Vergeet me niet

Heel apart om een boek te lezen waarin de hoofdpersoon geen moment bij naam wordt genoemd, zelfs niet een van haar aliassen. Pas op het eind wordt haar naam bekend.
Het verhaal leest vlot, heeft humor en is onwijs boeiend en zeker niet standaard zo met een zoektocht van slachtoffer én (vermoedelijk) dader naar de waarheid. Ontzettend spannend is het aan de ene kant niet, want heel veel gebeurt er niet, maar tóch zit er de hele tijd wel een beangstigend sfeertje aan het verhaal en vraag je je de hele tijd af wanneer er iets vreselijks gaat gebeuren en wie er nou wie voor de gek aan het houden is…

Ondanks dat het geen retespannende thriller is, vond ik deze roadtrip achter geesten uit het verleden aan wel ontzettend pakkend en bijzonder en de afloop heel bevredigend. Ik wil zeker meer van Julia Heaberlin lezen, want ze wist me weer te verrassen, en ik denk dat ik ook maar eens op zoek moet naar een exemplaar van Beste Tommie…

Ik had moeite om mijn aandacht bij het verhaal te houden. Het gaat vrij traag, maar toch 3 sterren omdat het plot wel origineel in elk elkaar zit.

[RECENSIE] Vergeet me niet van Julia Heaberlin

++ ‘Ik ben de understudy, Carl. Haar omhulsel, gevuld met dynamiet, uit op wraak. Degene die nerveus in de coulissen en op het punt staat op het toneel te springen. Jij en ik worden tegenspelers’ ++

Oorspronkelijke titel: Paper Ghosts
ISBN: 978 94 005 0954 2
Uitgegeven door: A.W. Bruna Uitgevers
Pagina’s: 394
Beoordeling: ⭐️⭐️⭐️, ½ ⭐️

Op haar vijftiende droomde de Amerikaanse Julia Heaberlin al over het schrijven van haar eerste thriller. Maar ze was 22 en ze werd journalist. Ze leerde meer over schrijven, breidde haar vocabulaire flink uit, nam ontslag en schreef twee romans waar geen enkele grote uitgever in New York belangstelling voor had. Tijdens haar periode als journalist was ze wel verantwoordelijk voor een reeks artikelen over de tragische moord op een aantal willekeurig gekozen meisjes en vrouwen die in de woestijn van Mexico waren begraven. Het is niet moeilijk voor te stellen dat ze hier haar inspiratie voor haar nieuwe thriller Vergeet me niet heeft opgedaan.

Rachel is op jonge leeftijd spoorloos verdwenen maar haar lichaam is nooit gevonden. De dementerende Carl Louis Feldman, ooit professioneel fotograaf, wordt wel verdacht van een serie moorden op jonge meisjes maar tot een veroordeling is het nooit gekomen. Hij woont met gelijkgestemden in een soort van verpleeghuis voor ouderen.
Rachels jongere zusje kan niet leven met deze onzekere situatie en beraamt een plan om meer over de situatie te weten te komen. Ze doet zich voor als de dochter van Feldman en probeert haar ‘vader’ gedurende veertien dagen mee te krijgen. De gevraagde veertien dagen wordt door de beheerster niet goed bevonden maar tien dagen wel. Het 24-jarige meisje, onbekend met dementerende mensen, heeft een route uitgestippeld die langs bekende plekken gaat en iets met de eerdere verdwijningen van jonge meisjes te maken hebben. Een verdachte demente seriemoordenaar en zijn ’niet-echte-dochter’ vertrekken samen op een roadtrip…..

++ ‘U gaat in uw eentje raadselspelletjes spelen met een slimme hoogst onvoorspelbare man. Als u de juiste snaar raakt, zijn er geen bewakers in de buurt om zijn handen van uw keel te halen’ ++

De auteur is gek op hersenspelletjes en neemt die ook voortdurend op in haar verhaal. Voor Rachels zus is het zaak om een goed onderscheid te maken tussen de heldere perioden van Carl en de hallucinaties die onverwacht op kunnen treden als gevolg van zijn dementie en hem onvoorspelbaar maken. Ook is het voortdurend aftasten van eventuele gevaarlijke situaties die voor haar bedreigend kunnen zijn, een van de meerdere aandachtspunten die belangrijk zijn. Maar het ultieme doel is om meer over de situatie van Rachel te weten te komen.

De spanning in Vergeet me niet wordt opgebouwd door ‘het-niet-weten’. Grace die tijdens de 10—daagse trip zich van meer identiteiten bedient, tracht haar reispartner langzaam tot een bekentenis te dwingen en dat traject beschrijft Heaberlin op soms beklemmende wijze in verband met de onvoorspelbaarheid van Feldman. Er is geen sprake van enig begrip en van het bekende Stockholm-syndroom is ook in het geheel niet aan de orde. Het zwaartepunt van het verhaal is niet zozeer de uiteindelijke verklaring aan het einde maar het traject ernaartoe. Niet flitsend en snel, wel origineel en anders dan verwacht.

Eindoordeel: 3,5 sterren

Spanning: 2 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 3 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 4 sterren

Julia Hearberlings laat wederom zien dat ze schrijven kan. Het idee van een roadtrip om
vermissingen en moorden op te lossen, met de waarschijnlijke moordenaar, is briljant .
Vanaf het begin laat het verhaal je niet meer los en de personages zijn net als een
verhaal zelf een mysterie. Wie verteld de waarheid is iedereen wel wie hij zegt dat hij is
en is de dementerende verdachte echt aan het dementeren of kan hij de waarheid mooi
verdraaien. Niet is wat het lijkt.
De uiteindelijke ontknoping komt echter als een verrassing en helaas als een wat
teleurstellende. Het is niet wat je had gehoopt voor zo een dijk van een verhaal. Maar het blijft een goed opgebouwde spannende thriller met een zeer beeldende schrijfstijl. Misschien zijn de verwachting na haar geweldige debuut 'Black eyed Susans' ook wel extreem hoog en moet je dit boek gewoon beoordelen als goed.

Julia Heaberlin kennen we allemaal van het succesverhaal Black eyed Susans, dat ook ik verslonden heb. Zij is een geboren en getogen Texaanse en vanzelfsprekend vormt Texas dan de setting voor haar verhalen. In het verleden werkte zij als journaliste voor ‘Detroit News’, de ‘Forth Worth Star-Telegram’, en ‘The Dallas Morning News’, ze heeft vooral interesse in misdaden en hoe deze jaren later nog steeds een rol spelen bij de daders en slachtoffers. Dit uit zich ook in haar werk.

Toegegeven, in het begin had ik een paar keer zin om het boek opzij te leggen, maar na het eerste stuk te hebben doorworsteld kon ik het niet meer aan de kant leggen. Hoewel het eerste deel nogal traag vooruit gaat en je jezelf soms afvraagt waar de auteur wel niet naartoe wil, kwam het verhaal goed op gang vanaf het tweede gedeelte en kwam ik er toen pas echt in. Uiteindelijk blijkt dit een intelligent en fenomenaal boek te zijn.

‘Vergeet me niet’ heeft zeker en vast een origineel plot en is goed uitgewerkt, waardoor ook alles klopt. Het verhaal speelt zich af op meerdere plaatsen in Texas. Enkele jaren geleden reisde ik daar rond en ik zag alles zo weer voor me, zoals de straten van Houston en wat een zin kreeg ik in whataburger, yummie!

De personages worden levensecht voorgesteld en je leert hen door en door kennen en begrijpen, dankzij de gedetailleerde schrijfstijl van Julia. Ik ben er nog altijd niet aan uit wat de dementerende Carl zich echt herinnert en wat hij ‘speelt’ dat hij zich (niet) herinnert. Knap van de auteur om de lezer zo op dwaalsporen te zetten en na het lezen van het boek nog met zoveel vragen te laten zitten. Ik vraag me af of zij zelf wel weet wat haar hoofdpersonage allemaal heeft uitgespookt?

Het boek werd geschreven vanuit het auctoriale perspectief, en pas op het einde van het boek komen we te weten wat de naam van deze vertellende ‘ik-figuur’ is. Het is een sterk personage en je wordt er door gegrepen, wat hebben familieleden wel niet te lijden bij het verdwijnen van een dierbare, vooral wanneer deze nooit meer terug gevonden wordt. Als lezer ga je er toch wel even over nadenken, vooral over mogelijke vragen waar de achterblijvers mee blijven zitten, soms zelfs jaren na een verdwijning. Dit boek gaat dan ook vooral over nabestaanden van mensen die verdwenen zijn en hoe zij die tragische gebeurtenis jaren later nog steeds moeten verwerken. Ik werd er toch even stil van tijdens het lezen.

Het boek is opgedeeld in verschillende delen die telkens een dag voorstellen en de foto waar het allemaal om draait kan je zien tussen elk deel, dit maakt het allemaal ook zeer visueel voor de lezer. De lay-out en de afwerking van dit boek zijn dan ook zeker een meerwaarde. Bovendien ook een dikke pluim voor de vertaler van dit boek. Dat was zeker geen makkelijke klus. Hoewel er in het boek een verwijzing zit naar de Engelstalige titel ‘Paper flies’, stoort het niet dat de Nederlandse titel hier niets mee te maken heeft. In plaats daarvan verwijst de Nederlandstalige titel naar een bloemensoort, net als het voorgaande boek van deze auteur. Alleen jammer dat er op de cover geen vergeet-me-nietjes staan, maar de bladeren van een esdoorn.

Jammer dat ik wat heb geworsteld met het eerste deel, want anders had dit boek van mij zeker een vijf sterren gekregen, maar ik blijf er bij dat dit een slim en fenomenaal werk is. Ik ben al benieuwd naar het volgende boek van deze auteur en vooral naar welk thema de auteur deze keer zal aansnijden. Van mij krijgt ‘Vergeet me niet’ vier sterren.

Aantekeningen uit het dodenhuis van Dostojevski: Slechte mensen zijn overal te vinden, maar zelfs bij de slechtsten kan er nog iets goeds zijn.

Carl Feldman zit in een verzorgingstehuis, hij was professioneel fotograaf, is ergens in de zestig en beginnend dement. Grace is een jonge twintiger die op zoek is naar antwoorden over het verdwijnen en de waarschijnlijke dood van haar zus Rachel. Ze doet al jaren onderzoek naar wat er met haar zus gebeurd is en is ervan overtuigd dat Carl verantwoordelijk is. In een soort van roadtrip neemt ze Carl mee naar verschillende locaties waar vrouwen verdwenen zijn. Ze hoopt dat iets tijdens de trip zijn geheugen zal stimuleren en dat hij zal bekennen wat hij met Rachel gedaan heeft.
Rachel heeft de trip erg goed voorbereid, maar al snel moet je je de vraag stellen of ze eigenlijk wel weet waar ze aan begonnen is en wie de trip leidt, Carl of Rachel. Al snel heb je het gevoel dat het kat en muisspel omgedraaid wordt en is Carl de kat die met Rachel speelt. Hij bepaalt wat er gebeurt en hij bepaalt waar ze naartoe gaan.
In mij kwam al snel de vraag op of de man wel echt dement is, of hij niet doet alsof. Ik weet dat bij dementie mensen plots heel heldere momenten hebben om daarna weer te vervallen in apathisch gestaar of gebazel of in het geval van Carl zelf hallucinaties, hij ziet mensen die er niet zijn.
Dementie als sluipmoordenaar.

Het boek speelt zich af in Texas, de staat die erg te lijden heeft onder het verdwijnen van de industrie, leegstand, werkloosheid. Een staat ook met veel natuur, veel desolate plekken en lange snelwegen met aan beide kanten bossen, bossen en bossen.
Een vreemde ontknoping ook, ik weet niet of ik het echt een thriller zou noemen, het is eerder een spannende roadtrip die wel noopt tot verder lezen omdat je wel wil weten wat er met al die verdwenen vrouwen is gebeurd, maar zeker tot wat er met Rachel gebeurd is.
De hoofdpersoon, Grace blijft tot op het einde van het boek naamloos, dat is toch ook wel vreemd.