Tootje het leven in een uitvaartcentrum

Ik was na haar debuut Ankerplaats Amazone, waarin de frêle Lieke een stoer wijf bleek te zijn, erg benieuwd naar dit boek. In één adem uitgelezen. Tegen de soms onverwacht grappige achtergrond van haar werk als koffie-en-cake-mevrouw in een uitvaartcentrum geeft Noorman een onverwachte inkijk in de worsteling die ze heeft doorgemaakt na de zelfgekozen dood van haar zus Margot. Ze confronteert zichzelf in haar "baantje" met situaties die haar hardhandig terugwerpen op de gebeurtenis die al jaren haar leven beheerst, de zo onbegrepen breuk in haar relatie met Margot. Het hele scala aan mogelijke gevoelens strijdt om voorrang: Verwijten aan Margot, verlies, vrolijke herinneringen, schuldgevoelens en had-ik-maar's.
Tenslotte toch een einde met een optimistische noot.
Een must-read. Zeker voor wie in een soortgelijke situatie verkeert of zoiets heeft doorgemaakt.

Dit boek gunt de lezer een kijkje achter de schermen van een uitvaartcentrum. Lieke Noorman komt er te werken en wordt min of meer in het diepe gegooid. Het werk wordt even uitgelegd, een opleiding of iets dergelijks is er niet, al doende moet zij zich alle ins en outs van het werk in de praktijk eigen maken. Aan de ene kant wordt hier over verteld, aan de andere kant wordt het verhaal van het verlies van Tootje verteld. Lieke heeft de zelfgekozen dood van haar zus nooit een goede plaats in haar leven kunnen geven. Door het hele boek heen praat Lieke in gedachte tegen haar zus en leert de lezer haar en hun onderlinge band steeds beter kennen. Alle gevoelens (van woede en onmacht) die Lieke naar haar overleden zus toe koestert, komen tot uiting (gelukkig alleen in haar gedachten) tijdens een avondwake van een jonge zelfmoordenares, die Lieke begeleiden moet. Door het hele boek heen is wel wat humor te vinden, maar ondanks alles is vooral in dit stukje iets waar ik echt hardop om heb moeten lachen. Het verhaal eindigt als Lieke na een jaar werken in het uitvaartcentrum eindelijk de dood van haar zus Tootje een plaats kan geven en er vrede mee kan hebben. Het boek bestaat niet echt uit hoofdstukken, het hele verhaal loopt min of meer gewoon door. Dat, en de volle bladspiegel maken het soms iets minder vlot leesbaar. Maar inhoudelijk is het een prettig leesbaar verhaal met een originele invalshoek.

Tootje heb ik in één adem uitgelezen, heen en weer geslingerd tussen de neiging te lachen en te huilen. Ik weet godzijdank niet hoe het voelt om een dierbare te verliezen door zelfmoord, maar op het moment dat Lieke haar boosheid uit (bij een avondwake van een zelfmoordmeisje) kon ik dat zo goed begrijpen...
Ik vind het een dapper boek. Lieke Noorman stelt zich kwetsbaar op maar komt er uiteindelijk sterk uit.
Het meekijken in een rouwcentrum is een grappige invalshoek. Je hoort zaken waar je zelf nog nooit over nagedacht hebt, maar de onderliggende emoties en het verwerkingsproces hebben diepe indruk op me gemaakt.
LEZEN DAT BOEK!

In (bijna) één adem uitgelezen! Een zeer goed geschreven 'verhaal' over hoe de eigen ervaring van Lieke doorwerkt in het werken in het uitvaartcentrum. Het geeft vooral te denken over de uitwerking van en de rouw over de zelfdoding door een naaste. In mijn beleving gaat het boek daarover, het werken in het uitvaartcentrum is het raamwerk waarin deze ingrijpende gebeurtenis langzaam maar zeker zichtbaar wordt. Niet in de laatste plaats voor Lieke zelf. Mooi en intens beschreven, indringend ook.
en ja, het geeft ook te denken over hoe het er aan toe kan gaan in een uitvaartcentrum. In haar observaties is ze scherp en voelt ze goed aan wat wel en niet 'kan'. er valt zeker iets van te leren maar is niet de hoofdzaak.

Ik vond dit een bijzonder boek!
De setting is origineel, het speelt zich af in een uitvaartcentrum.
Dit maakte mij gelijk nieuwsgierig. Je krijgt niet elke dag de kans
om achter de schermen te kijken. Voor mensen die niet in die branche werken
is het toch wel een ver van je bed show.
Ik vond de schrijfstijl pakkend, de schrijfster nam mij mee op haar werkdag, ik zag
het voor me en voelde mee. Ook eigen ervaringen popte boven...

Tootje is een liefkozing voor haar zus Margot die zelfmoord heeft gepleegd.
Dit speelt constant door het verhaal heen...of eigenlijk is dit de hoofdlijn verpakt
in de ervaringen en werkzaamheden in dat rouwcentrum.
Ik vind dat de schrijfster dit mooi verweeft met elkaar. Ze verteld haar ervaringen respectvol,
eerlijk en met humor. Het verhaal van de rode sokken maakte me aan het lachen, het meezingen en dansen in de aflegkelder deden me eerst schrikken (haar ook trouwens) en later dacht ik `tja die mensen doen dit elke dag, de doden zijn hier aanwezig als een normale gang van zaken, het is niet eng of altijd verdrietig het hoort erbij, dus ja mogen ze ook een liedje meezingen?!´

Richting het einde van dit boek is ze aanwezig bij een dienst van een jonge vrouw die ook zelfmoord heeft gepleegd. Hier gooit ze rauw haar woede eruit omtrent de zelfgekozen dood en wat de zelfmoordpleger de nabestaande aandoet. Geen lieve woorden en vergeving maar pijn en woede komen eruit in haar hoofd.
Het eeuwige schuld gevoel `had ik maar...´
Dit kan hard overkomen maar ik vond het zo eerlijk, ook deze emoties, juist deze emoties moeten er ook mogen zijn!

Heel bijzonder dat ik onlangs `De Blokkade´ van Renate Dorrestein heb gelezen en zij ook worstelt met de zelfgekozen dood van haar zus. Zij verweeft dat ook in haar boek dat gaat over haar writers block.

Veel te gedetailleerd geschreven; verzandt in details!

Het boek is geschreven met veel liefde en respect naar de mensen en nabestaanden.
Het wordt nergen "plat" maar de realiteit wordt wel weergegeven.
Het is ook geenzins een romantische omgeving, waar het verhaal zich afspeelt.
Voor Lieke is het werk, wat natuurlijk ook zo is.
Het is tevens een kijkje achter de schermen in het uitvaartcentrum.

Het is ook het verhaal van het verwerken van de dood van een zus. Het zusje die in het hele boek steeds terug komt.En die je dan ook leert kennen.
De schrijfster is journaliste en dat merk je aan haar schrijfstijl, vlot,maar nergens wordt over emoties "heengestapt."

Leuk boek om te lezen. Mooi om de gedachtewereld van de schrijfster te zien. Hoe ze omgaat met het overlijden van haar zus. Maar ook haar vooroordelen en haar reacties op en binnen de wereld van het uitvaartcentrum.