The Dreamers

Intellectueel drama, tegen de achtergrond van de Parijse studentenopstand van mei 1968, onder regie van de Italiaanse cineast Bernardo Bertolucci. Naar het boek "The Holy Innocents" van auteur Gilbert Adair (1944-2011), die tevens zorgdroeg voor het interessante scenario, dat desondanks de nodige vragen oproept, voornamelijk wat betreft de vreemde beweegredenen van de drie hoofdpersonages. Waarom handelen ze zoals ze handelen in het niet alledaagse verhaal? De drie belangrijke hoofdrollen worden vertolkt door Michael Pitt als Matthew, Eva Green als Isabelle en Louis Garrell als Theo. Verder nog in de cast onder andere Anna Chancellor, Robin Renucci, Florian Cadiou en Ingy Fillion. Let ook op de Franse acteurs Jean-Pierre Kalfon en Jean-Pierre Leaud, die de roerige tijden van toen allemaal zelf meebeleefden, als zichzelf! Deze Engels/Frans/Italiaanse co-productie van Jeremy Thomas bevat de nodige naaktscènes, wat in principe geen straf is, daar het drietal over lichamen beschikt die best gezien mogen worden. De seks/naaktscènes zijn stijlvol in beeld gebracht (fotografie door Fabio Cianchetti), waarbij het vermeende expliciete karakter van de getoonde beelden sterk overdreven is! Meest opmerkelijke scène is wellicht die waarin Theo, in opdracht van zijn zus Isabelle, moet masturberen voor een still-foto uit de Duitse filmklassieker "Der Blaue Engel" en uiteindelijk op Marlene Dietrich klaarkomt! Deze productie heeft geen eigen muzikale score, maar maakt gebruik van bestaande muziek/songs zoals "C'est Irreperable" (Nino Ferrer), "Queen Jane Approximately" (Bob Dylan), "Dark Star" (Jeremy Garcia), "El Paso Del Ebro (Rodolfo Halffter), "Third Stone From the Sun" (Jimi Hendrix), "I Need A Man To Love" (Janis Joplin) en "La Mer" (Charles Trenet). De liefde van het drietal voor het medium 'film', resulteert in een serie clips uit beroemde speelfilms als "Shock Corridor", "Queen Christina", "The Cameraman", "City Lights", "Top Hat", "Band, A Part", "Freaks", "Scarface" en "The Girl Can't Help It". De meidagen van 1968 leveren overigens nog een verbijsterend en shockerend beeld op van vooral (extreem)linkse demonstranten die schaamteloos koketeerden met afbeeldingen en symbolen van de Chinese, communistische massamoordenaar Mao Zedong (1893-1976), onder wiens regime naar schatting 40 miljoen mensen de dood vonden. Bernardo Bertolucci, zelf overtuigt marxist, weet opnieuw opzien te baren, maar "The Dreamers" is en blijft een film voor een klein publiek en is beslist niet voor ieders smaak.

Eerste maal gezien op tv,vond het eigenlijk een slap verhaal,maar werd beter naarmate de film vorderde,kreeg plotseling een zeer rare wending.Behoort tot mijn favoriete film (is nog altijd Betty Blue 37°2 le Matin op de nummer één +de de hemelse muziek van Gabriel yared,is echt een aanrader voor de fans van dit genre film),kortom is terecht een cultfilm!

De film gaat over een driehoeksverhouding tussen franse broer en zus en een Amerikaanse jongen. Allen zijn ze gefascineerd door films. Door de hele film heen spelen ze een soort van spel waarin één persoon opeens een film uitbeeld en de anderen dit moet raden. Voor degene die het niet raad word een opdracht verzonnen. Deze opdrachten zijn vaak seksueel getint, wat de hele film een beetje een rafelig kantje geeft.
De personages vind ik goed opgezet en de film verveeld niet. Je moet ervan houden en je moet de film twee keer gezien hebben om hem echt te begrijpen.

Dit is een heel aparte film! Ik heb 'm op tv gezien en ik wist niet zo goed wat ik ervan moest denken. Hij is in ieder geval zeker uniek en enig in zijn soort en daar houd ik van. Ik heb het verhaal niet helemaal gevolgd en ik snapte niet alles, maar daarom wil ik de DVD graag een keer kopen om het nog een te bekijken, maar dan een stuk aandachtiger. Ik weet nog wel dat het vooral om spelletjes, opdrachten, imitatie en intimiteit draait, maar dat maakt de film interessant. Natuurlijk zou het in het echt vreemd en verkeerd zijn, maar om een film boeiend(er) te maken, moet je zulke dingen laten gebeuren en dan mag alles. Het is tenslotte gespeeld. Het kleurenbeeld is erg mooi, maar het bijzondere is dat er ook gebruik wordt gemaakt van zwart/wit beelden en (oude) filmscènes die de hoofdpersonen nadoen. De film bezit een dromerig sfeertje dat er heel goed bij past, gezien de dromerige belevingswereld van de tweelingbroer- en zus Matthew en Isabelle. Ik vind Eva Green erg mooi, maar helemaal geen leuk personage in deze film. Soms vind ik haar zelfs een beetje irritant, maar ik hoef een personage niet leuk te vinden om een film leuk te vinden. Bovendien hoort het bij de rol en ze zet het goed neer. Dat geldt ook voor de andere jongeren en de ouders. Ze acteren allemaal heel sterk en overtuigend. Het is ook uniek dat de film Italiaans, Frans en Engels is. Verder heb ik (nog) geen andere films van de regisseur Bernardo Bertolucci gezien, maar ik ben best benieuwd naar zijn werken. Naar aanleiding van The Dreamers verwacht ik veel bijzonderheden en vrij gewaagde verhalen. 't Is niet mijn lievelingsgenre, maar ik vind 'm oké.