Tiet zat! mijn verhaal over borstkanker

Ik heb dit boek gelezen omdat ik tien jaar geleden zelf op jonge leeftijd baarmoederhalskanker had.
Normaal gesproken blijf ik ver weg van dit soort boeken, maar een kennis van me maakte me erop attent en ik heb het toen toch gelezen. Ik had het binnen vier uur uit. Dat zegt wel wat.
Het boek leest heerlijk weg. Het is geschreven in een soort dagboekvorm, aangevuld met feiten en informatie en stukjes/reacties op/van haar Hyves pagina. Bijna chicklit-achtig, doorspekt met heerlijke cynische humor en een flinke dosis zelfspot. Het is realistisch geschreven en nergens mooier gemaakt dan dat het in werkelijkheid is. Mijn man heeft het ook gelezen en hem heb ik af en toe hardop horen lachen, dus de humor is zeer geslaagd. Ook voor mannen is dit boek dus erg ‘leuk’ en nuttig om te lezen. Een eyeopener.
Ik vond het een goede combinatie en balans van informatie, emoties en humor. Het wordt nergens echt een tranentrekker, hoewel het je wel ‘raakt’ en ‘binnenkomt’. Het is nergens tè persoonlijk, de schrijfster houdt haar privéleven keurig afgeschermd, wat best knap is en het voor iedereen prettig leesbaar maakt. Ik heb alleen tranen in mijn ogen gehad van ontroering, maar dat komt misschien omdat ik zelf ex-kankerpatiënt ben, en veel emoties herken, dus dat kan ik hierdoor niet goed beoordelen.
Leuk en goed zijn de informatieve stukjes over de medische molen, lekker zakelijk en to the point. Niet teveel details, maar gewoon de feiten. Deze zijn goed in het verhaal verwerkt, zodat het niet storend werkt. Leuk vond ik ook de inleiding over borsten voordat het verhaal begint.
Dit boek is een aanrader voor iedereen die in hun kennissenkring vrouwen met borstkanker hebben, en die door middel van een lach en traan (vooral een lach) willen weten waar borstkankerpatiënten en hun naasten mee te maken krijgen. Door het lezen van dit boek krijgt je (nog meer) respect en begrip voor deze vrouwen (soms ook mannen) en hun naasten.

Het boek van Cora neemt je echt mee met een lach en een traan tegen haar strijd tegen kanker. Ik heb enige keren hard moeten lachen omdat ze het zo geschreven had dat je de beelden voor je kon zien, de rondjes op de rotonde en het oudere echtpaar voor de deur in het ziekenhuis.

In het boek wordt aangegeven hoe het voor het gezin is om te moeten leven met deze ziekte. Dit brengt veel herinneringen op aan de strijd die mijn vader ook heeft gestreden maar helaas niet heeft mogen winnen.
Door het boek heb ik zelf een aantal herinneringen een goede plek kunnen geven.

Herkenbaar
Zeer luchtig geschreven