Vergeten dagen literaire thriller

Vergeten Dagen. Eveline Vanhaverbeke

Vaak wordt ook gezegd “thrillergenre en literair” dat gaat niet samen. Wie dat beweert heeft duidelijk niét het boek “Vergeten Dagen” Van Eveline Vanhaverbeke gelezen.
Wij hebben veel goede thrillerauteurs in ons landje, er is Hilde Vandermeeren die het accent vooral legt op de psychologische kant van de thriller en dat op meesterlijke wijze doet, er is Belinda Aebi die, net als haar evenknie in Nederland, Loes Den Hollander en Linda Jansma, telkens een maatschappelijk-probleem in het verhaal verwerkt, er is Sterre Carron voor wie gewoon zin heeft in een spannend verhaal dat soms nogal expliciet is en wat naar het gruwelijke neigt. Dat is allemaal prima en het is goed dat er voor ieder wat wils is, uiteraard. En dan, dan is er Eveline Vanhaverbeke. Een geval apart… Zij laat zien dat een thriller absoluut een literair jasje kan krijgen, ook in het Nederlands, ja.
Toen ik het boek las, had ik van bij het begin het gevoel in het verhaal te worden getrokken. Een Vlaams dorp, de setting wordt prachtig beschreven, de iets oudere Vlaamse lezer herinnert zich vast nog die prachtige reeks ‘De bossen van Vlaanderen”? Dat was het gevoel dat ik had. Het gevoel van een Vlaams dorp zoals het nu waarschijnlijk niet meer bestaat, maar dat nog niet zo heel lang geleden nog erg levendig was.

Het verhaal is ondertussen genoegzaam bekend. Een dorp ergens in Vlaanderen, dat een geheim met zich meedraagt, of beter een driedubbel geheim. De politiecommissaris die met pensioen gaat en die zijn carrière overloopt, denkt aan die éne zaak die hij niet heeft kunnen oplossen, een driedubbele verdwijningszaak nog wel. Een veertigjarige professor, een zestienjarig meisje en de zoon van de graaf, een tienjarige jongen op het ogenblik van de feiten.
Alle drie de slachtoffers waren aanwezig op het verjaardagsfeest van de graaf. Nooit werd nog iets van de slachtoffers vernomen. De onderliggende angst en dreiging worden perfect beschreven.
Direct na de verdwijningen is het populaire café van de nu zeventigjarige Annette gewoon leeggelopen, zij zoekt troost in het verzorgen van haar rozen. Charles, beste vriend van de zoon van de graaf is zwaar getekend, de dokter komt er nu pas achter dat zijn vrouw al die tijd wist van zijn aandeel in deze zaak. Charlotte, de zus van het meisje, is het verlies nooit helemaal te bovengekomen.
Stukje bij beetje, draadje voor draadje ontwart de auteur de kluwen en komt de lezer erachter welk drama aan de basis ligt van deze verdwijningszaak. Tot zover het spannende element.
De beschrijving van de feiten, maar vooral het proces dat alle betrokkenen doormaken, ieder op hun manier, vanuit hun eigen standpunt, met reacties die eigen zijn aan het karakter en de leeftijd van de personages, is prachtig gedaan, geloofwaardig en tegelijkertijd in een erg mooie taal gegoten. En toch leest het erg vlot. Een van de weinige spannende boeken die je gewoon nog een keer kan lezen omwille van de mooie zinnen, de aangehouden spanningsbogen in de zinnen, die nergens ‘inzakken’ of overdadig worden. Haar twee eerste boeken waren al pareltjes en dit is de derde parel aan de kroon. Geen twijfel mogelijk. Haar bloemrijke stijl doet niet overdadig aan, wat soms bij auteurs met een barokke stijl, zeker in het Nederlands wel het geval is.
Het is een boek dat blijft hangen, waar je over nadenkt, dat iets met je doet. Geen tussendoortje, geen boek dat je vergeet zodra je na het te hebben gelezen weer een ander boek vastneemt.
Erg mooi Nederlands dat toch nooit gekunsteld aandoet. Een absolute topper en dikke aanrader.
Meestal zeggen we na het lezen van een goed boek: kijk uit naar het volgende boek, hoop dat het gauw verschijnt. In dit geval zou ik zeggen: Eveline, neem je tijd, mooie dingen hebben tijd nodig. Een nieuw boek van jou is het wachten meer dan waard.

Enne aantal sterren? Zes. O nee, dat mag niet… jammer, want het is het absoluut waard, maar oké, vol overtuiging dan VIJF sterren!!!!

Geschreven bij Vergeten dagen

Het is 2015. De gepensioneerde commissaris Gaston - kort geleden sloot hij zijn nochtans erg succesvolle carrière af - kijkt terug op een zaak die plaatshad in het jaar 1983. Op een zomerdag zijn de tienjarige gehandicapte en zieke zoon van de kasteelheer, de zestienjarige dochter van een advocaat en een veertigjarige professor verdwenen. Ondanks intensief onderzoek en het ondervragen van zowat alle bewoners van het dorp heeft de commissaris nooit een aanknopingspunt kunnen vinden. Het enige element dat de drie verdwenen personen met elkaar in verband bracht, was dat ze alle drie aanwezig waren op een feest dat de kasteelheer gaf, de avond voor hun verdwijning.
In Vergeten dagen blikken deze vijf personages terug op de gebeurtenissen in 1983. Naarmate de geschiedenis zich ontvouwt, wordt duidelijk welk gruwelijk drama ten grondslag ligt aan de drievoudige verdwijning.
Het verhaal leest vrij lastig omdat het steeds vanuit een van de vijf hoofdpersonen verteld wordt, de ene keer in het heden en de andere keer in 1983. Hierdoor duurt het vrij lang voor een en ander duidelijk wordt. Inleven in de personages is hierdoor voor mij niet goed mogelijk. Op een paar dingen na is het boek geen thriller te noemen, zoals op de cover staat maar meer een roman. Er gebeurt niet veel spannends, de gebeurtenissen uit het verleden zijn het spannendste deel van het boek. Jammer dat de schrijfster daar niet meer heeft uitgehaald, nu blijft het eind voor mij nogal voorspelbaar. 2.5 sterren

Het is de zomer van 1983:
In W, een dorp in de Vlaamse Westhoek verdwijnen drie mensen tijdens een groot feest op het kasteel van Guillaume, Graaf de Gavarnie. Hij geeft dit feest ter ere van zijn veertigste verjaardag.
De verdwenen personen zijn; Jean-Louis de tienjarige zoon van de Graaf, Johanna de zestienjarige dochter van een advocaat en Jacob Maarschalk professor Economie. Ze zijn geen familie van elkaar en hebben ogenschijnlijk niets met elkaar te maken. Het enige dat hen verbindt is het feit dat ze alle drie op het feest aanwezig waren op de avond voor hun verdwijning.
Deze zaak rust op de schouders van commissaris Gaston. Er volgt een intensief onderzoek en bijna alle bewoners van het dorp worden ondervraagd. Toch wordt deze zaak niet opgelost.

2015:
Tweeëndertig jaar later viert commissaris Gaston dat hij met pensioen kan gaan. Maar deze verdwijningszaak heeft hem nooit met rust gelaten en hij wil hoe dan ook verder zoeken naar een oplossing. Zelfs als dit in het geheim moet gebeuren. Hij droomt er zelfs van en heeft het gevoel dat hem toendertijd iets essentieels ontsnapt is tijdens zijn onderzoek. Mensen verdwijnen niet zomaar.

De auteur laat ons afwisselend meeleven met Gaston de commissaris, Charles de vriend van Jean-Louis, Charlotte de zus van de verdwenen Johanna, Annette de caféhoudster van Café de Zwaan in W en Victor de dorpsarts van W.
De hoofdstukken hebben als titel de naam van degene met wie we mee mogen kijken naar wat er gebeurd is in het verleden en wat in het heden gebeurt. Hoe deze personages alles ervaren en ervaren hebben.
Ondanks de spanning die goed voelbaar is, heeft de auteur ook nog plaats overgelaten voor wat humor.
'Niets blijft hetzelfde,' zei mijn moeder zaliger toen ik op mijn dertiende twee bobbels kreeg op mijn borstkas. Maar sommige veranderingen zijn toch te drastisch.

Door het terugblikken zie je als lezer hoe mensen soms een bord voor kun kop kunnen hebben en iets niet willen weten wat toch heel duidelijk is. Je ziet ook hoe een gemeenschap zich kan gedragen op het platteland, zonder inmenging van anderen en een beetje afgezonderd, ver weg van de snelweg.
Het verhaal is enigszins bizar te noemen, maar niet ongeloofwaardig.
Soms worden onderling afspraken gemaakt, waar men niet meer onderuit kan komen. Het is niet goed maar ook niet slecht te noemen.

Vanhaverbeke heeft een toegankelijke en verzorgde schrijfstijl en de steeds wisselende perspectieven zijn geen belemmering voor het leesgenot. Je leert de personages heel goed kennen doordat je met ze mee kunt groeien in het verhaal.
Helaas kan ik dat van één personage niet zeggen. Over hem is uiteindelijk te weinig bekend geworden waardoor de lezer dat stukje niet af heeft kunnen sluiten.
Ze schrijft op een manier waardoor de sfeer in het dorp goed voelbaar is, deze sfeer is soms zelfs beklemmend te noemen.

De keuze voor de titel wordt duidelijk op de allerlaatste bladzijde.
De prachtige cover wordt tijdens het lezen duidelijk. Hij is misdadig mooi. 3,5/5*

Vergeten dagen wordt gevormd door de verhalen van vijf personen, heel nauw betrokken bij de zaak, die ieder op hun eigen wijze terugkijken op de gebeurtenissen die dertig jaar geleden hebben plaatsgevonden in W, een dorp in de Vlaamse Westhoek. Gebeurtenissen die hun levens drastisch grondig veranderd hebben.
Commissaris Gaston mag op pensioen en ook al mag hij terugblikken op een erg succesvolle carrière toch kijkt hij nogal verbitterd terug op een zaak die plaatshad in het jaar 1983. Op een zomerdag verdwenen in het dorp W. de tienjarige gehandicapte en zieke zoon van de kasteelheer, de zestienjarige dochter van een advocaat en een veertigjarige professor. Ondanks een degelijk onderzoek en het vakkundig ondervragen van zowat alle bewoners van het dorp heeft de commissaris nooit een spoor van de vermisten kunnen teugvinden. Het enige element dat de drie verdwenen personen met elkaar in verband bracht, was dat ze alle drie aanwezig waren op een feest dat de kasteelheer gaf, de avond voor hun verdwijning. In Vergeten dagen laat de auteur vijf personages terugblikken op de gebeurtenissen in 1983 die niet alleen hun levens maar ook die van alle bewoners in het dorp W.. Naarmate de geschiedenis zich ontvouwt, wordt duidelijk welk gruwelijk drama ten grondslag ligt aan de drievoudige verdwijning.
Vergeten dagen is niet alleen een goed opgebouwde literaire thriller, het is ook een psychologische drama. Tijdens het lezen voelde ik persoonlijk heel erg mee met Charlotte, die symbool staat voor al die mensen die na zovele jaren nog rouwen om een vermiste persoon. Zij trachten te overleven met de moed der wanhoop, maar ergens durven zij ook nog een sprietje hoop te koesteren dat de geliefde, vermiste persoon nog in leven is.
De auteur tekent ook zeer goed de spanning en het collectieve schuldgevoel dat ondraaglijk zwaar op de inwoners van het dorp W. rust. Het is een zeer mooi en beklijvend werk waarin de hoofdpersonages en nevenfiguren zeer knap geschetst zijn.

Geschreven bij Vergeten dagen

Eveline Vanhaverbeke wilde al op jonge leeftijd schrijfster worden. Vanwege haar studie en het gezinsleven raakte deze ambitie wat naar de achtergrond. Na het zien van een interview met Dimitri Verhulst besloot ze haar droom waar te maken. Dat resulteerde in 2010 in haar eerste roman: De kleur van de sterren. Ze kreeg hiervoor al meteen lovende kritieken. In 2013 verscheen De verborgen prelude en werd haar debuut opnieuw uitgegeven. Haar nieuwste roman, Vergeten dagen, is in september 2015 verschenen. Naast auteur is Vanhaverbeke ook docente Frans.

Vergeten dagen begint met Gaston, een gepensioneerde commissaris die bekendstaat om zijn eigenzinnigheid. Ondanks dat was hij een goed en succesvolle politieman. Toch lukt het hem niet om die ene onopgeloste zaak te vergeten. Tweeëndertig jaar geleden was het dat drie mensen uit het West-Vlaamse dorpje W spoorloos verdwenen. Na afloop van een feest bij de kasteelheer en tevens graaf bleken zijn tienjarige zoon, de zestienjarige dochter van een advocaat en een professor van veertig jaar onvindbaar te zijn. Intensief speurwerk en vele ondervragingen hebben geen enkel resultaat opgeleverd. Op zijn allerlaatste dag neemt Gaston het dossier mee naar huis en verdiept hij zich opnieuw in deze onbevredigende zaak. Want hij is erop gebrand om te weten te komen wat er met hen gebeurd is.

De verdwijning van de drie dorpsbewoners wordt vanuit het perspectief van vijf personages onder de aandacht gebracht. Deze vijf personages, Gaston, Charles, Charlotte, Annette en Victor, hebben ieder afwisselend hun eigen hoofdstukken. Daarin begint het in de huidige tijd, maar eindigt het met hun verhaal van tweeëndertig jaar eerder. Door deze terugblikken krijgt de lezer steeds duidelijker voor ogen wat er ruim drie decennia geleden gebeurd is. Deze door Vanhaverbeke gekozen opzet is in het begin wel even wennen omdat je telkens moet omschakelen en ook het verhaal van dat personage weer in beeld moet zien te krijgen.

Toch zorgt de gekozen indeling er wel voor dat je langzaam maar zeker nieuwsgieriger wordt naar de gebeurtenissen die zich aan het begin van de jaren tachtig hebben afgespeeld. Het steeds meer prijsgeven daarvan heeft echter wel tot gevolg dat de uiteindelijke ontknoping enigszins voorspelbaar is. Dat is jammer, omdat een aantal verrassende wendingen het boek zeker sterker zouden maken.

Het verhaal in Vergeten dagen is zowel onwerkelijk als bizar. Want hoe kan het dat alle inwoners van een dorp zich meer dan dertig jaar in stilzwijgen hullen? Dat ze al die tijd een geheim met zich meedragen en daardoor ook met een schuldgevoel rondlopen. Alleen maar om een van hen, die ook nog eens indirect met de gebeurtenissen te maken had, in bescherming te nemen.

De schrijfstijl van Vanhaverbeke is toegankelijk en ze weet een zekere, maar minimale, spanning op te bouwen. Omdat het verhaal vooral draait om de terugblikken van de diverse personages zijn grote delen van de verhalen die zich in de huidige tijd afspelen niet altijd even relevant. Daardoor wekken die delen de indruk dat ze alleen maar als boekvulling dienen.

Op de cover van Vergeten dagen staat vermeld dat het een literaire thriller is, maar het boek heeft meer kenmerken van een in een thrillerjasje gestoken roman. Een roman die na afloop een licht onbevredigend gevoel achterlaat omdat een enkele vragen ontbeantwoord blijven.

(Dit boek heb ik onlangs voor Hebban gerecenseerd en ook dank ik Uitgeverij Marmer voor het beschikbaar stellen van een recensie-exemplaar.)

De cover en de flaptekst spraken me aan vanaf het begin en het mysterie spatte van de bladzijdes af!
De cover sprak me aan doordat; hij is vrij donker maar door haar haar en de verschillende kleuren in de bladeren ontstaat er meer dan enkel een donker beeld. Ook vraag je je af, waarom ze zo ligt. Nog meer mysterie! Omdat ik nu wat meer moeite heb met concentreren maakte ik onder het lezen nu notities, en eigenlijk beviel dat erg goed. Maar omdat ik niet gelijk een recensie wil schrijven waar je met een grote boog om heen gaat omdat hij vol spoilers staat.
Het begin is erg langzaam en je moet even doorzetten. Maar ook zijn er tussendoor originele beschrijvingen. of ieder geval ik vind ze eg leuk en prettig om te lezen. Het is niet enkel een beschrijving, er wordt ook een mening gegeven!
‘Donkerhouten tafeltjes, omringd door stoelen waar een ruglijder geen vijf minuten op kan zitten,…’
Nadat het het bij bladzijde honderd eindelijk dichterbij komt, ik mijn vermoedens heb over de vermiste personen. Houd ik er maar op dat ik bij bladzijde 129 iets gebeurde wat ik niet had verwacht. Iets wat niet uitgelegd word, maar iets wat wel in het verhaal past.
Het boek speelt zich af bij onze zuiderburen, maar door de plaatsnamen zou het eigenlijk ook prima in Nederland passen. Het taalgebruik vond ik prettig om te lezen en stoorde me op geen enkel vlak.
De opbouw van het boek is logisch maar benodigd wel een kleine uitleg. Het verhaal wordt door verschillende personen verteld. Dit wordt aangekondigd met zijn of haar naam. Elk verteld dan over het verleden en over het heden. Dit wordt gekaderd door een mooi figuurtje. Zie foto.

Soms is het vertelpunt duidelijk maar waarover ze vertellen is niet duidelijk, je moet/probeert te raden over wie het gaat. Dit creëert spanning die tot aan het einde van het boek door gaat. Want de verrassende gebeurtenis verduidelijkt een beetje, maar verteld niet wat er daarna allemaal is voorgevallen. Wel leer je nu de personen goed kennen en kan je ondertussen een mening over ze geven. Zo vond ik Charles vroeger een dapper kind, en nu vind ik hem vooral een slappeling.
Op bladzij 165 tref ik bovenaan weer een mooie beschrijving. Waarna een paar bladzijdes later.
‘Dat kind dat nooit meer kind zou zijn.’
Zinnen die wat zeggen, uitleggen en tegelijkertijd meer vragen oproept en onbeantwoord laat. Op de laatste bladzijdes/hoofdstukken wordt het als verfrommeld prop papier open gevouwen en onthuld het de laatste geheimen, de spanning is nagenoeg tot de laatste bladzijde daar gewezen en dat bij een verhaal waar alles vast stond. Een vertelling van het verleden, een gevolg voor het heden.

deze recensie is origineel te vinden op FollowMeMove. com

Toen ik de samenvatting van ‘Vergeten dagen’ las, werd mijn aandacht gelijk getrokken. Wat was er met de drie hoofdpersonen gebeurd? Ik werd nieuwsgierig en wilde dit boek heel graag lezen. Ik verheugde me op een thriller die me, tot de conclusie, zou boeien.

Helaas werd ik teleurgesteld. Het boek heeft een trage opbouw, maar het meest verwarrende vond ik de combinatie tussen heden en verleden. Per hoofdstuk lees je wat er gebeurt vanuit 1 hoofdpersoon, waarbij je eerst een stuk leest dat zich in het heden afspeelt, en daarna wat er zich in het verleden heeft afgespeeld. Op zich een bijzondere opbouw, ware het niet dat er voor mij geen duidelijke afscheiding was. Tussen het heden en verleden zich eigenlijk alleen een lege witregel, alsof er een nieuwe alinea begint. Zeker in het begin zorgde dat voor mij voor flink wat verwarring.

Doordat de hoofdstukken per personage zijn verdeeld, ben je constant aan het switchen. Dit nam voor mij de vaart weg, want ik moest voor mijn gevoel de hele tijd heen en weer springen, niet alleen tussen heden en verleden, maar ook tussen de verschillende personages. Ik had daarom moeite met het vormen van een band met de personages, omdat ze voor mijn gevoel vrij vlak bleven.

Als je eenmaal aan die setting gewend bent, ben je eigenlijk al op driekwart van het boek en ondanks dat ik de ontknoping verrassend vond, vond ik dat het trage tempo de spanning wegnam.

En dat is jammer, want de samenvatting van ‘Vergeten dagen’ was voor mij de reden om dit boek te lezen en klonk ook veelbelovend. Als er gekozen was voor een andere aanpak was het verhaal misschien boeiender geweest.

‘Vergeten dagen’ heeft een verrassende ontknoping en door de verdwijning van de drie personages wil je gewoon weten hoe het afloopt. Maar door de opzet blijft het een traag boek en soms zelfs verwarrend. En dat is erg jammer.