Zonder de top te bereiken een reis door de Himalaya

Zonder de top te bereiken. Door Paolo Cognetti.

Eerst een bekentenis; hoewel ik Sofia draagt altijd zwart goed vond ben ik De acht bergen en De buitenjongen niet door geraakt. Ik haakte af.

Dus het was best wel spannend: gaat Zonder de top te bereiken me wel boeien en blijven boeien. Dat gebeurde, en hoe. Ik las het in één ruk uit en voelde me na het dichtslaan van het boek een beetje verweesd. Is het omdat dit zijn eerste non-fictie boek is? Heeft het te maken met het moment waarop ik het las? Is het ook echt een beter boek? Zoals vaak zal het wel een combinatie van verschillende factoren zijn.

In Zonder de top te bereiken trekt de hoofdpersoon, samen met een 47-koppige karavaan, doorheen het afgelegen gebied Dolpo, in de Himalaya. Met in zijn bagage het boek De Sneeuwluipaard van Peter Matthiessens, die deze reis ook maakte. Naast een reisverslag is dit boek ook een soort van dagboek, een filosofische beschouwing, een ode aan de natuur en het weg zijn van de hectiek van alledag. Het grote schuilt in het kleine en omgekeerd.

Naast prachtig beschreven landschappen komen er hier en daar ook zwart-wit tekeningen van dat landschap of deeltjes er van voor. Je krijgt het gevoel alsof je er zelf rondwaart, of je krijgt toch minstens zin om ook zelf deze reis te gaan maken.

De bergen, het klimmen, de straathond, de lammergieren, de kleine tent, het beperkte gezelschap; in wezen komt het neer op zwaar en veel afzien én toch is er ook genot en vervulling.
Minder blijkt vaak meer te zijn. Ook qua schrijfstijl.

Ik heb van elke pagina genoten, ik hoop jij ook.

Zijn mooiste boek mijns inziens. Bijna meditatief.

In dit boek gebeurt misschien niet veel maar Cognetti weet de bergen, de natuur, dieren, klim en sfeer perfect de beschrijven.

Te langdradig, leest niet vlot. Wat filosofisch geschreven. Er gebeurt niet veel in het boek, “eenvoud” staat in dit verhaal centraal. Cognetti heeft de natuur en de omgeving wel mooi omschreven. Veel verwijzingen naar het boek van de sneeuwluipaard. Ik moest echt doorbijten om het boek uit te lezen.

Het is een dun boek, bestaande uit enkele leuke dialogen maar veelal langdradig wat je aandacht verliest. In tegenstelling tot De acht bergen is dit juist een eentoniger boek, ook al bevatte dat boek ook niet heel veel verschillende thema’s. De tekeningen in het boek geven een leuke aanvulling, dit maakt het boek ook weer anders dan De acht bergen. Doordat het veel gelijkenissen trok met dat boek, ga je het al snel vergelijken.

Door het lezen van dit boek kwam de herinnering aan de reis door Annapurna in beeld, geur en gevoel weer terug. Reis terug in de tijd voor mij. De tijdloosheid die je in de brengen kan ervaren zet Cognetti mooi neer met zijn schrijfstijl. De (Innerlijke) reis is het doel, niet het vinden van zeldzame dieren of het bereiken van de top.

Inhoudelijk weinig zeggend, vaak verwijzend naar het boek de sneeuwluipaard.

Het boek drijft enkel op “Peter”, dwz het boek van Peter Matthiessen. Hij eigent zich deze Oeter helemaal toe. Dit boek is niet de moeite waard, ga het originele en de echte klassieker van Peter Matthiessen lezen: de sneeuwluipaard. Onbegrijpelijk waarom Paolo dit boek geschreven heeft. Leuk voor hemzelf. Hij kan echt schrijven en zijn vorige boeken zijn absolute aanraders. Deze kan je overslaan.

Dit lijkt me een geval van : na een succes halen we nog iets uit de markt met in feite niks. Een tocht door een deel van Nepal op weg van niets naar niets. Kou. Vuurtjes, bergen, hoogteproblemen en een hond die ook spoorloos verdwijnt.
Lees liever a short walk in the Hindu Kush van Eric Newby, een Engels klassieker. Dit boekje kunt u overslaan.

Prachtig boek dat ik in één keer uitgelezen hebt. Paolo neemt je mee in de reis waardoor het makkelijk is om je in te leven in het personage.

'Zonder de top te bereiken' is weer heel anders dan 'de buitenjongen' en 'de acht bergen', maar dit wel op een positieve manier. Ik vind het absoluut een aanrader!