Maestra - Ultima

Bij het zien van de cover van Ultima van L. S. Hilton wil je weten waar de witte kleur van dit deel voor staat. Al heb je wel een vermoeden waar die kleur voor staat. Je zou die kleur op meerdere manieren kunnen opvatten.

Net zoals in het vorige deel schept de proloog veel hoop. Je verwacht, of beter gezegd je hoopt, dat je weer een superspannend deel gaat lezen, meer in de trant van het eerste deel. Even lijkt het ook zo te zijn, maar dan zakt het weer af en wordt het soms zelfs langdradig en saai ondanks dat er een paar verrassende wendingen in zitten die je niet verwacht. Het duurt een hele tijd voor het weer een beetje spannend wordt, dat er weer echt wat gebeurd. Je zou kunnen zeggen dat dit het slechtste, saaiste deel is van de drie van deze boekenserie ondanks dat het een verrassend eind heeft. Toch wil je doorlezen omdat je wilt weten hoe het af zal lopen. Je wilt weten of Judith zal blijven leven, welke identiteiten ze nog meer aanneemt en wat er allemaal nog gaat gebeuren.

In dit deel kom je eindelijk achter de waarheid van wat er in de jeugd van Judith is gebeurd en wat haar eerste echte moord was, hoe ze wraak neemt op een van haar bazen en op anderen en kom je erachter of ze uiteindelijk blijft leven of dat ze haar 9 levens heeft verspeeld.

Ook in dit deel gaat het voornamelijk over kunst. Als je deze serie hebt gelezen, weet je een heleboel meer over kunst en hoe het er in de kunsthandel aan toegaat. Dat het niet altijd zo'n leuk wereldje is als dat het lijkt, maar dat er veel list en bedrog is. In dat opzicht kan je merken dat de auteur kunstgeschiedenis heeft gestuurd.

Mocht je de vorige delen niet gelezen hebben, dan kan je die beter wel eerst lezen, want anders begrijp je een aantal gebeurtenissen in dit deel niet en weet je niet wie wie is. Begin dan wel met Maestra, daarna Domina en eindig dan met dit laatste deel.

Kortom; Ultima van L. S. Hilton begint spannend, je verwacht er veel van, maar dan duurt het weer even voor het echt spannend wordt. Dit deel is dan ook, ondanks dat het een spannend begin en eind heeft, het slechtste, saaiste deel van deze boekenserie.

Je zou je kunnen afvragen of het wel nodig was om van deze boekenserie een boekenserie te maken. Als er heel wat minder uitgebreid geschreven was over de kunst en de omgeving, dan had het verhaal ook in één boek geschreven kunnen worden. Het boek was dan misschien wel iets dikker geworden, maar het was dan wel van begin tot eind, zonder saaie, langdradige momenten, spannend en pikant geweest.

HET 3DE DEEL VAN DE REEKS OMSLUIT HET VERHAAL; SPANNEND MET DE ZOALS BIJ DE VORIGE BOEKEN MET DE NODIGE VERASSINGEN HIER EN DAAR. SFEER VAN HET BOEK IS NET IETS ANDERS DAN HET 2DE MAAR VOORAL HET EERSTE BOEK. ALS JE 1 EN 2 GELEZEN HEBT IS DIT EEN MUST, INDIEN NIET START JE WEL BEST MET BIJ DE START VAN DE REEKS.

Judith Rashleigh's echte identiteit is verborgen onder een flink aantal lagen. Maar nu ze ingesloten is tussen de Russische maffia aan de ene kant en een corrupte Italiaanse agent aan de andere, heeft ze een kunststukje nodig om het er leven van af te brengen. Ze moet ervoor zorgen dat een vals meesterwerk bij het veilinghuis waar ze ooit assistente was verkocht wordt voor 150 miljoen pond. Dit is bijna onmogelijk zonder haar nieuwe identiteit prijs te geven, maar dat doen brengt een nog groter risico met zich mee...

In dit sluitstuk van deze trilogie met Judith Rashleigh in de hoofdrol heb ik haar écht leren kennen. Sinds ik Maestra las is ze uitgegroeid tot een mens van vlees en bloed.

“Nog maar een paar dagen geleden had ik me ingesteld op een langdurige gevangenschap, den nu had er al tweeënzeventig uur niemand op me geschoten. Oké, ik was werkloos, dakloos en er zaten handboeien om mijn polsen, maar dat betekende dat het van nu af aan alleen maar bergop zou gaan. Het is zo belangrijk, positief denken.”

Voor in het boek krijg je een terugblik op de gebeurtenissen die Judith hebben gebracht tot op het punt in haar leven waar ze nu is beland.
De auteur heeft een duidelijke schrijfstijl die niets te raden overlaat aan de gebeurtenissen; met name de seksscènes zijn bijzonder filmisch. Het spat nog net niet van de bladzijden, maar past helemaal in het verhaal.
Ook aan humor ontbreekt het bij Judith niet:
“Als een man je eenmaal naakt heeft gezien, hoef je niet meer met hakken aan te komen, dat is een van mijn stelregels.”

Verklaring van de titel Ultima zou onder meer hieruit ontstaan kunnen zijn: “Vertrouwen is iets voor mensen zonder beter alternatief.
‘L’ultima spiaggia?’
Wij noemen dat het laatste redmiddel.”

Kunst en kunstenaars zoals Gaugain, Lucio Fontana en Caravaggio zijn ook in dit laatste deel weer een belangrijk onderdeel in het verhaal.

“In een kluis in Frankrijk een schilderij en een krat met een onthoofd lijk. In een hotel in Amsterdam wachtte de maker van het duurste vervalste schilderij ter wereld op me. In Zuid-Frankrijk wachtte nog een man op me. In New York City een derde. Achter mij steeg een laag gekreun op uit de menigte. Er was waarschijnlijk iemand op het spoor beland.”

Na het lezen van deze laatste woorden in dit deel heb ik de volgende aantekening gemaakt: wordt vervolgd?
Ik kijk er in ieder geval naar uit!

Na Maestra en Domina is Ultima het derde deel uit een trilogie. Kunst, dood, wraak en sex staan centraal bij Hilton en dat maakt de verhaallijn - over de hele lijn - interessant.

In Maestra maken we kennis met Judith die we leren kennen als een meedogenloze vrouw met weinig empathie, egoïstisch en met drang naar ongecompliceerde seks. Domina leerde ons een andere Judith ofwel Elisabeth Teerlinc kennen. Zij heeft haar droom waargemaakt en runt een eigen kunstgalerie in Venetië. Toch blijft het verleden haar achtervolgen, net als Da Silva, een Italiaanse agent en de Russische maffia die haar ook op de hielen zit.

Ultima begint met een proloog om U tegen te zeggen. Eentje met een seksscène die niets aan de verbeelding overlaat. Uit haar vorige boeken weten wat dat Hilton staat voor expliciet en schunnig taalgebruik en dat is hier niet anders.

Het boek is opgesplitst in drie delen wat mijn inziens weinig zin heeft. Het eerste deel is een mooie samenvatting van de vorige delen en het verhaal sluit direct aan waar het in Domina stopte. Toch was het moeilijk om in het verhaal te komen omdat het hem - in Hiltons boeken - vooral in de kleine details zit. Nu was het even diep graven in het geheugen om de draad te kunnen oppakken.

Via verschillende omwegen komt Judith in Albanië terecht. Daar heeft ze een ontmoeting met Raznotovic. Om haar hachje te redden en haar schuld af te betalen moet ze een schilderij vervalsen. En dat is niet alles, want de vervalsing moet - voor een pak geld - geveild worden in een gerenommeerd veilinghuis. Daar waar het in Maestra voor Judith begon zijn we in Ultima terug bij haar 'roots', Het Huis. En zo zijn we ook terug bij Rupert van wie zij ooit assistente was. Hoe zoet is haar wraak?

Een ding staat buiten kijf, Hilton schrijft verrassend, beeldend en zorgt voor de nodige wendingen. Helaas had ik - net als bij Domina - weer het gevoel dat ze teveel van haar kennis in het boek heeft willen steken. Daardoor komt het chaotisch over. Een voorbeeldje: zij haalt onder andere de bootvluchtelingen in Italië aan waarvan ze bijna alles tot in details beschrijft. Uiteraard leuke weetjes, maar daar gaat het hier niet om! Je krijgt teveel info die irrelevant is en daardoor verdwijnt het uiteindelijke verhaal, de essentie, naar de achtergrond. Voor de lezer wordt het op die manier al vlug minder interessant en dat is jammer, omdat het feitelijke verhaal goed in elkaar zit. Hilton weet veel - zeg maar 'heel veel' - over de kunstwereld (een lust om te lezen trouwens) en heeft meer dan voldoende research gedaan om een stevige thriller neer te zetten. En daar wringt het schoentje. De echte thrillerliefhebber komt in Ultima niet aan zijn trekken. Het is het net niet.

In zijn totaliteit heb ik genoten van deze trilogie. Hilton heeft een vlotte pen, kennis van zaken, heeft fantasie en is origineel in haar schrijven. De seksscenes zouden - naar mijn bescheiden mening - subtieler omschreven mogen worden, zodat er voor de lezer nog wat verbeeldingskracht overblijft. Altijd leuk, toch?

Zelf was ik heel erg benieuwd hoe deze trilogie zou aflopen. Naar de plot toe werd het voor mij niet enkel ongeloofwaardig, maar was het zelfs een domper op de uurtjes lees'plezier'. Een onverwacht einde - want dat is het zeker - is altijd origineel mits het acceptabel blijft en dat was het niet.

Zeker omdat dit het laatste deel in de trilogie is waren mijn verwachtingen hoog. Maar door de vele 'nutteloze' weetjes en ongeloofwaardige plot werd het een teleurstelling. Ik blijf steken op 2,5 ster voor Ultima.

Een gouden tip: lees de drie delen na elkaar!

Ergens las ik over deze trilogie ‘you love it, or you hate it’ ergens daar tussen is er niet, dit klopt zeker voor de eerste twee delen, maar bij deze derde hang ik dan toch ergens tussenin. Mijn gevoelens zijn zeer zeker gemengd te noemen.

Allereerst was het moeilijk om erin te komen bij ‘Ultima’ . Er wordt vaak verwezen naar personen en gebeurtenissen uit de voorgaande twee boeken, en hier bouwt het boek verder op voort. Er wordt zeer specifiek op de voorgaande boeken ingegaan en er wordt ook geen kleine reminder aangehaald van ‘hoe het ook weer zat’. Dit is zeker jammer, want het geeft mij toch een ander beeld van ‘Ultima’ gegeven. Ik kon in het begin toch niet altijd zo goed volgen en had het gevoel de weg wat kwijt te zijn. Het is dan ook aan te raden de opeenvolgende boeken kort na elkaar te lezen.
Deze specificiteit gaat eigenlijk nog verder, de auteur heeft een enorme kunstgeschiedkundige kennis. Schilderijen worden zeer gedetailleerd omschreven, alsook alle processen zoals hoe een veilinghuis te werk gaat, hoe men een vervalsing herkend, … Soms wordt er ook te diep ingegaan op bepaalde onderwerpen waardoor de nadruk op het verhaal minder van belang lijkt. Als je interesse hebt in kunstgeschiedenis kan je zeker veel leren uit het boek, maar thrillerfans verwachten toch meer dat de nadruk op het verhaal en de spanning ligt. Als lezer verdrink je een beetje in de hoeveelheid informatie en krijg je soms wel het gevoel dat de auteur wat wil opscheppen met al haar kennis over kunst. Dit is jammer want het verhaal op zich is echt wel goed.
Vaak wordt het boek omschreven als te ‘sensueel’, maar dit is zeker niet zo. Er zijn wel enkele zeer sensuele scenes in het boek, die ook weer zeer gedetailleerd omschreven worden, maar het verhaal zelf is goed.
Ik was steeds geprikkeld om te weten hoe het nu zat met het schilderij, of het haar zou lukken deze te verkopen, wie Da Silva was, wie de ‘echte’ Judith is, … . De twee hoofdpersonages intrigeren mij enorm. Vooral Da Silva vond ik een zeer bijzonder iemand. Graag zou ik zoveel meer over hem weten, zijn familie, zijn achtergrond, … . In de voorgaande boeken leek Judith gevoelloos, maar hier zien we hoe het personage is gegroeid en toch wel haar zwakke kantjes heeft, hoewel ze er alles aan doet om deze verborgen te houden.
Persoonlijk was ik ook wat teleurgesteld over het einde. Zowel ‘Maestra’, ‘Domina’ als ‘Ultima’ zijn zeer detaillistisch geschreven waardoor alles ook geloofwaardig overkwam. De auteur wist waarover zij het had, maar dan is er het einde en die lijkt me toch bij de haren getrokken. Voor mij was het een slordig einde en het boek werd precies wat uitgerokken om aan wat extra pagina’s te komen.

Door de vele details leest het verhaal niet vlot genoeg voor een thriller en verlies je je er als lezer wat in, maar het verhaal blijft goed en steekt goed in elkaar. Het einde was ook wat teleurstellend omdat het toch wel ongeloofwaardig overkwam en in vergelijking met de rest van het boek slordig uitgewerkt leek. Ik had hier toch wat meer van verwacht. Daarom geef ik het boek een drie sterren.