Zwarte droom

Een emotioneel engagerend boek dat je onderdompelt in een door oud-koempels geauthentiseerd beeld van het door de steenkoolmijnen beheerste Limburg in de jaren '50. 

Het boek laat zich wellicht het best beschrijven als een ouderwetse, speelfilm, waarin plaats van handelen en karakters initieel op het gemak worden geïntroduceerd. Daarmee neemt het boek je bij de hand in een kleurrijk schilderij van het weerbarstige, fysiek harde mijnwerkersleven ondergronds en het sociaal hechte, maar sterk door de mijnhiërarchie en de kerk gecontroleerde bestaan van de mijnwerkers en hun gezinnen bovengronds. Op beeldende en literarair vakkundige wijze legt Ivo Senden daarmee een verstandelijk en gevoelsmatig begrip aan voor het vaak, ook indertijd reeds, geromantiseerde, maar in werkelijkheid grimmige, gevaarlijke en sociaal beklemmende mijnwerkersbestaan waaraan ontsnappen nauwelijks mogelijk was. Hij neemt daarvoor doelbewust de tijd. Het boek opent op een rustig tempo en neemt je daarin bij de hand voor een kalme wandeling en dat wordt geruime tijd aamgehouden. Je zou je daardoor, zeker als eenentwintigste-eeuwse "140-karakters-lezer" op zeker moment kunnen afvragen "wanneer er nu wat gaat gebeuren", maar laat je hierdoor niet van de wijs brengen. Je geduld wordt beloond. Het is juist dat misleidende gevoel dat je het op zeker moment wel allemaal weet, dat het allemaal "niks bijzonders" lijkt te zijn, dat je op het moment dat je kennis meemt van de belevenissen, de kwetsbare zieleroerselen en aspiraties van de personages doordringt van een bijna tastbare poëtische urgentie, die je gaandeweg bij je lurven en je strot pakt en diepgevoeld doet meeleven, waardoor je gaandeweg constateert dat je als bij een goeie wielerkoers staat te juichen voor en huilen met de deelnemers. 

Het boek is daarbij veelzijdig. Het behelst naast een natuurgetrouwe historische beschrijving van een tijdperk, een serieus, gelaagd, literair fictioneel werk, met een verrassende, bijna filmische verhaling die de tragiek bij je zal doen binnendringen, maar ook "gewoon een spannend verhaal" dat je op momenten als een absolute thriller op het puntje van je stoel houdt, waarbij je de pagina's niet snel genoeg zult  kunnen omslaan.

Senden, zelf een nazaat van mijnwerkers met een achternaam die zijn Limburgse roots niet verhult, hanteert in dit boek een knappe schrijfstijl en vernuftig taalgebruik die iedere niet-Limburger op toegankelijke wijze zal introduceren in de Limburgse cultuur en spreekstijl, zonder daarin door te schieten of voor hen onbegrijpelijk te worden, maar die desondanks voor iedere Limburger direct herkenbaar zal zijn als authentiek. Het boek is daarbij gelardeerd met een subliem gevoel voor humor.

Kortom, een authentiek historisch, meeslepend, mooi, spannend verhaal, waarin tragiek en hilariteit op meesterlijke wijze worden afgewisseld en gecombineerd, dat ik met stijgend ontzag en grote voldoening heb gelezen. Als minpuntje, voor de ongeduldige lezer, wellicht dat het verhaal in eerste instantie traag op gang komt, maar dat is een weloverwogen keuze die de impact van het vervolg des te groter maakt. Daarom vink ik het niet als zodanig aan. Voor iedere liefhebber van een goede historische, spannende en emotioneel meeslepende roman een aanrader. Voor iedereen die interesse heeft in de mijnhistorie verplichte kost.

Prachtig boek! In een ruk uitgelezen. Mooie schrijfstijl!
Heel herkenbaar maar nog veel wat ik nog niet wist van de koempels in de mijnen.
Een echte aanrader!

Ivo Senden: “ Zwarte Droom” mijnwerkersroman.

Schitterend boek! Vanwege de omgeving een feest van herkenning. Voor wat de sfeer betreft: een zucht van verontwaardiging en van herkenning. Ben in die tijd in Heerlen opgegroeid, weliswaar in de kringen van de beambten, dus de kolonie was voor ons een grens te ver, maar voor iedereen gold de sociale controle, die je tegenwoordig zou omschrijven als ‘DDR regime’. Hoe treffend tekent de schrijver, een oude buurjongen overigens, de sfeer die er heerste in Heerlen en andere mijnsteden, in die tijd. Frans Timmermans heeft het er in zijn log regelmatig over en in deze roman vind je die sfeer uitgemeten terug. Het verhaal pakt je. Als je eenmaal begint te lezen, wordt je via zijgangen, gevoerd naar het hoofdverhaal. Je vraagt je af waarom doet de schrijver dit? Maar aan het einde wordt het duidelijk.
En… inderdaad het ging zo. Heb zelf als kind aan de hand van mijn vader die hoofdopzichter was op de ON 1 t/m IV, vaker door die poort gelopen, die bij ongelukken en met carnavalsmaandag, dicht was. Mijn vader stierf toen duidelijk werd, dat hij wat hij zag als zijn levenswerk, de mijn, moest gaan slopen. Veel te jong gaf hij de brui er aan want ‘zijn’ mijnen gingen dicht. Van hem werd verwacht dat hij zijn mensen via onduidelijke regelingen, op zo’n goedkoop mogelijke manier, via de ziektewet, zou afvoeren. De mannen voor wie hij jarenlang op de bres had gestaan. Zijn Lange Jan en Lange Lies, die hij zelf had meehelpen bouwen, moesten tegen de vlakte. Hij kon dit niet verkroppen en dat beïnvloedde zijn gezondheid zo erg, dat hij overleed op zeer jonge leeftijd. Later vertelde mijn moeder verhalen: “Hoe het ging in die tijd”. Het klopt met de beschrijvingen van Senden, de pastoor, de mijnpolitie, de boswachter, de verband-meester. Verhalen waarvan je de haren te berge rijzen en die je alleen maar kunt begrijpen als je ze in de toenmalige context plaats. Niemand zou dit tegenwoordig meer accepteren… maar ook bijna niemand heeft tegenwoordig nog een vaste baan, toch? Was dit een reden om dat verleden zo snel mogelijk te doen verdwijnen? We mochten niet met trots terugkijken wat onze opa’s en vaders gepresteerd hebben en het geheel moest zo snel mogelijk van de kaart. Gelukkig, en daar is de schrijver een voorbeeld van, de nieuwe generatie wil wel graag van wat en hoe. Dit boek bespoedigt dit proces en zal het streven naar een waardig herdenken en respecteren, bijvoorbeeld in de vorm van een mijnmuseum of nog meer boeken, bevorderen.

Een heel goed geschreven verhaal ik voelde me echt een mijnwerkers gezin in de jaren 50
hoop dat deze schrijven meer boeken gaat maken.
kijk er naar uit.

Dit boek geeft een geweldig beeld van het leven van een mijnwerkersgezin uit de jaren 50 van de vorige eeuw.
Zo geschreven dat ook mensen die niet uit het zuiden van het land komen dit goed kunnen volgen. Je wordt meegetrokken in de spanning en het fysieke werk van de mijn en het benauwende bestaan in een mijnkolonie die geregeerd wordt door de kerk.

Een boek waardig om gelezen te worden voor mensen die van getrouwe geschiedenis houden als ook voor ieder die kan genieten van een goed verhaal

Boek geeft een zeer compleet beeld over het leven in de mijnkolonie in de jaren 50. Zeer interessant, goed en indrukwekkend verhaal. Zou verplichte kost moeten zijn op scholen in Heerlen e.o.

Met stijgende verbazing heb ik dit boek gelezen; ook wetende dat Ivo Senden nog geen 40 jaar is.
Al zijn kennis over het mijnverleden heeft hij moeten ontdekken door gesprekken, in de musea en documenten.
Dat hij dan het leven in de mijnwerkerskolonie zo treffend weet te schilderen is dan heel knap. Toont een groot inlevingsvermogen; zeker in de beschrijving van het werken in de mijn, de mijnramp en de relaties tussen mijnwerkers en hun meerderen.

Mooi herkenbaar boek over het mijnverleden.
Daarnaast een fraai tijdsbeeld.
Nostalgische gevoelens ten spijt, warm aanbevolen voor jong en oud.

heel mooi verhaal, geeft absoluut een inkijk in het mijnwerkersleven vroeger.