Wat de golven brengen

Luna is een albino, woont in Italië met haar moeder en haar broer Luca. Luna heeft slecht zicht en leeft in de schaduw. Haar verbeelding en die van haar broer geven het leven kleur.
Dan gaat Luca naar een surfkamp, waar hij op zijn achttiende verjaardag verdrinkt. Luna’s moeder Serena is overmand door verdriet. Invalleerkracht Sandro voelt zich schuldig aan de dood van Luca. Dankzij zijn aanmoediging mocht Luca naar het surfkamp gaan. Tijdens een uitstapje zoekt hij weer toenadering tot Serena, op wie hij heimelijk verliefd is.

De zee geeft en de zee neemt. Op vakkundige wijze weet Genovesi de zee een plaats te geven in het verwerkingsproces waarin de hoofdpersonages zitten. Oude legendes over het maanvolk, symboliek om toeval betekenis te geven, in dit rijke verhaal heeft Genovesi oog voor detail. Hij schrijft mooi, boeiend en met humor, waarbij Luna’s hilarische kijk op godsdienst in het algemeen en met name op Jezus, verfrissend is.

Alle personages zijn goed uitgewerkt, met geloofwaardige karaktertrekken. Voor de ogen van de lezer komen Luna, haar moeder Serena, haar broer Luca en haar vriendje Zjot, zijn (adoptie)opa Ferro en hun belevingswereld tot leven. De veerkrachtigheid van Luna, het verdriet van Serena, de absurditeit van Ferro en de trouw van Zjot, ook invalleerkracht Sandro en zijn vrienden Marino en Rambo dragen met hun gestuntel bij aan het verhaal.

De verbeeldingswereld van Luna en Zjot bepalen het verloop van het verhaal, dat in elke tijd zou kunnen plaatsvinden. Het Italiaanse dorpje en landschap geven sfeer aan het verhaal. 'Wat de golven brengen' is een prachtige, krachtige roman, waarbij gebeurtenissen die de triestheid van het bestaan beschrijven met zoveel humor worden neergezet dat een lach tijdens het lezen niet kan ontbreken.

Ik viel in eerste instantie op dit boek vanwege de cover, de kleuren, de afbeelding, ik vond en vind hem prachtig! Gelukkig bleek de inhoud van het boek net zo goed te bevallen. Ik had nog nooit iets van Fabio Genovesi gelezen, maar ik vind het zeker een aanrader. Het is een typisch Italiaanse schrijver, maar laat je daar niet door afschrikken. Ondanks de dikte van het boek wil je niet meer stoppen met lezen en weten hoe het verder gaat. De hoofdpersonen raken je, ze worden goed omschreven en je leert ze echt kennen. Een prachtig verhaal, wat mij betreft zeker een aanrader!

Wat de golven brengen is een boek met diepgang, humor en levensechte strijd met de omgang van een plotselinge dood en de gevolgen daarvan. Het verhaal is opgedeeld in drie delen en een toevoeging van ‘Een maand later’. De drie delen zijn allemaal weer opgesplitst in meerdere ongenummerde maar betitelde hoofdstukken. Het deeltje ‘Een maand later’ had voor mijzelf niet echt een toegevoegde waarde aan het geheel.

De schrijfstijl van Fabio Genovesi vond ik erg prettig. Mooie vlotte, toegankelijke taal. Geen moeilijke woorden en bovenal de weinig aanwezige Italiaanse stukjes songtekst waren gelukkig voor mij al in de vertaling meegenomen ;-)

Luna is een 13 jarig meisje dat door haar albino uiterlijk een eenling is op school en daarbuiten. Ze gaat veel om met haar oudere broer Luca. Hun moeder Serena is een onafhankelijke alleenstaande moeder die werkzaam is in een kapsalon. Als Serena na enig aandringen van een leraar Luca op surfkamp laat gaan slaat het noodlot toe. Luca verdrinkt tijdens het surfen en daarna begint de ontkenning, de rouwverwerking en uiteindelijk de acceptatie. Het wordt al snel duidelijk dat ieder dit op zijn eigen manier doet.

Na zes maanden begint school weer voor Luna en terwijl zij zich openstelt om weer deel te nemen aan het ‘gewone’ leven is het voor Serena een hele opgave. Ze sluit zich het liefst op in huis en komt de deur bijna niet uit. Luna sluit een vriendschap met Zjot, de andere eenling van de klas, en onderneemt met hem avonturen. Door een samenloop van omstandigheden, waarbij voor de leraar Sandro ook een rol is weggelegd, ondernemen ze een uitstapje naar Pontremoli. Daar waar ze op zoek waren naar aanwijzingen en bevestigingen leren ze een andere les. Een les over de stroming van de zee en dat wat de golven brengen…

De verhaallijn van leraar Sandro en zijn vrienden Marino & Rambo is de vrolijke noot in het geheel, daar vindt het absurdisme plaats. Een leuke toevoeging in het geheel.

De cover van het boek spreekt aan, het doet je denken aan een stralende zomer met een link naar een trip. Want de vw-bus doet mij al snel denken aan een roadtrip en ik zou het busje eerder linken aan surfen dan aan het rubber bootje op het dak. Maar uiteindelijk komt er wel een rubber bootje voor in het verhaal.

De titel kun je naar mijn idee meerdere malen verklaren aan de hand van de tekst die je leest. Hoe precies mag je zelf ontdekken.

Ook al deed ik er ruim twee weken over om het boek uitlezen dat lag niet aan het verhaal. Ik had twee zeer drukke weken met veel bezigheden buiten de deur. Waardoor het soms niet eens lukte om 20 blz per dag te lezen en met een boek van meer dat 450 pagina’s is dat niet echt veel… Soms dacht ik nog even te lezen en was ik gewoon te moe, dat was voor de leesflow ook niet echt handig. Uiteindelijk lukte het mij om dit weekend een eindsprint te maken. En las ik met veel plezier Wat de golven brengen uit. Een heerlijk boek om te lezen, een echte aanrader. En voor mijzelf een mooie kennismaking met het werk van Fabio Genovesi.

Deze review verscheen als origineel via mijn boekenblog.

Luna, een in Italië opgroeiend meisje, vindt het leven niet gemakkelijk. Omdat zij een albino is, ook nog eens kampend met slecht zicht waardoor zij letterlijk in de schaduw leeft, probeert zij door een enorme verbeeldingskracht en levendige fantasie haar leven kleurrijker te maken dan de werkelijkheid haar biedt.
Ze heeft een broer Luca, van wie ze zielsveel houdt. Luca brengt zijn dagen voornamelijk surfend op zee door, totdat het noodlot toeslaat en hij verongelukt.
Luna en haar moeder, Serena, moeten met dit immense verdriet zien om te gaan, iets wat vooral haar moeder niet lukt. Ze is niet meer in staat om zich om haar dochter te bekommeren en Luna hoopt tevergeefs op tekenen van haar broer, die natuurlijk niet komen.
“Wat de golven brengen” is een boek dat het waard is gelezen te worden, het maakt je verdrietig maar regelmatig tovert het ook een glimlach op je gezicht.

Ik had geen idee waarover dit boek zou gaan, ik heb heel bewust de flaptekst niet gelezen. Mijn eerste indruk als ik de buitenkant van het boek zie, is dat dit een zomerboek is. Het blauw, het licht, en de rubberboot, alles doet aan de zomer denken. De titel en de naam van de auteur, waarmee ik nog niet eerder heb kennisgemaakt, staan in grote duidelijke letters op de kaft. Al met al een vrij simpele kaft, anders dan andere en dat vind ik leuk.

Genovesi heeft een geheel eigen schrijfstijl maar leest wel heerlijk weg. Hij schrijft heel beeldend, inlevend en met de nodige humor. Toen ik op bladzijde twee al moest glimlachen wist ik dat dit een goed verhaal ging worden. Het verhaal wordt vanuit het gezichtspunt van verschillende mensen verteld en omdat deze mensen allemaal zo anders zijn blijft het interessant. De hoofdpersonen worden goed uitgewerkt, de randfiguren, zoals de vrienden van Sandro, iets minder maar dat is absoluut niet storend.

Het boek heeft heel verschillende karakters waarvan sommige figuren heel markant zijn. Zo zijn daar Luna, een jong tienermeisje die als albino is geboren en ondanks dat ze dus heel slecht tegen zonlicht kan het liefst in de buurt van de zee en het strand vertoefd. Haar Russische vriendje Zjot, een door zijn ouders in de steek gelaten kind uit Tsjernobyl die inwoont bij zijn "opa", die op zijn beurt weer alle dagen rondloopt in zijn pyjamabroek en met een geweer in de aanslag, voor het geval de russen binnenvallen. En niet te vergeten de man die de oorzaak is van het hele verhaal, Sandro, de 40-jarige man die nog bij zijn ouders inwoont en eigenlijk al zijn hele leven van alles wil maar nooit tot actie overgaat en daardoor dus nooit iets heeft bereikt.

Het is een verhaal met een lach en een traan over gewone mensen die op hun eigen manier toch heel bijzonder zijn. Een verhaal wat erom smeekt verfilmd te worden. Ik heb ontzettend genoten van het lezen en denk dat het nog leuker is om te lezen als je in Italië op vakantie bent.

Vier jaar lang werkte de Italiaanse auteur Fabio Genovesi aan zijn nieuwste roman Wat de golven brengen. Net als in zijn vorige boek Vissen voeren uit 2011 spelen thema´s als de dood en worstelen met het leven een belangrijke rol in het verhaal. De lezer volgt voornamelijk de strijd van een moeder en dochter die het zeer plotselinge overlijden van zoon en broer Luca moeten zien te verwerken. Serena is na het wegvallen van haar geliefde zoon niet meer in staat enige aandacht op te brengen voor haar dochter Luna.

Ook de goedgelovige Luna weet zich geen raad met haar emoties, maar hoopt tekens van haar broer uit het hiernamaals in de wereld om haar heen te zien. Het prachtige begin van het boek is hartverscheurend om te lezen, maar Genovesi geeft de lezer ook lucht door een aantal andere personages op te voeren en er zijn wat humoristische scènes rond de onhandige nooit volwassen geworden Sandro.

Er komt pas echt vaart in het verhaal als het Russische weeskindje Zjot en zijn grofgebekte opa Ferro het toneel betreden. Deze karakters doen denken aan de personages van de populaire arthouse comedy Little Miss Sunshine. Zeker als het clubje ook op roadtrip gaat kun je de vergelijking met die film zeker maken. Zjot is een oude ziel en bijna alles wat hij zegt zorgt voor slapstick-achtige humor in dit verder zo droevige verhaal.

Zjot praat in zeer wollige, ouwelijke schrijftaal. Iets dat hij heeft geleerd van Italiaanse zangers uit lang vervlogen tijden. En als de emoties hoog oplopen haalt hij er allerlei heilige figuren bij. “Opa, opaatjelief, waarom? O, lieve Heer die in de hemel zijt, o, heilige Felix martelaar, heilige Catharina van Siena…" Het kan niet anders dan dat je van dit aandoenlijke personage gaat houden.

Erg leuk boek ook voor de liefhebbers van de film Little Miss Sunshine. Wie de boeken van Paolo Giordano, Jonas Jonasson en Joachim Meyerhoff graag gelezen heeft, dient zeker ook aan het werk van Genovesi te beginnen.

‘Wat de golven brengen’ is de tweede roman van Fabio Genovesi, en na ‘Vissen Voeren’ en echt grote roman, die hij schrijft over opgroeien in Italië. Deze keer bezien vanuit de ogen van Luna, een albino-meisje, dat opgroeit met haar moeder en broer en haar weg zoekt in het leven. Wat ik elke keer weer prachtig vind is de beschrijving van de uitzichtloosheid van het bestaan voor veel jongeren in Italië en hoe zij zich staande proberen te houden.

Genovesi heeft een prachtige roman geschreven waarin hij de meest onwaarschijnlijke dingen waarschijnlijk laat lijken. Je voelt mee met de personages en kan alleen maar hopen dat niet al het geluk hun in de steek heeft gelaten. Het boek leest ontzettend makkelijk en het is een echte aanrader voor bij de kerstboom.

Prachtig boek. Een echte aanrader.

Flaptekst:
Het valt niet mee om albino in Italië te zijn, slecht zicht te hebben en in de schaduw te moeten leven. Luna zet daarom haar verbeeldingskracht in om het leven kleur te geven. Haar oudere broer Luca is blond, knap, sterk en een talentvolle surfer die hele dagen aan zee te vinden is. Tot de zee hem opslokt. Terwijl Luna’s moeder Serena als een zombie thuis zit, probeert Luna weer de draad op school op te pakken. Intussen voelt Sandro, de hulpleraar van Luna, zich vreselijk schuldig. Hij had Serena aangespoord om Luca naar het surfkamp te laten gaan. Tijdens een uitstapje zoekt hij weer toenadering terwijl Luna leert dat de zee geeft en neemt. Zonder haar broer weet ze haar plek in de wereld te vinden.
Het verhaal gaat over de 13 jarige Luna, ze is albino en daarom een buitenbeentje op school. De enige vrienden die ze heeft zijn haar broer Luca en haar vriendje Zjot, een Russisch jongetje uit Tsjernobil. Hij hoort er ook niet bij en daarom passen zij bij elkaar.
Luca is opgeslokt door de zee, Serena, de moeder, is overmand van verdriet en komt niet meer buiten dus Luna staat er alleen voor. Sandro, de invalleerkracht op Luna’s school wil er voor zorgen dat hij zich minder schuldig voelt en hij probeert toenadering te krijgen tot Luna en haar moeder. Luna leeft in een fantasiewereld, ze geloofd dat alles door de zee gegeven en genomen wordt. Ze heeft eigenlijk een uitzichtloos bestaan.
De karakters van Luna en Zjot worden redelijk omschreven, je kan je tot op zekere hoogte in hun inleven maar het is allemaal wel erg oppervlakkig. Serena en Sandro komen wat beter uit de verf, alleen heb ik met hen helemaal geen klik.
Het verhaal is een tragisch, bitter en humoristisch maar het is op geen enkel moment spannend te noemen, het verhaal kabbelt maar door. Vooral de verhaallijn met Marino vind ik vervelend om te lezen en ook de altijd maar vloekende opa Ferro kan mij niet bekoren. Er gebeurt van alles in het boek maar het is allemaal zo saai en langdradig. En dan het eind…ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden.
Het heeft een week geduurd om het boek uit te krijgen.. Ik geef het 2.5 sterren , dit wordt echter op de meeste boekensites naar 3 afgerond..