Verzamelde gedichten

Sub Finem

En nu nog maar alleen
het lichaam los te laten
de liefste en de kinderen te laten gaan
alleen nog maar het sterke licht
het rode, zuivere van de late zon
te zien, te volgen en de eigen weg te gaan.
Het werd, het was, het is gedaan.

Dit gedicht uit de bundel De oude kustlijn, de in 2002 postuum gepubliceerde vierde dichtbundel van M. Vasalis, is in heel korte tijd net zo klassiek geworden als De idioot in bad, Het ezeltje, Drank, de onberekenbare en Afsluitdijk.

Voor het eerst verschijnen de vier bundels van Vasalis tezamen in een mooi gebonden editie Verzamelde gedichten, waarop door velen al lang gewacht werd. Vasalis gedichten blijken voor veel mensen in moeilijke tijden een grote troost te zijn en worden vaak zowel in bloemlezingen opgenomen als voor particuliere doeleinden gebruikt.

Recensie(s)

In 1982 kreeg Vasalis, 28 jaar na de verschijning van haar derde en tot dan toe laatste dichtbundel, tot veler verrassing de P.C. Hooftprijs. Vier jaar na haar overlijden in 1998 verscheen nog een vierde. Het gehele dichterlijke oeuvre is nu bijeengebracht in een handzaam boekdeeltje van net aan tweehonderd bladzijden, waarvan er nog eens ruim twintig opgaan aan een drukgeschiedenis van de oorspronkelijke bundels, een register op titels en beginregels, en een inhoudsopgave. Deze poezie valt nauwelijks bij een stroming in te delen. Ze is, hoewel ze veelal rijmt, duidelijk anders dan die van voor de Tweede Wereldoorlog, maar lijkt al helemaal niet op die van de generatie die daarna het woord opeiste. Ze is verstaanbaar, maar niet eenduidig: aan het gedicht 'Tijd', met de bekende beginregels "Ik droomde, dat ik langzaam leefde... / langzamer dan de oudste steen." zijn bijvoorbeeld diverse (polemische) beschouwingen gewijd. Vasalis heeft met 'een stuk of wat gedichten' (J.C. Bloem) haar bestaan gerechtvaardigd.

(Biblion recensie, Dick Welsink)