Zou er nog plaats aan tafel zijn voor mij? Hoe ik aan tafel bij mijn zinnen kwam

Soms kom je erachter dat het leven je op een dood spoor heeft gebracht. Een spoor van dromen die niet uitkomen, van verlangen dat een situatie die uit de hand gelopen is, weer goed komt, van heling en genezing van wonden die door het leven of door personen zijn aangebracht. Je wilt dat dingen rechtgezet worden, hier en nu en blijft hunkeren naar een thuis die je te vroeg ontnomen is. Dat alles heeft je gebracht op een plek waar je je afvraagt: zou er nog plaats voor mij aan tafel zijn? Op die plek, waar alles lijkt mislukt, komen er vragen die om een antwoord roepen. De hoofpersoon, het meisje, kijkt terug, in de spiegel van de Thora, op haar leven. Zij komt erachter dat haar leven niet is gelopen zoals ze gehoopt en gewenst had. Zij komt erachter dat ze op dwaalwegen is terechtgekomen, die voorgespiegeld werden door de situatie waarin zij verzeild raakte, maar ook door een kerkelijk verleden dat zo vastzit in eigen dogma s dat ze erin vastliep. Dit bewustwordingsproces gaat gepaard met boosheid maar wakkert ook een heimwee in haar los. Een heimwee om weer thuis te komen bij God aan tafel. Zal het heimwee het uiteindelijk winnen van haar boosheid? Ze gaat dwars door alles heen op zoek naar de wortels van het christelijk geloof. Fundamenten wankelen als zij geconfronteerd wordt met de dood van haar vader, met het alleen gelaten worden door haar moeder, het gemis van een thuis. De basale veiligheid valt als een kaartenhuis in elkaar. Hoe gaat ze hier mee om? Zal zij overeind blijven, als alles om haar heen omvalt? Het geloof, zoals het haar overgedragen is, biedt haar geen vastigheid, geen troost. Ze verwart het godsbeeld met haar mensbeeld en loopt vast. Zou God nog wel te vertrouwen zijn? Ik nodig u uit dit boek te lezen met een open blik. Als u geconfronteerd wordt met uw verleden, met uw verkeerde ori�ntaties, adem dan eens diep, maar lees door. Het is mijn beleefde waarheid, de uwe kan anders zijn. Ik heb de stem van mijn Vader gehoord. Hij nodigde mij aan Zijn tafel. Ik hoefde niet te blijven in niemandsland. Aan tafel leerde ik terug te kijken naar waar ik vandaan kwam en mocht ik vooruit kijken naar wie ik zijn zal. Ik was een slaaf en geloofde alles wat mij was verteld en wat ik had bedacht, dat hield mij slaafs. Toen werd ik uitgenodigd bij de Koning aan tafel. Hij hield mij een andere toekomst voor, van een andere orde. Hij zei mij dat ik Zijn geliefde was, maar daar geloofde ik natuurlijk nog niet in. De auteur heeft besloten onder een pseudoniem te publiceren. Zij heeft bewust voor deze naam gekozen omdat zij vruchtbaar hoopt te zijn met haar letters. Letters vormen woorden en woorden vertellen uiteindelijk een verhaal, haar verhaal. Zij hoopt hiermee te bereiken dat u de moed verzamelt tot het vertellen van uw verhaal, want ook u hoeft niet in niemandsland te blijven. U bent uitgenodigd om thuis te komen bij Hem aan tafel.