Tot waar we kijken kunnen

Terwijl de laatste traan over mijn wang rolt sluit ik het boek. Het liefst wil ik nu de telefoon pakken en mijn moeder bellen om te zeggen hoeveel ik van haar hou, maar dat hoeft niet. Ik ben geen Janne. Mijn moeder weet hoeveel ik van haar hou, al kan je dat niet vaak genoeg zeggen...

Tot waar we kijken kunnen begint als luchtige roman. Over een dochter die het allemaal niet meer aan kan, en een moeder die denkt dat ze de wereld wel alleen kan dragen. Twee vrouwen die zo van elkaar verschillen dat ze, zonder het te willen elkaar eerder afstoten dan elkaar te horen en begrijpen.

Inge weet je met haar schrijft stijl mee te nemen in het leven van Janne en Dina, als of het echte mensen zijn. Door in wisselende perspectieven te schrijven van beide dames krijg je een goed beeld van het verhaal, en last van zowel moeder als dochter.Beide worstelend in hun eigen gevecht... Een mooie eye opener voor mensen die het nodig hebben! Het leven is zo kort.... pluk de dag, en laat de mensen die het waard zijn je echt ik zien.

Ik slik de brok in mijn keel met moeite weg, geef het boek een mooi plekje in mijn kast en zal elke keer als mijn ogen de rug strelen terug denken aan dit gevoel. Vergeet je moeder nooit te vertellen hoeveel je van haar houdt...

Een prachtig boek over de vaak ingewikkelde, soms verstikkende en veel bepalende relatie tussen moeder en dochter.
Maar het laat zich ook lezen als een verhaal over ouders en kinderen of, nog meer algemeen, over de complexiteit van het web van bedoelingen en verwachtingen zoals dat vaak tussen familieleden en vrienden gesponnen is...
Inge van der Krabben heeft een erg prettige schrijfstijl die zowel heerlijk poëtisch als lekker to the point is. Ze vertelt een mooi gecomponeerd verhaal dat diep gaat zonder loodzwaar te worden.

Een absolute aanrader!!

Heel moeilijk om de juiste woorden te vinden. Raadzaam is dit boek niet weg te leggen maar in één ruk uit te lezen. In de eerste instantie wilde ik het wegleggen maar het is de manier van schrijven die mij toch geboeid heeft en die mij in het verhaal zoog.
Hoe meer het einde van het verhaal naderde hoe dichterbij het gevoelsmatig kwam. Hoe pijnlijk kan de moeder en dochterrelatie zijn? Ik heb een paar keer diep moeten slikken omdat het heel dichtbij mezelf kwam. Het verhaal doet iets met je. Ik kan niet anders zeggen dan lees en oordeel zelf! Het is een heftig boek en ik zal het zeker nog eens lezen!

Tot waar we kijken kunnen is een mooie roman over de spanning die elke moeder kent tussen het willen beschermen van je kinderen en de noodzaak ze los te laten. De dochter in het boek laat zich de zorg van haar moeder aanleunen maar worstelt ook om los te komen. Het boek is ook het verhaal van een ziekteproces en het loslaten van het leven. Inge van der Krabben heeft zich goed ingeleefd in zowel de moeder als de dochter. Soms wordt het iets 'te grappig' naar mijn smaak, maar tegelijkertijd biedt de vaak luchtige toon wel tegenwicht tegen de zwaarte van het onderwerp. Het boek leest prettig, ik heb het in een ruk uitgelezen.

Deze debuutroman van Inge van der Krabben gaat over de relatie tussen een moeder en haar dochter. Dochter Janne is een jonge vrouw, ze werkt hard als consultant en is ambitieus. Ze probeert zichzelf zichtbaarder te maken en hoopt promotie te maken, totdat ze bij een functioneringsgesprek teleurstellende berichten krijgt. Na dit gesprek zakt ze in een burn-out en daardoor realiseert ze zich dat er dingen moeten veranderen. Via gesprekken met een psycholoog probeert ze aan zichzelf te werken en er weer bovenop te komen.

Moeder Dina is anders, heeft weinig met emotie en is meer van het doorpakken. Ook in de relatie met haar dochter is dit soms lastig. Wanneer Dina te horen krijgt dat ze ongeneeslijk ziek is heeft dit grote invloed op haar eigen leven, maar ook op haar relatie met haar dochter.

Deze ontroerende roman laat vele facetten zien van een moeder-dochter relatie: enerzijds Janne die probeert los te komen van haar moeder, maar door de ongeneeslijke ziekte van haar moeder komt er ook juist weer een periode van verbinden en afscheid nemen Doordat je vanuit beide perspectieven delen van het verhaal leest kun je met beiden goed meeleven en moeder en dochter goed begrijpen.

Er worden zware onderwerpen behandeld in het boek zoals een burn-out en afscheid nemen. Door de luchtige schrijfwijze van het boek wordt deze roman niet te zwaar. Het is een boek waar vele moeders en dochters zich in zullen herkennen.

Het deel over het konijn en de talentenshow passen mijns inziens niet helemaal in het verhaal en ook het konijn op de cover vind ik niet recht doen aan het boek, maar al met al een heel mooie ontroerende roman over een moeder-dochter relatie. Zeker de moeite waard om te lezen!

OVER DE AUTEUR:
Inge van der Krabben ( 1972) studeerde algemene letteren aan de Universiteit van Utrecht, werkte als redacteur en communicatieadviseur voor diverse bedrijven en heeft haar eigen tekstbureau. Tot waar we kijken kunnen is haar debuutroman. Verder schrijft ze korte verhalen (waarvan ‘Laatste dans’ is gepubliceerd door literair tijdschrift Extase), blogt ze over schrijven in haar blog ‘Krabbels’ en geeft ze met veel plezier les in creatief schrijven. Ze werkt aan haar tweede roman.

OVER DE COVER:
Een lief konijntje dat vastgehouden wordt door twee vingers op een verder blauwachtige achtergrond. Waarom voor dit konijntje gekozen is wordt duidelijk na het lezen van dit boek. De titel is treffend…past perfect bij deze roman.

MIJN MENING:
Het boek begint met een prachtig gedicht over de zee uit: Zomaar was je geboren van Imme Dros. Hier is bewust voor gekozen, omdat het alles te maken heeft met dit aangrijpende en ontroerende verhaal over een moeder- dochter relatie die vrij gecompliceerd is. Moeder Dina heeft het beste voor met haar dochter Janne, maar dit wordt haar niet altijd in dank afgenomen. Enerzijds hunkert Janne naar begrip en aandacht van haar moeder en anderzijds wil ze los van haar komen en haar eigen beslissingen nemen. Zowel Dina als Janne zijn door hun jeugd, opvoeding en omstandigheden geworden wie ze nu zijn. Dit botst vaak en uit zich in onbegrip naar elkaar toe. Twee verschillende karakters en de daarbij behorende emoties en gevoelens waar ze allebei ieder op hun eigen manier pijn, verdriet en last van hebben. Het onvermogen om echt te luisteren, begrijpen, voelen en inleven speelt een grote rol. Gehoord en gezien worden. En toch hebben beiden goede bedoelingen…het goed me elkaar voor…houden ze van elkaar.

Dan wordt Janne werkloos en gaat met behulp van een therapeut op zoek naar zichzelf. Wat wil ze, wat kan ze en waar wordt ze gelukkig van? Hoe ziet ze haar leven en de mensen waar ze van houdt? Is dit een ommekeer in haar gedachtegang en visie op haar leven én haar moeder? Haar moeder wordt ernstig ziek en haar dagen zijn geteld. Hierdoor wordt ook zij gedwongen om na te denken over haar leven. Jeugdherinneringen komen bovendrijven. Lukt het hun om dichter bij elkaar te komen en gevoelens te delen? Uit te spreken wat hen bezighoudt? Kweekt het onderling begrip? Welke rol spelen Lotte de buurvrouw die tevens psychologe is, vader Smidje en Nonna? In deze emotionele roman krijg je antwoord op deze vragen.

De karakters zijn goed uitgediept waardoor ik mij helemaal kon inleven in Janne en Dina. Ook de onderwerpen loslaten, loskomen, volwassen worden, verbinden, afscheid nemen en rouw worden op een luchtige, zeer realistische en integere wijze beschreven en maakt het toegankelijk voor velen. Tranen liepen vaker over mijn wangen zo aangrijpend, maar ook mooi is dit verhaal verwoord. In een van de laatste hoofdstukken lees ik een prachtig en liefdevolle droom c.q. wens waar ik kippenvel van kreeg.

De auteur heeft een fijne, vlotte en inlevende schrijfstijl. Korte hoofdstukken en een vleugje humor waardoor deze roman leest als een trein. Een aanrader voor iedere moeder en dochter, maar zeker ook voor anderen.
Kortom een geweldig debuut dat mij heeft geraakt en met genoegen gelezen. Kijk uit naar haar tweede boek.

Het verhaal gaat over de dertigjarige Janne en haar moeder Dina. Na een vervelend gesprek met haar baas komt Janne ziek thuis te zitten. Burn-out. Ondertussen bereidt Dina zich met haar konijn Carel voor op haar optreden bij Holland’s got talent. Omdat ze zich al een tijdje niet goed voelt, besluit Dina naar de huisarts te gaan. Dan blijkt dat het foute boel is.

Door de burn-out heeft Janne tijd om over zichzelf na te denken en over haar relatie met haar moeder. “Als je een probleem had pakte je het aan.” Zo staat Dina in het leven en dat is ook wat ze van Janne verwacht. Maar Janne heeft juist een groeiende behoefte aan een goed gesprek met haar moeder en dat lijkt op de een of andere manier niet te lukken.

Het verhaal wordt afwisselend door Janne en Dina in drie delen verteld. Het eerste deel begint bij de opnames van Holland’s got talent. In het tweede deel word je als lezer mee teruggenomen naar hetgeen in de vier maanden daarvoor is gebeurd. Het derde deel tot slot gaat verder waar het eerste deel is geëindigd.

Hoewel het boek zware onderwerpen behandelt (burn-out, naderend einde, rouw) is het toch luchtig te noemen. Dat komt met name door de vlotte schrijfstijl, maar ook door de nonchalante manier waarop Dina met haar ziekte omgaat.

Het is een boek wat je moeilijk weg legt en waar je na het lezen van de laatste bladzijde nog lang over na blijft denken.

Ik kan hier kort over zijn: wat een debuut! Inge heeft me in mijn hart geraakt en tot tranen toe geroerd. Ze heeft een heerlijke schrijfstijl, waardoor het verhaal vlot leest. De korte overzichtelijke hoofdstukken dragen hier ook aan bij.
De thema’s loslaten en loskomen, verbinden en afscheid nemen zijn heel goed uitgewerkt. Zo mooi verwoord. Het is nergens te zwaar, maar ook niet te luchtig, het is precies goed gedoseerd. Met een lach en een traan heb ik dit boek in no-time uitgelezen.
En toen bleef ik met een heel apart gevoel achter… Verdriet om iets wat mij niet was overkomen, maar wat iedereen zou kunnen overkomen. Een soort gemis, maar ook herkenning en dankbaarheid. Ik was enigszins verward en moest echt weer even tot mezelf komen. Ik was compleet in het verhaal meegezogen en was helemaal in Janne opgegaan.
Ik kan dan ook heel kort en krachtig zijn: als je mij zo kunt raken (geloof me, dat lukt echt niet elke auteur!), dan heb je de volle 5 sterren meer dan verdiend. Ik kan alleen maar zeggen: Inge, ga vooral door met schrijven! Ik kan niet wachten tot je volgende boek. Ik leg de zakdoeken alvast klaar…

Geschreven bij Tot waar we kijken kunnen

Mooie verhaallijn met herkenbare eigenschappen in de personages. Het verhaal blijft boeien waardoor je het in één ruk uit wilt lezen.

Met veel plezier en af en toe een traantje gelezen. Zal dit boek zeker nog een keer lezen.