Winterwater

Susanne heeft absoluut een beeldende schrijfstijl en dat vond ik persoonlijk prachtig.

In het eerste hoofdstuk maken we kennis met vader Martin en het verhaal is vanuit zijn perspectief in de derde persoon geschreven. Voelbaar is dat er een duister randje aanwezig is rond het leven in hun huisje aan de zee.

Mede door het onverklaarbare gedrag dat de driejarige Adam vertoont midden in de nacht.

In het eerste hoofdstuk wordt ineens geswitcht naar het perspectief van een ander personage, kunstenares Maya. Deze switch kwam nogal onverwacht en haalde voor mij meteen de spanning uit het verhaal.

Hierdoor voelt het verhaal, zeker aan het begin, verwarrend. Het is hiermee voor mij niet duidelijk waar Susanne heen wilde met haar verhaal.

Als aan het einde van het boek ineens hoofdstukken worden toegevoegd vanuit een derde persoon, is de verwarring echt compleet. Voor de spanning zou Susanne er goed aan hebben gedaan dit personage eerder te introduceren.

Al tijdens het lezen vroeg ik mij af in hoeverre de benaming van ‘thriller’ klopte bij dit boek. De focus lag enorm op het verdriet van de ouders en de flinke depressieve periode waarin vader Martin verdwijnt.

Hierdoor voelde het boek meer als een dramatische roman en viel de spanning die ik zoek in een thriller weg.

Susanne heeft geprobeerd met de vondst van het logboek de spanning terug te brengen in het verhaal, maar is hierin wat mij betreft niet geslaagd.

Dit gold ook voor toevoegingen als dreigbrieven die naar meerdere mensen verstuurd zijn.

Alles bij elkaar lijkt het een onsamenhangend geheel dat op meerdere punten onvoldoende is uitgewerkt.

Mijn vermoeden is dat Susanne al tijdens het schrijven dezelfde conclusie trok, want ze voegt een korte alinea/gebeurtenis in het verhaal toe waarvan mijn haren overeind gingen staan.

Dat had echter niet te maken met hoe goed deze alinea was, maar eerder met hoe ontzettend slecht en walgelijk.

Susanne besluit namelijk vanuit het niets haar hoofdpersoon iets te laten doen met hun kat. En ik kan je vertellen dat de kat er niet goed vanaf is gekomen.

Alhoewel deze gebeurtenis maar in een paar zinnen is samengevat, en Susanne vermoedelijk vooral wilde laten zien hoe diep haar hoofdpersonage in een depressie zat, vind ik dit persoonlijk not done.

Ik snap niet dat je als schrijver hiermee iets denkt toe te voegen aan een verhaal. En als je als schrijver dit soort dingen denkt nodig te hebben in je verhaal om het spannender te maken en je hoofdpersoon beter uit te werken, dan sla je wat mij betreft de plank volledig mis!

In de laatste hoofdstukken wordt toegewerkt naar een plot dat, eerlijk is eerlijk, nogal onverwacht kwam.

Echter, ondanks deze verrassing, voelde het voor mij als mosterd na de maaltijd en was ik er eigenlijk niet van onder de indruk.

De laatste pagina’s bevatten echter dezelfde naargeestige toespelingen die je in het proloog vindt.

En hoewel dit je laat nadenken over de duistere kant van dit verhaal, valt het einde volkomen in het niet door de rest van het verhaal.

Een hoop gemiste kansen dus.

Conclusie
Bij sommige boeken zijn de ideeën helaas beter dan de uitwerking.

En wat mij betreft geldt dit helaas voor dit boek.

Het idee was echt goed, de verhaallijn was ook prima, maar de uitwerking bevat gewoon te veel gemiste kansen.

Het is mij niet helemaal duidelijk wat Susanne probeerde neer te zetten met dit boek. Het is net geen thriller, net geen psychologische thriller, net geen horror en net geen roman. Het heeft van alles wat en dat werkt voor mij persoonlijk niet positief.

Met de toevoeging van de dierenmishandeling, hoe kort ook, ben je mij als lezer kwijt.

Het enige pluspunt voor mij aan dit boek, waren in ieder geval de korte hoofdstukken, de prettige schrijfstijl en de laatste hoofdstukken die er in ieder geval voor zorgde dat je het boek ook echt wilde uitlezen.

Deze thriller is boeiend en aangrijpend vanaf het begin en de spanning bouwt zich langzaam op. Het verhaal is wat traag en normaalgesproken doet dat me gauw afhaken, maar in dit geval was het eerder betoverend… De auteur gebruikt de prachtigste beschrijvingen, waardoor de sombere sfeer en de mooie, mysterieuze omgeving helemaal tastbaar worden: “Aan de takken van de bomen hingen glinsterende parelkettingen van bevroren waterdruppeltjes; ze waren overal, honderden, duizenden, klampten zich vast aan de takken in een perfect evenwicht, alsof ze betoverd waren door de winterkou en de gelegenheid afwachtten dat ze allemaal tot leven zouden komen, los zouden laten en op hetzelfde moment naar de grond zouden vallen.”

Leuk ook om uit het vorige boek een oude bekende tegen te komen! Daar maakten we al kennis met Maya, de kunstenares en parttime politiefotografe, en in dit verhaal speelt ze ook weer een grote rol. Zij helpt Martin weer een beetje op de been en gaat zelf ook op onderzoek uit, nieuwsgierig als ze is. Ze accepteert niet zomaar dat Adam verdronken is en er verder geen sporen zijn.
Je leeft ontzettend mee met de personages en hoopt zelf ook dat Martin niet zomaar geobsedeerd is en verblind wordt door zijn verdriet, maar dat ze écht wat op het spoor zijn daar op dat eiland.
Ik vond het een hele fijne thriller, niet super spannend, maar een meeslepend verhaal over verlies en de roep van de zee, met een vleugje spanning en een vleugje mystiek, een hele fijne combi!

Verhaallijn: Martin is recent met zijn gezin verhuisd naar zijn ouderlijk vakantiehuis die op een afgelegen eiland voor de kust van Zweden ligt. Wanneer zijn vrouw samen met de jongste een weekendje weg gaat slaat het noodlot toe. Hun zoon Adam verdwijnt spoorloos onder het toeziend oog van Martin, er blijft enkel nog een speelgoed emmertje achter in het water. De politie behandeld de kwestie als een verdrinking en sluit het onderzoek. Martin kwijt weg in zijn schuldgevoel en heeft geen oog meer voor zijn gezin. Wanneer hij oude dozen van vorige eigenaars aantreft op zolder komt Martin te weten dat een gezin op dezelfde datum als Adam verdronken is in het water. Geboeid door deze ontwikkeling begint zijn speurtocht naar antwoorden.

Het gehele verhaal voelt meer aan als een drama dan als een thriller. De nadruk ligt vooral op rouwende ouders die omgaan met het verlies van een kind. In eenzelfde hoofdstuk wordt er vaak gewisseld van perspectief waardoor je moeilijk een band kan opbouwen met een bepaald personage en het in het algemeen soms nogal voor verwarring zorgt. Vaak had ik ook het gevoel dat er heel veel overbodige info/opvulling aanwezig was waardoor ik soms mijn aandacht verloor. De schrijfstijl is vlot en beeldend waardoor je als lezer wel volledig in de omgeving van het verhaal waant en je je toch wat kan inleven. De plotwending kwam vanuit een onverwachte hoek maar ook hier miste ik weer de nodige spanning.

Spannend vanaf de 1e pagina