Wolfskwint de geschiedenis van een gestoord gezin

Soms kom je een boek tegen, dat je gewoon echt verrast! Zoals dit boek. Het is fantastisch geschreven en waanzinnig goed uiteen gezet allemaal.
Tragisch maar ook zo geloofwaardig en meeslepend. Ik heb gehuild, het is zo makkelijk om je in te leven! Ik heb geen verstand van piano stemmen maar het wordt in detail beschreven. Mooi hoor, jammer toen het uit was. Origineel en zit uitstekend in elkaar.

Geschreven bij Wolfskwint

Bijzonder knap hoe de schrijfster het levensverhaal van de hoofdpersoon schetst op basis van feiten. Zeer liefdevol geschreven! Geen oordeel; dat is aan de lezer. Het verhaal verspringt prettig in de tijd, geeft daardoor spanning en vaart aan het verhaal. Het boek schetst ook een beeld van de psychiatrie in de jaren vijftig en zestig. Bijzonder!

Erg goed geschreven, ik heb het met heel veel plezier (en bewondering) achterelkaar uitgelezen. Grote pluim voor deze auteur.

Steengoed en interessant boek. In één ruk uitgelezen.

Bibi is geniaal: gevoelig en eerlijk, in prachtige vergelijkingen weergegeven. Om het taalgebruik alleen al is dit boek een aanrader. Zoals Bibi altijd doet, verdiept ze zich goed in de materie zonder “academisch vervormd” te raken. Want ondanks al haar opgedane kennis blijft ze met hart ziel en zaligheid bij de gevoeligheid van het onderwerp. Goed leesbaar. Mijn oprechte dank aan Bibi. De hoofdpersoon is zeer openhartig en eerlijk over een zwaar onderwerp. Zwaar voor alle betrokkenen. Omdat ik zelf in vergelijkbare situatie zit als de hoofdpersoon, past dit in mijn zoektocht, naar dezelfde antwoorden, dezelfde gevoelens, macht onmacht hopeloosheid, schuld onschuld. Dit verhaal bevestigt mijn vermoedens, geeft tegelijkertijd ook inzichten in hoe het voor iedere andere is. “Ko(a)n het niet anders”. Zolang er leven is blijft er die hoop, die zoektocht, t opgejaagd voelen. Niet droog gehouden dus.

In twee dagen uitgelezen; knap hoe een zo heftig onderwerp makkelijk leesbaar is neergezet. Wat had ik te doen met die moeder, en met haar dochter Steffie die vastloopt en niet ontkomt aan een eerlijke analyse.

'Binnenkomen was het moeilijkst van alles. Ik zocht naar de bel en aarzelde altijd even voor ik hem indrukte. Ik haalde daarna nog een keer adem, zoals je ademt voor je de zee induikt.' Zo begint Wolfskwint, het waargebeurde verhaal over Steffie, een van de eerste vrouwelijke pianostemmers van ons land. In prachtige zinnen, helder als water, maar troebel van verdriet, schetst Bibi Dumon Tak (1964) een onthutsend beeld van een verwoest leven, en van de wereld van de psychiatrie in het Nederland van niets een zo heel lang geleden. Bibi over haar boek & een beetje over zichzelf:

Waar gaat Wolfskwint over?
Dit boek gaat over schuld, over loyaliteit, over hoe pijnlijk het is als je erachter komt dat je je als kind hebt laten misleiden door een van je ouders. Steffie, de hoofdpersoon, werd sterk beïnvloed door haar vader nadat haar moeder was opgenomen in een psychiatrische inrichting. Pas veel later komt ze erachter dat haar vader wel eens een kwalijke rol zou kunnen hebben gespeeld. In hoeverre heeft hij de hand gehad in de gekte van haar moeder? Maar, of haar vader nu de waarheid sprak of niet, haar moeder kreeg ze nooit meer terug. Wolfskwint is een boek waarin de hoofdpersoon het midden probeert op te zoeken, probeert precies tussen haar beide ouders in te gaan staan, als een volmaakt kind van onvolmaakte ouders.

Hoe kwam je bij dit onderwerp?
Iemand die ik ken vertelde me dit verhaal in vijf zinnen, terloops. Het verhaal bleef daarna iedere dag terugkomen in mijn gedachten, zoals dat soms met terloopse dingen gaat. Ik vroeg of ik het mocht opschrijven. Dat mocht. Anoniem.
Hoe waren de reacties op het boek?
Het zijn meer vragen, eigenlijk. De vraag of je verantwoordelijkheid voor bepaalde daden wordt uitgesloten door je verleden. De vraag of je de plicht hebt om te blijven leven als je niet meer wilt. En zo ja: hoe die plicht wordt gerechtvaardigd. De vraag of liefde een bewust proces is, waar je zelf invloed op hebt.

Had je die verwacht?
Ja, dat had ik verwacht. Ik wist wat ik schreef, en dat er veel van dit soort verborgen verhalen moesten zijn. Dat het allemaal op waarheid berust maakt het des te aangrijpender.

Je zegt dat het voelt of je iemands ziel steelt als je een waargebeurd verhaal opschrijft dat niet het jouw is… hoe hou je het zuiver?
De enige manier om het zuiver te houden is de betreffende persoon mee te laten lezen. Ik heb de hoofdpersoon een stem achter de schermen gegeven. Ik wilde dat ze volledig achter het boek zou staan. Dat maakte het schrijven extra moeilijk, omdat je als schrijver alleen bij volledige vrijheid op je best bent. Nu moest ik soms een knieval maken, maar vergis je niet, dat moest de hoofdpersoon op haar beurt ook.

Zou je je kunnen voorstellen dat je een boek over jouw familie zou schrijven?
Alles wat dichtbij is vind ik niet interessant omdat het voor mij niet nieuw meer is, al is er in mijn familie genoeg stof om over te schrijven. Mijn grootmoeder vluchtte op haar tiende verjaardag met haar ouders en een sliert broers en zusjes van een Tsjechisch bergdorp naar Berlijn. Lopend, met een doodzieke broer op een handkar. Misschien, ooit, ooit schrijf ik daarover een kinderboek. Ik weet het niet. Ik denk toch dat het te dichtbij komt.

Is het bevorderlijk voor het schrijven als er distantie is tussen jou en het onderwerp? (In relatie tot voorgaande vraag.)
Zeker. Met hoofdletters!

Voor het hele interviews & meer inspiratie, zie www.bol.com/boekenredactie.

Goed geschreven!

Geschreven bij Wolfskwint

Ik was heel erg onder de indruk van dit boek. Over een psychisch zieke moeder die wordt verstoten en daardoor uiteindelijk vernietigd door het gezin. De dochter - ook beschadigd door het opgroeien in het 'gestoorde gezin' - gaat pas na de dood van haar moeder op zoek naar de waarheid, en komt door het dossier en de brieven die ze nooit had willen lezen tot een volledig ander beeld van het verleden. Hoe meer tot haar doordringt hoe haar moeder hunkerde naar liefde en hoe wreed ze haar eigenlijk behandeld hebben, hoe groter en pijnlijker het schuldgevoel wordt. Schrijnende en hartverscheurende details maken het soms haast ondraaglijk om te lezen. De briljante vergelijking met de "wolfskwint" (een term uit de muziek voor een "duivels akkoord" in een piano die perfect gestemd lijkt) geeft het boek een extra symboliek die perfect past. Een prachtig boek dat lang bij je blijft.