Genesis - The Lamb Lies Down On Broad (2 CD) (Remastered 2008) Het zesde studioalbum van Genesis

De beroemde rockopera The Lamb Lies Down on Broadway was tegelijk het beste album dat Genesis ooit maakte, maar ook het laatste met zanger Peter Gabriel, die door spanning in de band vertrok. The Lamb is gewoonweg te raar voor woorden, en vertelt het verhaal van de half-Puerto Ricaan Rael die zichzelf moet vinden in de straten van New York. Hij passeert hierbij door een serie van dromen en nachtmerries, en weet door al de surrealiteit niet meer de weg te vinden. Uitendelijk blijkt het een zoektocht naar zichzelf, en zijn tekortkomingen. Dit werk komt vrijwel alleen uit het brein van Gabriel, en ik weet niet wat voor middelen de man nuttige gedurende de vroege jaren 70, maar dit is toch wel zo creatief, op een bijna enge manier, dat ik niet weet waar hij het vandaan haalde. Uiteraard wordt het plot en de zang die het vertelt begeleid door zeer passend instrumentaal werk, wat het tot iets nog hogers tilt. Wat ik hier schrijf geeft niet weer hoe dit klinkt. Je moet hem horen om te weten waar ik het over heb. Dit album is uniek. Het is tegelijk virtuoos, overdonderend, aan het denken makend, maar uitendelijk bestaat er maar een woord voor: bizar.

Qua tekst is 'The Lamb Lies Down On Broadway' een van de meest verwarrende rockopera's aller tijden. Peter Gabriel's geschreven verhaal in het prachtig vormgegeven boekje helpt ook niet veel. Muzikaal is het gelukkig weer heel sterk. Hoewel het een dubbelalbum is, dwingt het verhaal de heren om het dit keer wat compacter aan te pakken, waardoor de nummers ook wat meer als songs voelen in plaats van lange suites. De band zou later sowieso veel compacter en toegankelijker worden, maar dan niet zo duister als op dit album. Er staan wel behoorlijk wat rustige momenten op, maar dat zijn in dit geval meer sfeervolle passages en donkere pianoballades dan de folky inslag die we van Genesis gewend zijn. 'The Lamb Lies Down In Broadway' is een album dat je helemaal moet luisteren. Van het verhaal begrijp je dan nog vrij weinig, maar de muziek voelt ook als een verhaal met bijbehorende hoofdstukken. Een waardig afscheid van Peter Gabriel.

Een geweldig album - 1 grote trip in het innerlijke.
Overigens, Peter Gabriel heeft alleen de teksten - met hier en daar een uitzondering - voor dit album geschreven. De muziek werd geheel door Banks, Ruhterford, Hackett & Collins gecomponeerd, omdat Peter tijdelijk even weg was om een nieuwe project/soundtrack te schrijven voor de regisseur William Friedkin - juist ja, die van de "Excorsist", maar even voor de duidelijkheid, niet de soundtrack voor de "Excorsist".
Peter had zelfs de groep al laten doorschemeren dat hij Genesis misschien wilde verlaten - nog voor het maken van "The Lamb". Toen het project met William Friedkin niet doorging, kwam hij met staart tussen de benen terug. Uiteindelijk door "omstandigheden" werd tijdens de Lamb-Tour duidelijk dat hij uit Genesis wilde.
Soms worden feiten door elkaar gehaald, zoals bijvoorbeeld mensen verhalen verzinnen over Peter Gabriel alles maakte of dat Phil Collins Genesis heeft verziekt. Erg jammer, want zo worden er allerlei verhalen de wereld in geslingerd die niet waar zijn.
Genesis is altijd een band geweest die de muziek "Samen" schreef, zowel in het tijdperk waar Peter Gabriel als Phil Collins zong.
Dat veel mensen altijd zo moeilijk doen over de verandering toen Gabriel wegging en dat Collins het heeft verziekt, moet eens een keer de wereld uit. Mensen veranderen en daardoor muziek ook. Het zou verschrikkelijk voor een muzikant/artiest zijn om jaar in jaar uit constant hetzelfde te moeten spelen/maken.
Misschien was commerciëler worden wel hun keuze, maar het kan ook andersom zijn. De muziek die ze in de jaren '80 maakte was op dat moment ontzettend baanbrekend. Op elk gebied (geluidstechnisch, muzikaal, compositie) gebeurde er constant iets nieuws. Dat de muziekindustrie daar op inspeelt is weer een ander verhaal.
We always need to hear both sides of the story...

In mijn collectie zitten 4 dubbelaars die m.i. het beste in de popmuziek vertegenwoordigen: The White Album, Songs in the Key of Life, The Wall en deze. Beter is er bijna niet.