Tropenjaren

Heb dit verhaal in één keer uitgelezen. Ik vond haar eerste boek, De laatste winter, ook al mooi en heb daarom ook dit boek gekocht. En ik heb geen spijt!

Tropenjaren begint in het jaar 1979 en gaat over Emmy, een jonge vrouw die een slechte band met haar vader heeft. Hij raakt in coma, en als Emmy hem toch maar gaat opzoeken in het ziekenhuis, zit er een man naast zijn bed. Die man beweert een goede vriend van haar vader te zijn, ze hebben samen in Nederlands-Indië gevochten. Maar Emmy heeft altijd gehoord dat haar vader was afgekeurd!

In het verhaal wordt steeds meer duidelijk hoe het zit, en snapt Emmy steeds meer van het gedrag van haar vader. Hierdoor kan ze gemakkelijker met hem omgaan, en eigenlijk gaat ze ook zelf beter in haar vel zitten.

De boeken van Femke Roobol lezen altijd lekker vlot, als een thriller zeg maar. En tijdens het lezen krijg je ook een goed idee van hoe het vroeger was. Tropenjaren speelt namelijk ook voor een stuk in de periode net na de tweede wereldoorlog, de tijd van de Indonesische vrijheidsstrijd. En daar had ik niet veel over gehoord op school. En het wordt nooit saai, als in een geschiedenisboek, want Femke Roobol schrijft steeds over gewone mensen en de dingen die ze meemaken, zodat je al snel het verhaal wordt "ingezogen".

Ik kan niet wachten tot dat haar volgende boek uitkomt!

Net als al haar andere boeken, boeiend van het begin tot het eind!

Mijn vader heeft ook in Ned.-Indië gediend, in dezelfde tijd als waarin dit verhaal speelt. Wat is dit boek mooi geschreven! Zeer ontroerend. Het heeft mij ertoe gebracht (weer) op zoek te gaan naar het verhaal van mijn vader. Hij is 7 jaar geleden overleden en heeft heel weinig verteld over die periode in zijn leven, was te pijnlijk.

Geschreven bij Tropenjaren

In tropenjaren beleef je hoe Emmy door een ongeluk ontdekt dat haar vader een oorlogsverleden heeft. Als lezer 'lees' je met haar mee in dagboeken, maar ook in de gesprekken die ze voert. Emmy, die altijd gedacht heeft dat haar vader is afgekeurd, vindt dat ze recht heeft op deze geschiedenis en komt in een strijd terecht met aan de ene kant haar vader's verleden, haar eigen heden én toekomst en vooral met een familie die altijd gezwegen heeft.

Roobol heeft geen fijne schrijfstijl, ze beschrijft vooral veel wat er voor mij als lezer niet altijd toe doet (vind ik althans). Dat maakte het lastig om in dit verhaal te komen, terwijl het boek niet dik is en het verhaal verder niet sloom verteld werd. Maar ik als lezer bleef op afstand van Emmy. Wat ergens ook weer toepasselijk is, ze heeft nooit geleerd om mensen toe te laten. Dat was toch jammer, als ik beter had kunnen relateren met haar en waarom ze dit zo graag wilde weten dan was ik misschien meer betrokken geweest. Nu dacht ik soms: waarom maak je het jezelf zo moeilijk!?

'Tropenjaren' pakte mij minder dan 'De laatste winter' en 'Springtij', de eerdere boeken van Femke Roobol. Ik had van dit boek meer over Nederlands-Indie verwacht, maar het grootste deel van het verhaal ging over balletdanseres Emmy, dochter van een man die in Nederlands-Indie heeft gevochten. Zoals velen van zijn generatie heeft hij direct na de tweede wereldoorlog een volgend trauma opgelopen in dat verre, warme land en daar eenmaal terug in Nederland, nooit over gesproken. Met alle gevolgen van dien voor zijn gezin, en daar gaat dit boek eigenlijk over. Met een zwijgende en onredelijke vader heeft Emmy geen leuke jeugd gehad en al helemaal geen prettige relatie met hem ontwikkeld. Haar moeder vertelt haar ook niets en neemt haar vader in bescherming, zodat Emmy eenzaam is met haar woede en onbegrip. Het is 1979 en Emmy heeft gekozen voor een uiterst intensieve carrière als balletdanseres, zodat er nauwelijks ruimte over is voor andere zorgen. Door de verstoorde relatie met haar ouders, is Emmy zeer geremd en niet in staat goed met vriendschap en liefde om te gaan, maar probeert ze altijd te voldoen aan de wensen en eisen van anderen. Het karakter van Emmy wordt goed uitgediept, dat van alle andere personages beduidend minder. Al krijg je wel een beeld van de vader door de dagboekfragmenten. Dat dagboek had van mij uitgebreider mogen zijn, ik had graag wat meer over de tijd in Nederlands-Indie gelezen, want daar wist ik niet zo veel van. Bijna het hele verhaal gaat nu over de gevolgen van de oorlog(en) voor de volgende generatie, de kinderen van de mannen die er moesten strijden. De ballet-achtergrond van Emmy vond ik wat overbelicht en ook hierin was zij nog niet succesvol genoeg om gelukkig te zijn. Een somber en wat oppervlakkig, maar toch wel aardig boek, maar het accent van het verhaal lag ergens anders dan ik verwacht had en dat vond ik wat teleurstellend. Een andere teleurstelling was dat het boek aanzienlijk minder bladzijden heeft dan aangegeven staat, namelijk 269.