Komt een paard de kroeg binnen roman

Avisai Lazar, rechter van het hooggerechtshof, wordt op een dag gebeld door Dovele Grinstein een vroegere schoolkamaraad.

Dovele is een stand-up comedian, hij vraagt of Avis naar zijn voorstelling komt in Netanya dat plaats vind op een industrieterrein. Avis stemt toe, Dov vraagt aan Avis of hij hem aan het eind van voorstelling wil vertellen hoe hij het vond en hoe hij als persoon over komt.

Het wordt een wonderbaarlijke avond. Dov maakt harde grappen over het leven van alledag in Israël en over zichzelf. Allemaal op het randje. Dov kan de mensen goed bespelen.

"Hoe heeft hij het geflikt denk ik bij mezelf, hoe?? Hoe is het hem in zo korte tijd gelukt het publiek, en in zekere zin zelfs mij zo wegwijs te maken in zijn ziel? En het daar ook te gijzelen". (blz.75)

Avis krijg flash backs over zijn leven, dingen die hij had weggestopt komen terug. Het gemis van zijn drie jaar geleden overleden vrouw en ook de periodes die hij met Dov heeft doorgebracht. Hij komt erachter dat Dov zijn leven aan hem vertelt op het toneel. Het verhaal van Dov en Avis gaan in elkaar over. En dat is heftig. Dov springt, danst en slaat zichzelf op het toneel.

Ongelofelijk wat een prachtig boek. Er zit zoveel in om over na te denken. Soms humoristisch dan ben je weer ontroerd. In een woord geweldig.

"en naar mijn idee slaat hij ineens met een scherpe bocht een of ander zijpad in zichzelf in".

"De man, ik zweer het je, kon schoenen verkopen aan een vis". (blz.141)

Geschreven bij Komt een paard de kroeg binnen

Anders dan ik tot nu toe van Grossman gewend was. Mooi verhaal, boeiend geschreven met de nodige humor en niet te lang.

Dit is het vierde boek dat ik heb gelezen van David Grossman. Ik vind het boek zeer origineel, geestig en ontroerend. De schrijfstijl maakt dat het voelt alsof ik zelf in de zaal zit waar het hoofdpersonage zijn kwetsbare optreden geeft. De auteur David Grossman heeft zijn zoon verloren tijdens een oorlog. In zijn boeken komen zijn ervaringen met de dood dan ook vaak terug. Desondanks gaat dit niet vervelen en ook met dit boek weet de auteur me te raken.

Geschreven bij Komt een paard de kroeg binnen

Ik vond het een mooi en bijzonder boek. Het verhaal heeft mij geraakt en blijft hangen. Het was naar mijn idee bijzonder vanwege de vorm en de manier waarop dit verhaal wordt weergegeven. Het was verrassend en vernieuwend. Het verhaal wordt verteld door een stand up comedian en de ik-persoon van het boek is een (door de cabaretier) uitgenodigde bezoeker. Hij moet de voorstelling bekijken en eventueel beoordelen. Dit mooie boek heeft niet voor niets 'The Man Booker prize' gewonnen.
Omdat de show van de stand up comedian volledig uit de hand loopt verlaat een groot deel van het publiek de zaal, omdat zij iets anders hadden verwacht, namelijk een leuke avond, lekker lachen. Blijkbaar gebeurd dit ook met sommige lezers (zie reviews). De titel van dit boek dekt naar mijn idee niet de lading, ik vind het een lelijke rare titel. Maar wat de titel aan de andere kant leuk maakt is dat het blijkbaar, net als de show in het boek, een verwachting wekt die niet wordt waargemaakt. Er zijn lezers die net als het publiek dat de zaal verlaat, het boek dicht klappen en het verhaal niet uitlezen. Maar ik was geboeid tot het einde, ondanks de slechte grappen.

ben na ongeveer 100 blz. met dit boek gestopt. wat ik bijna nooit doe. Het boeit me totaal niet. saai, er gebeurt nauwelijks wat.

Heel apart boek wat je aan het denken zet.

De pluspunten van dit artikel vind ik: Goede kwaliteit, Duurzaam
Maar wat ik jammer vind: Prijzig

Geschreven bij Komt een paard de kroeg binnen

Een joodse stand-up comedian maakt van zijn laatste optreden een bijzondere gelegenheid door tussen de moppen door zijn tragische levensverhaal te vlechten. De stijl van de schrijver is direct, hard en rauw. De moppen tussendoor zorgen voor een wreed contrast met de harde werkelijkheid die zijn leven heeft getekend.
Gelukkig telde mijn E-book versie maar 160 bladzijden, lang genoeg voor dit verhaal, waarin wel een spanning wordt opgebouwd, maar dat toch vrijwel onopgemerkt uitdooft.

Ik zit momenteel aan de helft en sleep me voort door dit saaie verhaal. Lastig om lezen.

Bijna als een monoloog - doorvlochten met terugblikken en kleine observaties - beschrijft David Grossman een optreden van een stand up comedian. Gaandeweg krijgt het als spervuur-optreden zelfdestructieve kantjes. Wanneer voor de zaal met steeds meer weglopende toeschouwers te onrustig wordt gooit de humorist er weer wat van zijn intens flauwe en scabreuze moppen tegenaan. Beetje bij beetje komt er een onderliggende, traumatische jeugdherinnering naar boven. Alleen om die reden, ontknoping is een te groot woord, moet je blijven doorlezen, al word je als lezer net zo suf gebeukt als de zaal. Trouwens, de grappenmaker beukt bij tijd en wijle zichzelf ook suf.
De actuele Israëlische setting met onvermijdelijke Holocaust herinneringen maakt het verhaal nog pregnanter.
Om je een beeld van de hoofdfiguur te vormen kun je het beste de legendarische Joods-Amerikaanse stand up comedians Lenny Bruce en Jonas Kaufmann voor de geest halen. Allebei zochten ze grenzen op waardoor ze zichzelf ten gronde richten. (Aan beiden werden speelfilms gewijd.)
Er zit trouwens een prachtige toneelmonoloog (à la Thomas Bernhard) in deze meedogenloze tekst, die uiteindelijk toch mededogen weet op te roepen.