Ze zeggen dat ik anorexia heb

“Ik ga naar het Centrum Eetstoornissen Ursula in Leidschendam, want ik heb anorexia.”
Met deze woorden eindigt dit boek. Een boek geschreven door Martha, een jonge vrouw die ik al heel erg lang ken. Zij liet mij haar manuscript ‘Ze zeggen dat ik Anorexia heb’ lezen. Het is een feest van herkenning. Martha heeft namelijk vanuit ervaringsdeskundigheid geschreven over hoe Anorexia je leven binnenkomt en niet van plan is daar weer zonder slag of stoot uit te vertrekken. Feitelijk is dat ook waar wij elkaar van kennen: we hebben allebei dezelfde behandelaar.
Dit boek verhaalt over Hilde en Tessa. We volgen hen de laatste drie jaar op het VWO. We zien hoe hun vriendschap brokken maakt. Hoe de immense band verzwakt, omdat je met Anorexia nou eenmaal gaat liegen en bedriegen. Zelfs je allerbeste vriendin. ALLES is ondergeschikt aan je eetprobleem.
Oké, liegen en bedriegen. Maar hoe kom ik erachter of iemand daadwerkelijk een eetprobleem heeft?
Oké, liegen en bedriegen. Maar hoe kom ik erachter of ik zélf een eetprobleem heb?
Oké, liegen en bedriegen. Maar wat kan ik doen om van Anorexia af te komen?
Oké, liegen en bedriegen. Maar hoe kan ik mijn dierbare helpen?
Vragen als deze zullen beantwoord worden als je dit verhaal leest. Niet alleen ikzelf vind hier heel erg veel herkenning in. Het is ook een feest voor iedereen die ook maar iets met eetproblemen te maken heeft.
Dit boek is niet over een eetprobleem, het is het eetprobleem zelf.