Vind me

In het station van Florence begint het vervolg op 'Noem me bij jouw naam'. Een magistraal boek dat nu zowat iedereen bij naam kent dankzij de fenomenale verfilming. In 'Vind me' is professor op rust Samuel, Sami voor de vrienden op weg naar zijn zoon Eliot en ontmoet er op de trein naar Rome voor het eerst de jonge, oogverblindend knappe fotografe Miranda. Er bloeit en broeit al snel romantiek en 'erotische spanning ' die Aciman, docent vergelijkende literatuurwetenschap, voelbaar maakt in dialogen die zo uit een uitgave van de Bouquet-reeks lijken te komen:

'Ik wil niet ophouden je te kennen' of
'Vertel me alles wat je me al verteld hebt over alles in je leven, en ik vertel jou alles wat je van me wilt weten (...) , en' Ik zeg het je maar alvast: ik breng er de eerste keer weinig van terecht' of
'Hou me vast Sami, alleen maar vasthouden en kussen'.

Tussenin die voortdurend puberaal aandoende gesprekken laat Aciman zijn personage steeds weer opnieuw reflecteren over zijn saaie leven en hoe dat pas die dag echt mentaal en fysiek begint. Want het zal je op respectabele leeftijd gekomen maar overkomen. 'Al wat ik heb is van jou, al is het niet veel, dat weet ik' laat hij Miranda zeggen. En even later: 'O, natuurlijk wil ik een kind. Dat spreekt vanzelf. Maar dan wel van jou en van niemand anders (...). 'Kijk eens wat een vuurtoren' (Dat staat er echt hoor).
Omdat de lezer tijdens de eerste 100 bladzijden van dit vervolgverhaal wel iets meer zou kunnen verwachten dan de amoureuze perikelen van Samuel bezoeken de tortelduifjes op die ene en dezelfde dag van hun ontmoeting een andere professor op rust (haar vader), een restaurant, een koffiebar, een privé-museum met onder meer beeldhouwwerken van Praxiteles en Antinoüs (minnaar van de Romeinse keizer Hadrianus), plannen ze om eeuwig voor het middaguur in de Tyrreense zee te gaan zwemmen en wordt de lezer ook nog naar een lezing van Samuel geloodst. Over de inval van de Byzantijnen in Constantinopel en de catalogus van Photius... Een gebeurtenis waar Sami zelf liefst zo snel mogelijk weg wil omdat hij 'haar blozende gezicht voor zich zag'.
Dat wilde ik ook wel, weg uit dit stationsromannetje . Als u bijna aan de helft van het boek raakt, wilt u eindelijk toch weten hoe het Eliot, uiteraard succesvol pianist geworden en professor Oliver, na 10 jaar is vergaan.? Vinden ze elkaar terug, worden er ooit nog perziken gegeten of andere vruchten uit hun vervlogen (?) passie geplukt?

Eliot verschijnt na honderd bladzijden dan toch ten tonele en wat dan volgt is nog meliger en zelfs nog meer narcistisch van toon, stilistisch nog onbeholpener en narratief zo leeg dat het onmogelijk wordt om te 'spoilen'. Herlees de laatste 20 pagina's uit het (niet verfilmde) slot van 'Call me by your name' en u vindt daarin wat in dit boek tevergeefs te zoeken is: sprankelend, beeldig, mijmerend, eloquent taalgebruik, die geselende hunkering, de pittoreske, dronken makende sfeerschepping en de ravissante zintuiglijkheid. Dikwijls moest ik denken dat de auteur een ghostwriter aan het werk heeft gezet omdat voor hem sowieso het verhaal afgerond was. Moeilijk om dit een Aciman te noemen.

Ik moest mij echt door de eerste helft van het boek heen worstelen, zo saai en tenenkrommend vond ik het (en ik heb vroeger Candlelight-romannetjes verslonden, hé).
Samuel die in een soort mid-life crisis zit en lust voor een jongere dame die zogenaamd diepzinnig door het leven dartelt. Elio met bindingsangst die in een soort detective-verhaal terecht komt die nergens toe leidt en Oliver is een creepy geilaard.
Waar ik diep onder de indruk was van de dromerige proza van Noem mij bij jouw naam, zo slaapverwekkend saai en irritant vond ik Vind me. En had de baby écht geen andere naam kunnen krijgen?!
Het kan gewoon niet anders dan dat dit misbaksel alleen is uitgebracht om het commerciële succes van CMBYN verder uit te melken.

Een wat commercieel vervolg op Call me by your name. De thematiek is schraal, eentonig.

Wat een tegenvaller na "Noem me bij jouw naam"!
Het zou een vervolg moeten zijn, en inderdaad treden de belangrijkste figuren Elio, Elio’s vader en Oliver er in op, ca. twintig jaar na het eerdere boek, maar daar heb je het dan ook mee gehad, van een feitelijk vervolg waarin de gebeurtenissen sinds dat boek chronologisch worden verteld is geen sprake.

Er worden eerst drie min of meer losse verhalen gepresenteerd met in elk een van die drie personen als ik-figuur. De eerste twee verhalen zijn bijna een spiegelbeeld van elkaar: oudere persoon en veel jongere persoon ontmoeten elkaar, worden hals over kop verliefd en vervolgens moeten we eindeloos lezen hoe geweldig ze elkaar vinden in de meest clichématige en superlatieve bewoordingen, en dat maar liefst zo’n 110 respectievelijk 80 langdradige pagina’s lang. Behalve dat ze almaar praten, wandelen, uit eten gaan en elkaar beminnen gebeurt er verder helemaal niets! In hoofdstuk 3 zit Oliver triestig te miepen en griepen over wat voor vreselijk leven hij heeft (gelukkig maar 30 pagina’s) en pas in het laatste hoofdstukje van slechts 10 pagina’s blijken de oude gelieven Oliver en Elio elkaar weer gevonden te hebben, waarbij ze hun wederzijdse liefde weer omstandig uiten in dezelfde kitcherige bewoordingen. Dat ze daarvoor kennelijk een echtgenote en een minnaar hebben gedumpt moeten we dan maar voor lief nemen.

Onbegrijpelijk dat het hier dezelfde schrijver als van dat eerdere, fantastische boek betreft!!

Geschreven bij Vind me

Waarschijnlijk is dit zeer matige en ongeloofwaardige vervolg geschreven onder druk van de filmfans. Het boek Call me by your name hééft al een prachtig einde en geen vervolg nodig.

Geweldig vervolg op Noem me bij jouw naam. Voor de fans van dat boek is Vind me zeker een aanrader. Kom weer terug in de magie van toen, in 1983

Het lijkt me onontbeerlijk dat je Noem Me Bij Jouw Naam hebt gelezen, anders is dit boek waarschijnlijk te fragmentarisch, maar wie de personages kent zal genieten van deze romantische en ontroerende nieuwe kennismaking. Met name de twijfels die bij de liefde horen worden prachtig beschreven.

Vind me. André Aciman.

Ik was, ben, dol op Noem me bij jouw naam (het boek) en Call me by your name (de film). En hoewel beide best een open einde hebben zat ik niet echt te wachten op een vervolg. In theorie snakte ik naar een vervolg. In de praktijk was ik er bang voor omdat vervolgen zo vaak tegenvallen. Zelfs al zijn ze origineel van opzet en niet zo maar ‘plots x aantal jaar later’. Vind me is beide maar dan wél goed. Oh wat heb ik het graag gelezen.

Het bezit dezelfde begeestering, meeslependheid en romantiek als NMBJN. Het is iets minder koortsig (iedereen wordt ouder hé) maar daarom niet minder verslavend. Je wil het in één ruk uitlezen. Aciman kan zinnen, dialogen, mijmeringen schrijven die eindeloos lang zijn en boeiend blijven tot de laatste letter.

In vier delen, 4 verhalen, lezen we hoe het de hoofdpersonen van NMBJN ondertussen vergaat en hoe ze daar zijn gekomen. Eerst Elio’s vader die een jonge fotografe ontmoet op de trein, daarna Elio zelf die in Parijs woont, in deel drie gaat het over Oliver die gaat verhuizen, en in deel vier…lees dat zelf maar.

Elk deel zit vol liefde, wijsheid, melancholie en zelfs een vleugje magie. Niet alles wort ingevuld; er blijft ruimte voor mijmeringen, plaats voor fantasie. Een verfilming zou niet mis zijn.

Aciman heeft het hem weer geflikt: hij laat ons dromen van een liefde die te mooi lijkt om waar te zijn, iets voor de film, voor zoete zwijmelliedjes, maar dat op zo een manier dat we geloven, weten, dat er voor ons ook zo een verhaal is weggelegd. Ware, kwetsbare liefde schuilt in elk van ons, als we maar moedig genoeg zijn om ons hart open te stellen. Te beginnen met dit prachtboek.

Zo jammer... de film call me by your name was zo magisch, zo geweldig!!!!! Je hoort bijna nooit dat de film beter was dan het boek, maar dat kan niet anders. Of de schrijver had echt zijn jaar niet... Wat een waardeloos boek, ben niet verder dan blz 154 gekomen.

Geschreven bij Vind me

Mooi vervolg