillende personages is erg interessant om te lezen, maar het kan voor de meer onervaren lezer wat moeilijk worden om zich voldoende in te leven in iedere personage om de situatie volledig te snappen.

Alles bij elkaar is "The Art of Fielding" erg meeslepend en soms zelfs emotioneel. De schrijver neemt echt de tijd om een sfeer te creëren, gunt jou, als lezer, de tijd om de personages te leren kennen en zet je zelfs aan het denken over bepaalde aspecten van het leven.

Geschreven bij Art Of Fielding Export Ed

even voor diegenen die bang zijn voor een honkbalboek, het is geen honkbalboek.
lees maar gewoon. krijg je geen spijt van..

grote klasse.
GrReinier

Geschreven bij The Art of Fielding

Het is een mooi verhaal over de belevingswereld van jongeren op een universiteit in de VS

Een boek dat je meeneemt in het wereldje van een Amerikaanse universiteit. Waar mensen met verschillende achtergronden, dromen en teleurstellingen samenkomen rondom het baseball team.
Mijn zeer beperkte kennis over baseball weerhield mij niet om volop te genieten van dit geweldige boek. De personages zijn goed uitgeschreven.
Voor mijn gevoel had ik het boek ineens veel te snel uit.
Een aanrader voor iedereen die wel eens weg wil duiken in een boek over dromen, hoop, vriendschap, familie en het leven.

Geschreven bij The Art of Fielding

Dat honkballen is daar in de VS een (volks)sport die half religie, half wetenschap is. Ons voetballen lijkt er niet op. Dat campus-leven dat bij de Amerikaanse colleges hoort, vergelijk dat eens met dat stadse studentenleven in Nederland. De urgentie die een sportloopbaan in de VS heeft voor kansarmen is hier ook al helemaal niet aan de orde, in onze relatieve welvaartstaat.
Het leven dat in “The art of fielding” opgeroepen wordt is is zo onvergelijkbaar met de context waarin hier onze adolescenten tot wasdom komen, dat ik met het verhaal maar moeilijk een verhouding kon vinden, zo’n andere wereld is het. Ik kan me daarentegen wel heel goed voorstellen dat Amerikanen het een weergaloos boek vinden, terwijl ik het zelf las zoals een oningewijde een honkbalwedstrijd zal bekijken.
Het boek is mooi en waanzinnig zorgvuldig geschreven. Harbach heeft er tien jaar aan gesleuteld, dat is er niet aan af te lezen, maar ik geloof het meteen, zo nauwkeurig is het bouwsel, zo elegant is de stijl, zo achteloos zijn de dialogen, zo naturel de personages, en zo geloofwaardig is ieders visie op het leven.
Prachtig en inspirerend is de manier hoe Mike Schwartz het coachen ziet.
Hartverscheurend is hoe het wondertalent Henry het toekomstbeeld verwoordt dat hij had tot hij faalde.
Beklemmend is de toekomst die beiden vrezen wanneer er geen honkbal meer zal zijn: er zal een dag komen, en daarna weer een, en weer een. En die leegte willen ze niet.
Het meest verleidelijke is wel het boek in het boek: “The art of Fielding”, geschreven door de legendarisch kortestop die voor een aantal van de honkballers fungeert als zen-goeroe. De lezer snapt dat de spelers de raad van deze Aparicio (betekent deze naam niet min of meer “openbaring”?) zoeken; bij deze lezer ontstond zelfs verlangen naar de schoonheid van het veldspel die deze meditaties oproepen.
Ook de constructie van het boek is elegant en vernuftig, ik noem wat voorbeelden:
Henry’s Verlossing spiegelt de worp waarmee hij zijn Schuld bezegelde.
Guert Affenlight, de president van het college, gaat op zijn zestigste zijn boekje te buiten: leven, en wel met heel zijn hart, door verliefd te worden op Henry’s homoseksuele kamer- en teamgenoot. En aan dat hart gaat hij dan dood.
De “initiatie” van Henry maakt van Schwartz’s visie op coaching een tot waarheid geworden profetie. En deze profetie is de poetica die de hele roman al in zich draagt.
Je zou het boek een bildungsroman kunnen noemen. Maar de “bildung” is nogal gezapig, weinig verrassend. Wat overigens een sterk punt kan zijn: een goed verhaal over alledaagse ontplooiing en het vormende van een doorsnee-opvoeding, dat mag een prestatie genoemd worden. Maar of zo’n verhaal echt vormend voor de lezer is ………. Daarbij vraag ik me af of de charme van deze roman voor de Amerikanen niet louter van nostalgische aard is. Het is een nogal idyllisch verhaal. Het speelt in de tegenwoordige tijd, maar het is wel een “hortus conclusus”, zoals de wereld van het boek voor mij min of meer gesloten was, is het verhaal ook min of meer gesloten voor wat jongeren overdag zou kunnen bezielen, bezig houden op z’n minst, op honkbal na.
Okay, het boek is prachtig, maar de noodzaak er van is nul. Wat ook geldt voor honkbal. Maar: iets wat niet noodzakelijk is, kan niet automatisch gemist worden. En mooi is mooi.