Tijd te verliezen

De pijn in zijn nek blijkt niet te worden veroorzaakt door een hernia, zo krijgt Karel ten Haaf na uitgebreid onderzoek te horen, maar door uitgezaaide longkanker in het laatste stadium. In een poging de pijn te bestrijden en de uitval van armen en benen te stop- pen, om de korte tijd die hem nog rest dragelijk te maken, volgt een spoed- operatie, waarbij twee weggevreten nekwervels vervangen worden door een constructie van kunststof en me- taal. De schrijver blijft achter met een dwarslaesie en het vooruitzicht binnen een paar maanden of zelfs weken te zullen overlijden. Toch begint hij fanatiek aan de revalidatie, hij weigert zich neer te leggen bij invaliditeit en dood.

De longoncoloog raadt hem aan om deel te nemen aan een wetenschappelijke studie, om zich te onderwerpen aan de nieuwste, nog in de experimentele fase verkerende manier van kankerbestrijding: immuuntherapie. Tussen de tweewekelijkse infusen door, gespannen afwachtend of de therapie zal aanslaan of niet, en zo ja hoe, werpt de auteur zich vol overgave op het opnieuw leren lopen - en op de literatuur: hij leest zich de blubber ter afleiding (leering ende vermaeck) en begint zelfs met het schrijven van een nieuwe roman. 'Ik verdom het om me te laten definiëren door die ziekte, want ik ben zoveel meer dan K;- ik ben ook arel, en Ten Haaf.'

'Ik zie heus wel dat de slotzin van het vorige hoofdstuk enorme kitsch is en druipt van het sentiment, maar ik vind dat wie te horen kreeg dat hij aan terminale kanker lijdt, recht heeft op een portie sentimentaliteit, omdat je niet anders kunt verwachten dan dat hij het wordt - sentimenteel, bedoel ik.'

Karel ten Haaf (1962) is behalve als bloemlezer en schrijver van stukken over literatuur, vooral bekend als schepper van een eigenzinnig literair oeuvre waarin het hoofdpersonage vaak Karel ten Haaf heet. Zijn als autobiografische fictie te kenschetsen werk is geliefd bij een toenemend aantal trouwe fans.