We hadden liefde, we hadden wapens roman

‘En ik stond daar maar. Mijn lichaam protesteerde tegen de nieuwe werkelijkheid. Nog even. Eventjes maar. Toen spuwden mijn hersens de woorden van politiechef Mauney uit: ‘Robert, je hebt een hoop rassenonlusten veroorzaakt in deze stad, maar de state troopers zijn onderweg. Over een half uur bungel je aan een touw bij het Gerechtsgebouw.’’
Centraal staat de strijd voor gelijke rechten in het zuiden van de VS door Afro-Americans en de opkomst van de Ku Klux Klan in de jaren vijftig. De toenemende dreiging waaronder de zwarte bevolking in die tijd leefde, wordt in deze roman voelbaar. Tijdens een reportage over de kandidaatstelling van Barack Obama voor het presidentschap van de Verenigde Staten ontmoette de auteur de vrouw en de zoon van burgerrechten activist Robert F. Williams. De roman is opgebouwd rond dagboekfragmenten van diens vrouw Mabel. Dit brengt het verhaal dicht bij de lezer, omdat zij universele twijfels, angsten en onzekerheden verwoordt als het gaat om opkomen voor je rechten.
Het thema is niet nieuw, maar door de geschiedenis te verwoorden vanuit het perspectief van Mabel en dat van John krijgt hij een universele betekenis, zoals tot uitdrukking komt in prachtige details rond het opgroeien als zoon van een militante vader die zich niet willen laten intimideren door bestaande machtsverhoudingen.
‘Het is onmogelijk te rebelleren tegen Robert F. Williams.’
De roman bestaat uit vier delen, door het hele verhaal heen spelen muziekfragmenten uit Jazz, Blues, Spirituals,een grote rol , ‘muziek helpt herinneren’ .
Deel 1 speelt in 2014. Mabel is stervende en legt haar herinneringen vast. Ze wil dat John zijn gevoel van eigenwaarde versterkt door een boek te schrijven over de strijd die zijn vader gevoerd heeft voor hun burgerrechten. John voelt er weinig voor maar een scholier, Kaila, neemt contact met hem op omdat ze over deze periode een werkstuk maakt. Haar opa was een van de medestrijders van Johns vader.
Uit de dagboekfragmenten van Mabel blijkt haar ambivalentie bij de acties van haar man, haar angst voor represailles en vooral de effecten daarvan op haar kinderen.
‘Als ik aan mezelf dacht, dacht ik in meervoud. Wij. Nooit ik. Maar ergens putte ik daar ook kracht uit, en troost.’
Deel 2 start vanuit Kaila maar bevat ook weer herinneringen van John en dagboekfragmenten van Mabel. In het begin kost het moeite om uit te vinden wie er aan het woord is. Al lezend wordt het helder.
In deel 3 staan herinneringen van John als kind van een politiek vluchteling centraal, eerst in Cuba en later in Vietnam en China.
‘Ik denk dat ik er onbewust altijd rekening mee hield dat één misstap, één verkeerde opmerking, één iets te intiem gesprekje met een Chinees meisje catastrofale gevolgen kon hebben. We waren tenslotte ontsnapt aan de dood, aan de FBI, de gevangenis. Ik maakte me altijd zorgen om pappa.’
‘Nu denk ik dat die angst me in het gareel hield; ervoor zorgde dat ik de greep op de chaotische en onbetrouwbare werkelijkheid niet verloor.’
Deel 4 start weer bij Kaila en speelt zich vooral af in 2014.
Deze roman maakt duidelijk welke tol strijdbaarheid eist ,maar ook wat het oplevert:
De bewapende zwarte mannen het levende bewijs van de ‘fundamentele broosheid en onveiligheid van het bestaan. Hun trots, humor, schoonheid, intelligentie, angst, sluwheid, verantwoordelijkheid, een soort baken, een glimp van wie je zou kunnen zijn.’

We kennen allemaal Martin Luther King die door geweldloos verzet tegen de rassenscheiding verandering bewerkstelligde en symbool staat voor de burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten. Er waren in diezelfde tijd ook zwarten die vonden dat je jezelf mag verdedigen als leden van de Klu Klux Klan nachtelijke lynchpartijen onderneemt of huizen op wil blazen van zwarten of blanken die met zwarten sympathiseren. Robert F. Williams was zo'n man die liet merken dat hij zich niet liet onderdrukken en bereid was om zichzelf te verdedigen.

Christine Otten kwam enige jaren geleden in contact met de weduwe van Williams en sprak veel met haar en mensen in haar omgeving en heeft daarna deze roman geschreven. Williams accepteert niet dat zwarten slachtoffer van de Klu Klux Klan worden en roept zwarten op zich te bewapenen. Dit maakt hem doelwit van de KKK en wanneer de FBI hem wil arresteren vlucht hij met zijn vrouw en kinderen naar het buitenland. Eerst naar Cuba en later naar China. Pas jaren later kunnen ze terugkeren naar de Verenigde Staten.

Vanaf de eerste bladzijde voel je meteen de beklemmende sfeer wanneer een zwarte vader zijn kinderen mee neemt naar de ijssalon, ondanks dat hij weet dat alleen blanken welkom zijn in de zaak. Voor mij als 36 jarige is het onvoorstelbaar dat het nog maar 50 jaar geleden is dat donkere mensen als minderwaardig gezien werden en het normaal was dat zwarten niet welkom waren in de ijswinkel en het zwembad. Niet welkom betekent niet alleen dat je met de nek wordt aangekeken maar dat je niet binnen mag, je anders de politie achter je aan krijgt en bedreigingen of erger de normaalste zaak van de wereld zijn.

Het enige waar ik wat moeite mee had was dat het verhaal vanuit de ik vorm verteld wordt, terwijl het in verschillende perioden door verschillende personen wordt verteld. Ik vond het wel eens lastig om te bepalen met welke ik figuur ik in een nieuw hoofdstuk te maken had.

Sterk aan het boek is de manier waarop de sfeer uit die tijd tot leven geroepen wordt. De muziek, de geuren en kleuren worden zo goed beschreven dat je echt het gevoel hebt dat je er bij bent. Wil je meer weten over de opkomst van de zwarte burgerrechtenbeweging en de invloed die deze tot op de dag van vandaag uitoefent, lees dan dit boek!

We hadden de liefde, we hadden de wapens is het verhaal over Robert Williams in de jaren 60 in Amerika. De tijd van Klu Klux Klan en rassenscheiding.
Robert Williams is een geweldloze strijder tegen rassenscheiding. Ik vond het schokkend om te lezen dat in de jaren 60, de tijd dat ik geboren werd je als zwart gekleurde aangehouden kon worden als je in een bepaald café kwam om een ijsje te eten met de kinderen.
Ook al heb je dus het goede voor en probeer je de dingen op een geweldloze manier op te lossen toch leidt het toch tot geweld. Zaken worden verdraaid. Op een gegeven moment wordt Robert Williams gezocht door de FBI omdat hij volgens de FBI schizofreen is, zwaar bewapend en levensgevaarlijk is.
Het boek begint te vertellen vanuit het perspectief van zijn zoon, Johnny. Omdat ieder hoofdstuk vanuit een ander perspectief wordt verteld is het in het begin wat schakelen maar als je dat eenmaal door hebt leest het als een spannend verhaal maar ook zo schokkend! Nog maar zo kort geleden had je als zwarte medeburger totaal geen rechten. De KKK kon je vermoorden en kwam er mee weg. Ook al had ik al veel over het onderwerp gelezen en films gezien die me ook echt raakten kwam dit boek toch ook weer bij me binnen. Wat ik erg goed vond dat hierbij niet alleen Robert Williams centraal staat maar in dit geval zijn familie en het effect van zijn strijd op zijn vrouw en kinderen.
Denk dat het belangrijk is dat dit boek door iedereen gelezen wordt omdat ook nu in Amerika discriminatie weer aan de orde is als ik de documentaire van Eva Jinek mag geloven. Misschien dat mensen dan weer bij zinnen komen.

Geschreven bij We hadden liefde, we hadden wapens

Heb al meerdere boeken van deze schrijfster gelezen en ze weet me elke keer weer zo te pakken! Ik ben weer tot in m'n diepste geroerd. Hee mooi!

Geschreven bij We hadden liefde, we hadden wapens

Stel je eens voor, je komt in een restaurant en je wilt wat bestellen,
maar je wordt niet geholpen omdat je een Witte bent.

Een detail uit de nieuwe roman van Christine Otten, alleen moet je in
plaats van Witte, Zwarte lezen.

Een roman gebaseerd op het leven van burgerrechtenactivist Robert F.
Williams, zijn vrouw Mabel en hun zoons Bobby en John.
Het is een boek gebaseerd op persoonlijke gesprekken met Mabel Williams
en haar zoon John. De auteur heeft via John nog meer mensen ontmoet waar
ze gesprekken mee heeft gevoerd. Het idee van een roman was geboren
nadat Christine gesprekken heeft gehad met Mabel. Een roman met een
gedegen onderzoek naar de geschiedenis van racisme.
Tegen het einde van haar leven memoreert Mabel nog eens samen met John
aan de woorden van haar man en zijn vader :
Iemand moet onze verhalen doorvertellen, anders is het net alsof het
allemaal niet gebeurd is, of tevergeefs....
Dan is natuurlijk de vraag welke verhalen moeten verteld. Het boek gaat
over het verzet tegen racisme en wat de consequenties zijn voor het
gezin, met name voor de kinderen, hoe complex het is. Beeld je in; je
wilt een ijsje eten, maar omdat je Zwart bent, geraak je er niet aan
maar de Witte van een paar straten verderop zie je wel genieten van een
ijsje. Dat heeft uiteraard een flinke impact op een kind. En nu is een
ijsje wellicht nog het minste, je wilt toch in vrijheid leven, je veilig
op straat begeven.
Je begint als lezer in 1958 met de proloog en maak je kennis met de
familie, buurtgenoten, vrienden van de familie. Je ervaart al snel de
sfeer van rassendiscriminatie wat een dagelijks terugkerend feit is.
De auteur neemt je in het boek mee van het heden naar het verleden en in
de roman laat de auteur verschillende personen aan het woord. Deze roman
is zeker geen opsomming van feiten, het is alleen de waarheid van een
verborgen geschiedenis uit Amerika. Het past niet helemaal in het beeld
van de geweldloze Zwarte beweging en laat dan ook duidelijk zien dat die
beweging ook een gewapende strijd of bescherming nodig had, men wilde
het niet, maar vanuit de wet was er immers geen bescherming.....
Vanwege de vertelstijl van de auteur voel je ook de spanning en de
aanwezigheid van de Ku Klux Klan, omdat de politie weer in de straat is.
Robert is niet voor niets rechtenactivist en zich verzet op het moment
dat hij weer wordt gearresteerd en de reden van arrestatie is het feit
dat in het restaurant Zwarte niet welkom zijn.
Je voelt de liefde van het gezin duidelijk, Mabel is gek op haar zoons
net als op Robert. De liefde om samen verder te gaan is de basis om zich
tegen alles wat speelt te verzetten en om toch ook een gewoon leven te
kunnen leiden. "wij hadden liefde"
Mabel trekt na het overlijden van haar man in bij haar zoon John, hij is
predikant en getrouwd met Lisa. Vanuit hier wordt er veel teruggekeken
op vroeger. De kleindochter van Roy Crowder, een bekende van Robert,
komt ook aan het woord, Kaila wil de geschiedenis van haar opa optekenen
en heeft ook interviews afgenomen.
De strijd, het verzet was zelfs zo erg dat men moest uitwijken naar Cuba
en Beijing. Daarvandaan komt men weer terug in Amerika.
Het is een meeslepende roman geworden met filmische stukken, de auteur
heeft de personen zo mooi beschreven dat je ze ziet lopen, praten, de
strijd aangaan met de tegenstander. En bedenk dat het wel een geweldloze
Zwarte beweging was en voor persoonlijke bescherming, wegens het feit
dat de wet geen bescherming bood. " Wij hadden wapens".
Het boek is zeker niet vanuit een slachtofferrol ge

We hadden liefde, we hadden wapens verteld het verhaal van de zoon en vrouw van Robert F. Williams. Over Robert zijn al meerdere boeken geschreven, maar nu wordt hun kant van het verhaal ook belicht. En op een geweldige manier! Het verhaal leest als een spannend boek, verveelt geen moment en blijft tot op de laatste pagina interessant.
Ik vond het in het begin wat lastig om door te hebben vanuit wie het verhaal verteld werd. Per hoofdstuk verschilt dit. Maar toen ik dat eenmaal doorhad wilde ik ook zeker niet meer stoppen met lezen.
Ik heb het boek gelezen met Google binnen handbereik, er waren een aantal zaken die ik zo direct kon opzoeken. Op zich word alles in het boek ook goed uitgelegd, maar er waren bepaalde dingen waar ik graag dieper op in wilde gaan en dan is Google de beste vriend! 
Een indrukwekkend boek over een helaas nog altijd actueel thema, rassenhaat en discriminatie. Het is bijna niet te bevatten dat het nog maar zo kort geleden is dat gekleurde mensen in Amerika amper rechten hadden, niet in ‘blanke’ winkels mochten komen en het risico liepen gelyncht te worden als een KKK-er daar zin in had.
Dit boek is zeker een aanrader!

We hadden liefde
We hadden wapens
Een meeslepende roman over een actueel thema:
“Iemand moet de verhalen vertellen,
het is gebeurd!
Het was niet tevergeefs!”

Een vlot geschreven verhaal over een actueel thema: rassendiscriminatie in de VS. De hoofdstukken zijn gescheiden door songteksten uit de jazzmuziek, gedichten of geciteerde delen uit het dagboek van Mabel.
Het verhaal trekt je naar binnen! Intrigeert.. waarom is ijs kopen zo gevaarlijk, waarom moet John dan op papa Rob letten? Je zit als lezer direct middenin de rassen segregatie/discriminatie. Vader Rob vecht tegen onrecht, voor zijn rechten, samen met andere zwarte activisten. Ook al gaat het ten koste van hemzelf. Dit is de wereld waarin John opgroeit. Hij leert van zijn vader schieten. Hij moet zijn moeder, opa en broer kunnen verdedigen, want het zijn de witte mensen die een hekel hebben aan zwarte mensen!
Door de wisselingen in perspectief en in de niet- synchroon beschreven jaren ( van 1957 tot 2014) beleef je als lezer het verhaal wisselend door de ogen van John of moeder Mabel. Mabel leeft in een bizarre wereld, ze steunt de strijd van Rob tegen het rassen onrecht, maar ze wil zo graag veiligheid voor haar beide jongens, geluk en rust voor het gezin. Als ik dit lees, voel ik met haar mee voel ik haar verscheurdheid.
John krijgt van zijn stervende moeder haar wens te horen: lees mijn dagboeken en schrijf onze familiegeschiedenis. Wees er trots op John!
Als Kaila, een kleindochter van een mede-activist van vader Rob, informatie vraagt over de strijd van haar opa en Rob bij John, weet hij dat hij er niet aan ontkomt.
Vader Rob is inmiddels uitgegroeid tot een icoon tegen de apartheid. Hij wil gewapend verzet ( als het nodig is) Martin Luther King gaat voor het geweldloze verzet!
Langzaam ontrafelt zich de geschiedenis van Johns leven, van zijn familie. Het is niet te bevatten wat de beide broers als kind hebben meegemaakt, noch dat het thema helaas nog steeds actueel is! Die actualiteit bepaalt je gevoel als je deze geschiedenis leest.
Op een beeldende wijze wordt de verwarring van het kind John weergegeven als zijn broer en hij zich met schuilnamen moeten ‘tooien’, als zij op de radio horen dat hun vader wordt gezocht! Zij moeten onderduiken, niet langer dan één week op een plek, ook zij worden gezocht.
Zij vinden een veilige haven in Cuba. Maar ook daar voelt Rob zich niet lang veilig. Hij zorgt voor een kostschool in China voor de beide broers. 2 jaar later is het gezin weer bij elkaar. Mabel heeft haar zonen 2 jaar niet gezien!
De overpeinzingen van de stervende Mabel worden in flarden beschreven . Je ziet haar zitten, je hoort de muziek die haar herinneringen omhoog halen. Door deze herinneringen wordt het beeld van de familiegeschiedenis completer.
Wat zij hebben moeten meemaken is ‘met-geen-pen-te-beschrijven’, maar het is Christine Otten perfect gelukt Robert, Mabel en John voor mij te laten leven.

“Zwart is ook gewoon een kleur”

Wij moeten deze verhalen lezen en door-vertellen, de strijd mag niet vergeefs zijn en vergeten worden.

Lees graag de boeken van Christine Otten. Iedere keer neemt zij me mee naar nieuwe werelden. Ook in deze roman. Haar liefde voor de personages is voelbaar. Het leven van destijds komt dichtbij door haar manier van schrijven. In een adem uitgelezen. Ook echt een aanrader om cadeau te doen.

Robert F. Williams leidt in 1961 in Monroe, North Carolina, geweldloze acties tegen de rassenscheiding in zijn stad. Als in korte tijd zwarte vrouwen worden mishandeld door de Ku Klux Klan en zwarte mannen door hen worden vermoord, doet roept Robert Williams de zwarte bevolking op zich te bewapenen. Hierdoor wordt Robert doelwit van zowel de Ku Klux Klan, die hem wil lynchen, als van de FBI die hem tot staatsvijand verklaart.
Dit resulteert erin dat hij samen met zijn vrouw en twee zoontjes moet vluchten, eerst naar Cuba en daarna naar China. Als president Richard Nixon de banden met China aanhaalt, kan het gezin Williams terugkeren naar de Verenigde Staten.

In deze prachtige roman vertelt Christine Otten het waargebeurde verhaal van de strijd die Robert Williams voert tegen het onrecht dat de zwarte bevolking wordt aangedaan en de consequenties die het heeft als hij kiest op te komen voor het recht van iedereen om zichzelf te mogen zijn.
Het verhaal wordt verteld door Mabel, de vrouw van Robert, aan de hand van dagboekfragmenten en zoon John, die als ruim 60-jarige terugkijkt op de gebeurtenissen van lang geleden. Bij de hoofdstukken staan songteksten en gedichten.
In de laatste maanden van haar leven heeft Mabel de geschiedenis opgeschreven, zoals zij die ervaren heeft. Haar angst en haar kracht komen hierin heel goed tot uiting. Voor haar sterven geeft zij John haar dagboeken en vraagt hem deze te lezen en er een boek over te schrijven. In eerste instantie wil hij dat niet doen. Het verandert als hij een e-mail krijgt van Kaila, de kleindochter van een mede-activist. Eerst wil hij haar niet ontmoeten. Als hij toch toestemt, opent dat zijn ogen en ziet het belang van het wereldkundig maken van de geschiedenis. Het hele boek maakt duidelijk hoe belangrijk dit is, want “Iemand moet de verhalen vertellen, het is gebeurd! Het was niet tevergeefs!”
Wat het boek zo bijzonder maakt, is dat het niet een van de vele boeken is die van een afstand naar de gebeurtenissen kijken, maar een boek waarin de mensen die het zelf meegemaakt hebben hun verhaal vertellen. Je voelt mee met Mabel en John, hoe het voor hen was.

Christine Otten heeft veel onderzoek gedaan voor dit boek en heeft Mabel en John persoonlijk ontmoet. Door de beeldende en indringende manier van schrijven, word je in het verhaal gezogen en voel je haast de angst die Mabel gevoeld moet hebben. Heen en weer geslingerd tussen haar verlangen haar man in alles te steunen en haar hoop op een goed en rustig leven voor haar gezin.

Helaas is het thema ook nu nog heel actueel. Rassenscheiding en geweld tegen de gekleurde mensen is nog aan de orde van de dag in de Verenigde Staten.
Dit maakt dit boek tot een belangrijk boek dat iedereen zou moeten lezen.

Ik heb erg veel interesse in de black power beweging. Toen ik dit boek zag had ik mijn twijfels. Maar na het lezen kan ik oprecht zeggen dat dit een van de beste Nederlandstalige boeken van de laatste jaren is. Wat een mooi resultaat.