We doen wat we kunnen

Na het razend goed geschreven debuut 'Eland' was ik enorm benieuwd of deze schrijver zijn niveau zou weten te behouden. Die vraag heeft hij met 'We doen wat we kunnen' meer dan beantwoord. Met dit boek verankert Muus zich in de Nederlandse literatuur.

Zijn schrijfstijl, waarin hij de lezer uitnodigt om met aandacht en oplettendheid te blijven lezen, is soepel en meeslepend. Door de korte hoofdstukken en vlotte dialogen leest het boek als een spannende page-turner, alhoewel het plot en de personages gevoelig, diepzinnig en veelkleurig blijven.

Met 'We doen wat we kunnen' bevestigt Muus wat ik na het lezen van 'Eland' al dacht: 'Hier meldt zich een nieuw Nederlands schrijftalent waar we de komende jaren niet meer omheen kunnen'.

Na het lezen van zijn debuut Eland lang gewacht op het tweede boek van Lykele Muus. Het wachten werd méér dan beloond met ‘We doen wat we kunnen’. Dankzij zijn unieke beeldende, filmische schrijfstijl las ik het boek veel sneller uit dan ik had gewild. Zijn oog voor detail, vooral mbt relaties tussen personages is heel bijzonder.
Het verhaal in deze roman is aangrijpend en zorgde ervoor dat ik het laatste kwart van het boek niet met droge ogen kon lezen.
Een gigantische aanrader.

Dit boek kreeg ik om 12 uur thuis bezorgd en heb het in een ruk uitgelezen. Inmiddels al drie keer uitgeleend en zeker al vijf keer aangeprezen. Dus maw KOPEN

Ik was al fan van Muus’ debuutroman Eland. Meestal is de follow-up een teleurstelling, maar ik vond deze nog beter. In 1 ruk uitgelezen.

Werkelijk prachtig boek. Je kan het niet wegleggen. Zeldzaam mooi.

Het is zo knap hoe de schrijver zo goed in de huid van alle personages is gekropen. En ook dat het einde verrast, terwijl je het allang door denkt te hebben. Ik heb het boek in een ruk uitgelezen. Echter is de interpunctie in het begin wat wennen (de aanhalingstekens ontbreken, maar die blijken niet per sé nodig als een verhaal goed is).

Lykele Muus (1987) is Nederlander en vooral actief in de theaterwereld, hij schrijft niet alleen voorstellingen, maar acteert ook. Sinds 2015 werkt hij eveneens voor film en televisie. In datzelfde jaar maakte hij met Eland zijn debuut als romanschrijver. Het boek kreeg lovende commentaren en werd genomineerd voor de ANV Debutantenprijs en de Hebban Debuutprijs. Sindsdien was het uitkijken naar een opvolger. Zou het nieuwe boek opnieuw uitblinken in originaliteit en zou de auteur nogmaals weten te imponeren met een bijzonder verhaal vol prachtige personages?

Twee bevriende gezinnen brengen de vakantie door aan zee, waar ze een vakantiehuisje delen. Dochters Madelon en Elisa zijn veertien en hebben een boontje voor de vijftienjarige Taco, die hen meeneemt op een ritje met de quad. Maar dan slaat het noodlot toe, het voertuig gaat over de kop en de meiden belanden in het ziekenhuis. Madelon lijkt er met een paar gebroken ribben goed vanaf te komen. Elisa daarentegen ligt in coma en het ziet er niet naar uit dat ze ooit nog wakker wordt.

Een eerste dilemma is een feit. Hoe blij kan en mag je zijn dat jouw kind het gered heeft, wanneer een ander op sterven na dood is? Hoe ga je met elkaar om en hoe steun je elkaar? Zal de vriendschap standhouden? Wanneer plots aan het licht komt dat ‘gezonde’ Madelon tijdens het ongeluk een hartinfarct kreeg en met spoed een donorhart nodig heeft, worden de verhoudingen helemaal op scherp gezet. Kinderharten zijn dun gezaaid en dat van de comateuze Elisa doet het prima. Een tweede, veel groter dilemma dient zich aan...

Stof genoeg voor een boek vol emotie, ongemak, confronterende vragen en hartverscheurende keuzes. Opvallend genoeg springen de frustratie, het verdriet en het onvermogen niet van de bladzijden. Je bent je wel bewust van het tragische van de zaak, maar het verhaal wordt vrij koel weergegeven. Misschien moet je ook wel koel zijn, wanneer je je beste vrienden zover wil krijgen dat ze hun dochter opofferen voor het welzijn van de jouwe? Hoe kunnen die vrienden in hemelsnaam ooit opnieuw beginnen? Met of zonder Elisa. Met of zonder elkaar.

De thema’s in de tweede roman van Lykele Muus zijn heftig. Kinderen veranderen je leven, op alle mogelijke manieren. Hoe definieer je jezelf en je relatie wanneer je je kind dreigt te verliezen? De auteur zelf zegt hierover op zijn website:

'Halverwege het schrijven van mijn debuutroman werd ik vader en dat beïnvloedde mijn leven, mijn relatie en mijn werk immens. Wat blijft er van je hernieuwde zelf en je relatie over als dat kind weer weg dreigt te vallen? Je kan niet meer terug naar hoe het daarvóór was. Halverwege het schrijven van We doen wat we kunnen strandde mijn relatie. Met dit boek wil ik verklaren waarom mensen ondanks al hun offers en angsten tóch kinderen nemen.'

We doen wat we kunnen telt veel dialogen; partners, vrienden en dokters gaan met elkaar in gesprek. Het is zeer opvallend, zeg maar storend, dat elke vorm van interpunctie daarbij ontbreekt. Het is niet altijd duidelijk of iemand effectief luidop spreekt of slechts gedachten formuleert. Veel korte hoofdstukken, geschreven vanuit verschillende perspectieven, houden de vaart in het verhaal. Hier en daar een flashback, waardoor we een aantal personages beter leren kennen. Bizar genoeg besteedt niemand echt aandacht aan de oorzaak van het ongeluk, terwijl Taco en Madelon heel goed weten hoe een en ander is kunnen gebeuren.

We doen wat we kunnen kent heftige thema’s en is goed geschreven, maar kan niet tippen aan zijn voorganger Eland. Daarvoor is het verhaal niet sprankelend, origineel en verrassend genoeg. Toch is Muus erin geslaagd een meer dan lezenswaardig boek af te leveren.

* Deze recensie verscheen eerder op hebban.nl *

Zeer de moeite waard om te lezen, omdat er verschillende problematiek in belicht word, verschillende thema's die iedereen aanspreekt, in duidelijke begrijpelijke taal!

Boek is erg langdradig en het verhaal wijkt te erg af van waar het om gaat. De lezer wordt meegenomen in de personages waardoor je deze goed leert kennen. Prima als dit een aanvulling is op het echte verhaal. Echter wordt het in dit boek omgedraaid, 75% gaat over (het verleden van) de personages en maar 25% over het echte verhaal. Grote tegenvaller.

Geschreven bij We doen wat we kunnen

Goed boek over omgang tussen verschillende mensen en levensproblemen.

Geschreven bij We doen wat we kunnen

Aardig boek, maar een beetje gezochte verhaallijn. Het wordt erg gerekt en komt wat gekunsteld over.

Als pluspunt zou ik zeggen: goede kwaliteit.

Het verhaal boeit van begin tot het einde

Wat een tegenvaller. Veel te trage verhaallijn, te weinig personages om te boeien, en aantal terug grepen naar verleden die niets toevoegen aan t verhaal maar alleen afleiden. Zoals eerdere reciewer schreef; ook kil geschreven zonder veel emotie.

Geschreven bij We doen wat we kunnen

Heb het in één ruk uitgelezen.

Gewoon lezen