The Astonishing

Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Dit is het beste werk van Dream Theater sinds oprichting. PUNT. Ik zet er meteen een belangrijke kanttekening bij. De liefhebbers van het hardere werk van Dream Theater die de band bij de vorige twee albums nog het voordeel van de twijfel gaven gaan bij dit album hoogstwaarschijnlijk definitief afhaken. Hier schuilt ook meteen een groot risico. Het album heeft alle potentie om een nieuw publiek aan te boren. De vraag is echter of een nieuw publiek de weg naar dit album weet te vinden. Dream Theater heeft het altijd van een hondstrouwe fanschare moeten hebben omdat de band op tv en radio totaal wordt genegeerd.

Het is natuurlijk bewonderingswaardig dat DT hun eigen weg bewandeld zonder daarmee al te veel rekening te houden met de kritische fanschare. Dit album laat zich ook niet echt in een hokje plaatsen. Het is een mix van Scenes from a Memory en Six Degrees of Inner Turbulence. Mik daar het geluid van de laatste 2 albums over en je komt redelijk in de buurt van The Astonishing. Zoals gezegd, ben je fan van het proggy en melodieuze werk van Dream Theater dan ga je watertanden van dit album. Hou je meer van het hardere werk dan kun je deze schijf beter links laten liggen.

Het is niet mogelijk om 34 nummer (in totaal 2 uur en 13 minuten muziek) in een recensie te vatten. Dream Theater heeft gebruik gemaakt van zoveel mogelijk organische en soms niet voor de hand liggende instrumenten. Dit maakt dat het album fris klinkt. Koor en orkest hebben ook een prominente rol. Vooral het gebruik van het koor is niet overal geslaagd. Het maakt de songs soms een beetje cheesy. Het is niet storend overigens. De band zelf speelt duidelijk in dienst van de muziek, voor egotripperij is geen ruimte. James LaBrie is wel even het benoemen waard. Wat een fantastische prestatie heeft hij neergezet! Zijn beste prestaties in meer dan 15 jaar!

Het album begint met Dystopian Overture bombastisch zoals we van Dream Theater gewend zijn, meteen gevolgd door de prima eerste single The Gift of Music en de schitterende ballad The Answer. Lord Nafaryus is een van de spannendste nummers van het album met een heuse tango! Het had zo op Queen II kunnen staan. Het album gaat verder in een goede afwisseling van stevige nummers afgewisseld met wat rustigere nummers. Moment of Betrayel is misschien het meest Dream Theater zoals we het kennen en met een dikke zes minuten een van de langste nummers van het album. Het einde wordt ingeluid met het prachtige (emotionele) Losing Faythe. Hymn of a Thousand Voices is een meezinger pur sang en het album eindigd met Astonishing even bombastisch (met doedelzak) als het begon.

Conclusie. Zoals gezegd is dit het meest risicovolle werk uit de loopbaan van de band. Sommige fans zullen supelatieven tekort hebben, anderen zullen dit album verafschuwen. Feit blijft dat Dream Theater zich blijft heruitvinden en daarbij zijn eigen koers blijft varen. Of Dream Theater hiermee zijn hand overspeeld heeft? De toekomst zal het leren....

Dit kan alleen de top in de muziekwereld.
Ik wed dat niemand hen op die manier kan volgen.
Als fan verwacht je ook niet anders.
Dream Theater IS ProgMetal. Al de rest in het genre doet hun best maar blijft achterna hinken.
Symfony X blijft in de buurt maar kan nog veel leren.
Mijn mening over de drumwissel : Mike Mangini is heus nog van een ander kaliber dan Portnoy hoor. Met alle respect voor de laatste en alle lof voor zijn DT periode, maar je moet eens zien wat hij op heden uitvoert.
Ik volg Mangini reeds van bij ANNIHILATOR, van bij de Trash God Jef Waters. Het is fenomenaal wat die man bijeendrumt. Zijn stijl is iets anders dan de vorige drummer maar qua finesse en kwaliteit ferm overstijgend. Ze konden zich geen betere vinden. Dus, aan alle criticasters, voor u hem afbreekt en als een klein kind heimwee blijft hebben aan MP ; doe de moeite om MM beter te leren kennen en wat voor perfecte waarde en match hij heeft voor en met DT.
Goed, het album dan.
Anders dan we gewoon zijn, complex maar met veel herkenbare melodieën uit de vorige albums.
Minder METAL dan anders, meer progrock, wat ik persoonlijk jammer vind. Maar bon, ik sta open voor vernieuwing en merk ook op voor een rockopera dat je niet veel andere keuze hebt.
Het is eens iets anders in hun parkours en verdienen daarvoor het grootste respect.
CD 1 bevat vooral veel intro's, rustige verhaallijnen en piano-synth-concert werk.
CD 2 gaat er wat steviger tegenaan en leunt meer aan op het vertrouwde werk.
Bravo !! Zeer geslaagd in het genre en een aangename hopelijk 'éénmalige' sound en genre switch.
NIEMAND doet dit op deze manier na !!
Greetz.

Wel knap werk om in deze tijd een soort rockopera neer te zetten.
Helaas voor mij, maar dat is persoonlijk. Hoe later in de tijd hoe beter ik de albums vond. De vorige als hoogtepunt. Lekker stevig. Jammer dat Portnoy er niet meer bij was.
Positief punt van deze dubbellaar is dat LaBrie zijn stem hier veel beter bij past dan bij de vorige albums. Album doet soms aan Kayak de denken.
Voor mij TE theatraal allemaal

Tjonge wat heb ik uitgekeken naar deze totaal vernieuwende Dream Theater cd als fan van het eerste uur moest eerst wel even wennen aan het feit alsdat The Astonishing een Rockopera is maar na het beluisteren van de dubbel cd die met haar 34 nummers goed is voor maar liefst meer dan twee uur luister plezier moet ik te kennen geven dat deze Progmetalband haar naam wederom waar heeft gemaakt gitarist Jon Petrucci en toetsenist Jordan Rudess hebben een Meesterwerk gecreëerd die men nog lang zal koesteren en ga nu niet als Diehard fan zitten zeuren want zeg nou zelf deze band heeft zich door de jaren echt weten te ontplooien en geen cd klinkt het zelfde en is dwars van alles wat bekend klinkt uitschieters op The Astonishing zin er moeilijk te vinden maar enkele juweeltjes zijn er te vinden in de vorm van The gift of Music (de single track) en The Road to Revolution deze keer niet echte harde nummers maar daarvoor krijgen we als Dream Theater fan('s) een cd dat in de catogorie Meesterstuk te vinden is

Dream theater heeft weer een fenominaal album gemaakt. Alles draait bij the astonishing om het verhaal. Van af het eerste nummer krijg ik kippenvel.
Tevens slagen ze er wederom in zichzelf opnieuw te herontdekken. Dream theater mooier dan ooit.

Een heerlijke plaat van Dream Theater. Eigenlijk hun meest toegankelijke album tot nu toe, vol melodie, bombast en catchy hooks. Loepzuiver geluid, en de gitaren van Petrucci staan moddervet afgesteld. Je wordt meegezogen in het verhaal. Een soort plaat zoals alleen de mannen van DT hem kunnen maken. Voor de fans die vooral van de 'metalkant' van DT houden zal het een tegenvallertje zijn wellicht, maar ik denk dat ze er ook een schare fans aan toe kunnen voegen.
Hoogtepunten wat mij betreft: A new Beginning, Moment of Betrayal (bevat alles wat DT heeft) en de afsluiter The Astonishing (kippevel!).
Kopen!!!!

Wederom een briljant muzikaal project. Helaas deze week het concert gemist, dat moet ongetwijfeld een geweldige show zijn geweest.

Heel goed album. Het beschrijft een verhaal dat zich ver in de toekomst afspeelt. Wat zo knap is aan dit album is dat alle nummers echt één geheel vormen. Dit heb ik bij Dream Theater nooit eerder zo ervaren. Zoals gewoonlijk wordt de cd steeds beter naarmate je hem vaker beluistert. Normaal gesproken heb je altijd een handvol favoriete nummers op een cd die je dan ook ontelbaar vaak afspeelt. De rest bestaat dan niet meer. Maar deze cd zie ik als één lang nummer die ik keer op keer helemaal wil afspelen. Ik vind het een mooi uitgebalanceerde (dubbel)cd: afwisselende ritmes, goede riffs, catchy nummers, mooie ballads en uitstekende zang maken dit tot een pareltje in het repertoire van Dream Theater. Ik denk dat ze er weer wat fans bij hebben!

Dream Theater is al jaren mijn favoriete band....en met deze dubbele langspeler kreeg ik weer precies waar ik op hoopte. Superalbum!

Waanzinnig goed. Erg afwisselend met mooie klankkleuren en het typische Dream Theater geluid.
Absolute aanrader.