Tijd

OVER DE INHOUD:
Bij het ouderen word je trager, juist als je haast moet maken.
Jack, een zelfkritische man van 70 jaar, besluit om voor een maand in zijn eentje naar Parijs te gaan. De stad waar hij in 1968 als 24-jarige zonder opleiding naartoe vluchtte vanuit het dan nog provinciale Alkmaar.
Bij aankomst op het perron in Parijs beginnen de overpeinzingen. Wat is het hier veranderd en wat voelt hij zich een stuntel. Alles is geautomatiseerd en waar zijn de mensen aan wie je iets kunt vragen, hoe krijg je een kaartje uit dat apparaat? Het is de periode van “Je suis Charlie”.

Verbaasd en verwonderd maakt hij kennis met het Parijs van nu. Blikt terug op alle baantjes die hij ooit had, de jonge vrouwen van toen, het uitgaansleven, de cursus die hij volgde, bezoekt diverse cafés, restaurants, hotels, musea en het huis waar hij toen woonde.
Tijdens zijn wandelingen door Parijs denkt hij terug aan het gezin waarin hij opgroeide. De ingewikkelde relatie met zijn nu honderdjarige moeder, zijn hardwerkende inmiddels overleden vader. Zijn zussen en broers die wel studeerden. Hij haalt herinneringen op aan zijn ex-vrouw Judith en hun inmiddels volwassen dochter Dotti. Waarom liep hun huwelijk mis? Zijn dromen passeren de revue, van welke beslissingen heeft hij spijt? Heeft hij hiervan geleerd en durft hij nu als 70-plusser te doen wat zijn gevoel hem ingeeft? Zijn er gelijkenissen tussen zijn ex-vrouw en zijn moeder? Lijkt hij meer op zijn vader dan dat hij dacht? Zijn er overeenkomsten tussen het huwelijk van zijn ouders en dat van hem? Wat doet het ouder worden en de daarbij behorende aftakeling met hem? Gaan we mensen, situaties en omstandigheden anders zien naarmate we ouder worden?
Een mens is pas oud als spijt de plaats inneemt van dromen.

MIJN MENING:
Het begrip tijd kan divers worden uitgelegd. De moderne tijd heeft Jack op meerder wijze ingehaald.
Ondanks dat het verhaal vlot, goed geschreven en herkenbaar is weet de auteur mij niet te beroeren. In het verhaal draait alles om de “ik” persoon Jack. Het is zijn visie en beleving en dit wordt niet “warm” verteld. De persoon Jack spreekt niet aan, waardoor de aandacht soms verslapte.
De karakters van Jack en zijn ouders worden voldoende uitgediept. Van de andere personages wordt een redelijk goed beeld geschetst. Jack zijn gedachtegang en belevingswereld zijn prima te volgen. De hoofdstukken zijn kort. Sommigen te kort om echt in het verhaal te komen en mee te leven.
Het verhaal zet ons aan tot nadenken over eigen dromen, beslissingen, spijt en de tijd die we hebben.

Op de cover staat te lezen dat het een roman is, maar voorin schrijft de auteur laten we dit boekwerk rubriceren onder het kopje autofictie.
Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan.

In 'Tijd' keert Jack terug naar Parijs, waar hij als 24-jarige jongeman heeft gewoond. In de stad is het onrustig als gevolg van de aanslag op weekblad Charlie Hebdo; net als destijds, vanwege de studentenrevolte van 1968. Toen was hij arm, jong en onverschrokken. Nu is hij de welgestelde eigenaar van een wijnwinkel in Alkmaar en vraagt hij zich af hoeveel tijd hem nog rest.

Hij kijkt terug op zijn leven en beschouwt zijn relaties: de complexe verstandhouding met zijn stokoude moeder, de laatste momenten die hij deelde met zijn zorgzame vader. De eerste ontmoeting met zijn vrouw, van wie hij inmiddels is gescheiden en die onverwacht langskomt om het wellicht opnieuw te proberen. Zijn relatie met zijn dochter, die hij heeft verboden hem te bellen en die hij daarom brieven schrijft.

In korte hoofdstukken dwarrelen gedachten als herfstbladeren van heden naar verleden. Helaas blijven ze op afstand; nergens waant de lezer zichzelf in Parijs, nooit kan hij de gerechten ruiken of de wijnen proeven. Als lezer voel je je net als zijn vrouw, die hij vlak na hun eerste ontmoeting meenam naar Parijs. Zij vond zijn rondleiding te dwingend; er was geen ruimte voor haar eigen interpretatie.
Het boek wordt een roman genoemd, maar voorin geeft de auteur aan dat hij zijn eigen waarheid heeft geschreven. Hij noemt het autofictie. Ik zie het boek vooral als een egodocument, waarin de ‘ik’ centraal staat. Hij beschouwt zichzelf, noteert wat en waar hij eet, maar zelden komt het verhaal tot leven. Lezers die de schrijver kennen of iets van zichzelf herkennen in hem, zullen het boek vooral waarderen om wie Jack is.

Tegen het einde keert de hoofdpersoon langzaam weer terug naar de realiteit: hij zal zijn wijnwinkel moeten verkopen. Daarmee komt er weer lijn in het verhaal, richting het verrassende slot waarin de belofte schuilt van een nieuw begin.