Halverwege het einde roman

Goed geschreven verhaal. Meeslepend, aangrijpend. De schrijfstijl is erg prettig, waardoor je het boek in één ruk wilt uitlezen. Buiten een boeiend verhaal geeft het ook beter inzicht en begrip voor mensen met een depressie. Ik ben blij dat ik het gelezen heb. Ik kijk uit naar het volgende boek van deze auteur!

Halverwege het einde. De boektitel die bestaat uit slechts drie woorden. Drie woorden die veelzeggend zijn en drie woorden die duiding geven. De boektitel maakt nieuwsgierig naar een route, dan wel een punt van aankomst, en de boektitel maakt eveneens nieuwsgierig naar het ‘zijnspunt’ van halverwege en nodigt daardoor uit om in vierenvijftig hoofdstukken mee op reis te gaan naar de verschillende kalenderjaren die nauwkeurig bij ieder hoofdstuk worden weergegeven. Het bijzondere van de vermelding van de jaartallen bij elk hoofdstuk is voor de lezer dat deze voor even, of voor wat langer, in de allermeest goede zin van het woord wordt teruggeworpen in de tijd, waardoor de in het boek beschreven gebeurtenissen en omstandigheden kunnen worden geplaatst binnen de tijdskaders waarin deze zich hebben voorgedaan. Het is de auteur volledig gelukt om de verschillende tijdskaders aaneen te weven, zodat er op een prachtige wijze een zachte eenheid is geschapen tussen die afzonderlijke tijdskaders in relatie tot het geheel van het boek.
Halverwege het einde leest prettig en benoemt op een invoelbare manier de wijze waarop professionaliteit zich baseert op het ultiem menselijke, voor wat betreft persoonlijke ervaringen en laat dat al lezend zíén waaruit blijkt dat beeldend schrijven een grote kwaliteit van de auteur is. Halverwege het einde. De boektitel die bestaat uit slechts drie woorden. Drie woorden die zich tijdens het lezen tot ‘zijnspunt’ van zin maken door de verwevenheid van toen en thans en van gebeurtenissen en omstandigheden die zich niet alleen laten lézen, maar die zich evenzo laten zíén!

Halverwege het einde is geen vrolijk boek. Het vertelt het verhaal van huisarts Ubele, die kampt met depressies. Afwisselend leren we Ubele kennen als kind, jongvolwassene en moeder met een gezin.

Het verhaal wordt op een laconieke toon verteld, zodat het - ondanks het zware onderwerp - heel plezierig leest. Sommige zinnen zijn zelfs haast poëtisch.
Juist door de haast luchtige toon van het verhaal, realiseer je je gaandeweg steeds beter wat het betekent om depressief te zijn. Je zou af en toe in het boek willen stappen om Ubele te omhelzen en te zeggen dat ze ertoe doet.

Ik vind Halverwege het einde een prachtig én leerzaam boek!

Het hoofdthema in ‘Halverwege het einde’ is depressie. Hoe verloopt het leven van iemand die een depressie krijgt, zijn er verslechterende omstandigheden en is een ontsnapping mogelijk? De hoofdpersoon is Ubele, huisarts en 44 jaar oud. Samen met haar man Max heeft ze twee kinderen, Tim en Jasmijn. Tijdens een spreekuur komt er een vrouw met depressieve klachten bij haar en zelf wordt ze enorm getriggerd door deze dame. Op aandringen van de mensen in haar omgeving gaat ze nu zelf op zoek naar hulp. Ze komt terecht bij een psycholoog die door gesprekken haar hele verleden onder de loep neemt. Tevens krijgt ze antidepressiva om het leven weer wat leefbaarder te maken.

Het verhaal springt terug in de tijd naar net na de geboorte van Ubele. Haar moeder is overleden tijdens haar geboorte en haar vader heeft voor zijn beide kinderen een oppas, Sabine, geregeld, omdat hij zelf een baan heeft in het onderwijs. Sabine krijgt een relatie met Stefan, haar vader, en zij neemt de zorg voor de kinderen op zich. Omdat er veel aandacht naar Niels gaat, haar twee jaar oudere broer, en haar vader heel veel van huis is, leert Ubele al op jonge leeftijd geen aandacht te vragen en alleen maar ‘bijdragend’ te zijn. Zo leert ze zich weg te cijferen, te zorgen dat haar omgeving het goed heeft en in zichzelf ontstaat de overtuiging dat ze eigenlijk overbodig is. Deze overlevingsstrategie om te zorgen en zo bevestiging te krijgen, blijft haar hele leven bestaan en die blijft haar parten spelen in haar hele verdere bestaan.

Het verhaal is opgebouwd uit 54 korte hoofdstukken waarin de chronologie totaal ontbreekt. Boven ieder hoofdstuk staat wel een jaartal vermeld, maar omdat een hoofdstuk soms maar een kort fragment is uit dat gedeelte van het leven van Ubele, is het af en toe verwarrend om de tijdslijn vast te houden en te beseffen wanneer het gebeuren plaatsvindt. Het verre verleden wordt verteld vanuit Ubele in de derde persoon, de fragmenten in de laatst beschreven jaren van haar leven als ze geconfronteerd wordt met haar eigen depressie in de ik-vorm. Het lijkt alsof de auteur het verleden afstandelijker beschrijft, zoals Ubele het ook ervaren heeft. In het heden wordt ze geconfronteerd met haar eigen depressie en dan kan ze niet meer om zichzelf heen. Tijdens de gesprekken met de therapeut kom je veel te weten over het gevoelsleven van Ubele.

De auteur heeft een vlotte schrijfstijl. Ze weet de innerlijke strijd van Ubele tegenover wat ze naar de buitenwereld uitstraalt, heel goed te verwoorden. Haar eenzaamheid en zich overbodig voelen kruipen onder je huid en je zou haar willen toeroepen voor zichzelf op te komen en achter de muur vandaan te komen. Het thema depressie wordt heel goed uitgediept en het is moedig om dit onderwerp bespreekbaar te maken, want ook artsen kunnen ziek worden.

‘Halverwege het einde’ geeft een goed beeld van het verloop van een depressie. En tevens van de strijd die mensen die te kampen krijgen met een depressie, moeten voeren om hun zinloze bestaan vol te houden. Ook het onbegrip van de omgeving die met opbeurende of relativerende woorden probeert de ellende weg te redeneren, kom je tegen in dit verhaal. Naar het einde toe wordt het verhaal beklemmender en je voelt mee met de uitzichtloosheid waarin Ubele terechtkomt. Dit boek is een aanrader voor iedereen die dieper wil kijken dan wat een persoon naar de buitenwereld laat zien en hoe zwaar het lijden van iemand met een depressie is.

“Eigenlijk is ze er al niet meer” (p3)

Halverwege het einde verteld het verhaal van Ubele tijdens haar jeugd; in zichzelf gekeerd, dienstbaar, op de achtergrond. Ook leren we haar kennen tijdens haar studie, waarin ze eigenlijk op dezelfde voet verder gaat. Haar harde studeren werpt vruchten af waardoor ze een goede huisarts met een eigen praktijk en een volle agenda wordt. Maar dit alles blijkt slechts een vlucht. De werkelijkheid weet haar in te halen, en met pijn en moeite wordt Ubele teruggegooid in haar herinneringen om te verwerken wat haar in het heden zo belast. De confrontatie met haar depressie gaat ze echter niet uit de weg, maar is dat voldoende?

“Alles heeft te maken met er mogen zijn” (p216)

Het personage Ubele leren we in dit boek goed kennen. Niet zo vreemd, want dit boek betreft vrijwel heel haar leven. Maar hoewel je als lezer het gevoel krijgt dat je haar goed kent, blijft er toch een soort afstand voelbaar. Laag na laag wordt afgepeld, maar de vraag blijft of we kennis mogen maken met de echte, de pure Ubele.
De andere personages zijn minder uitgebreid beschreven, maar dit is ook niet nodig doordat zij bijrollen vervullen.
Wel kunnen vraagtekens gezet worden bij de relationele verbindingen. Zo wordt Stefan vrijwel niet “papa” genoemd, wordt er gesproken over de toch wel hechte band tussen Ubele en haar vader terwijl daar minder over te lezen valt en is er weinig ruimte over om de band tussen Ubele en haar gezin echt goed neer te zetten.

Het boek is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Dit wetende kunnen we eigenlijk tot de conclusie komen dat dit boek onder te verdelen valt in drie “levensfases”. Haar ongemakkelijke jeugd, haar poging voor beter tijdens haar studie en de huidige tijd waarin ze werkt en de diagnose depressie krijgt, wat uiteindelijk haar suïcide tot gevolg heeft. Lezend worden deze drie fases echter zodanig door elkaar gehusseld dat je hierdoor vrij gemakkelijk de draad kwijt raakt en minder goed “in” het verhaal komt.

Mascha haar schrijfstijl is zeer doeltreffend te noemen, maar mede hierdoor toch ook met enige regelmaat wat klinisch waardoor het aan kan voelen als wat afstandelijk. Toch wist ze me ook wel te raken in enkele beschrijvingen en vond ik er herkenning in.
De toch wel heftige thema’s van dit boek worden vrij duidelijk neergezet. Perfectionisme, depressie en (gedachtes over) suïcide zijn de rode draad in dit verhaal, als ook de wat algemenere vraag naar de zingeving van/over het leven.

Lastig aan dit boek is ook de genreclassificatie. Geschreven als een roman, terwijl het meer dan eens ook voelt als een non-fictie verhaal. Het onderscheid hierin had wellicht duidelijker gekund.

De boodschap die Mascha mee wil geven is laten zien dat ook artsen ziek kunnen worden, dat het ook hen af en toe teveel wordt. Hierin is Mascha meer dan geslaagd! Het is dan ook erg goed dat dit boek er is, al voelde het soms alsof deze goede en sterke boodschap, soms wat naar de zijlijn geschoven werd.

Halverwege het einde krijgt van mij als rapportcijfer een 7, oftewel 3,5 ster . De tijdsprongen maakten het lastig, de schrijfstijl was soms wat klinisch maar toch is het belangrijk dat dit boek er is!

Lees deze en mijn andere recensies op pagesbynicole.com, mijn facebookpagina Pages bij Nicole en op mijn hebban spot hebban.nl/spot/pages

Een van de sterkste aspecten van dit boek is zonder twijfel het feit dat de auteur nergens iets verbloemt. De rauwheid van de depressieve gedachten van Ubele, haar verscheidene bijna-pogingen… Alles staat er, net zoals het is. Hoewel dit langs de ene kant zorgt voor een zwaar gewicht en donker randje, past het perfect bij dit boek. Als je als auteur met dit thema aan de slag wil gaan, zou het ook niet werken om alles mooier voor te stellen dan het werkelijk is.

Door de vlotte schrijfstijl van Gesthuizen komen de gedachten voor hoofdpersonage Ubele binnen bij de lezer. Niet rustig, maar kei hard en direct. De last die ze lijkt mee te dragen en die Gesthuizen op sommige momenten zo raak en zo kwetsbaar durft te verwoorden zijn puur en pijnlijk, maar maken van Ubele wel een echt mens in plaats van een personage op papier.

“De innerlijke strijd en de uiterlijke schijn zijn soms zo ver van elkaar verwijderd dat afstand onoverbrugbaar lijkt. Soms heb ik de behoefte boven mijn lijf uit te stijgen, gewoon, omdat wat ik denk helemaal niet meer past in zoiets aards als mijn lichaam.” (p81)

Door wat er in mijn leven de afgelopen twee jaar heeft gespeeld na de zelfdoding van mijn vader, kwam het verhaal bij mij misschien nog beter binnen. Het is heel zwaar om Ubele te volgen en overspoeld te worden door de negatieve en donkere gedachten, maar je krijgt er wel een beeld over hoe dit voor mensen met een depressie moet zijn. Begrijpen is misschien nog een stapje te ver wat mij betreft, maar het idee en het motief van mensen die overgaan tot zelfmoord komen hier op een eerlijke manier naar voren en ze creëren een stadium van begrip.

Halverwege het einde zorgt voor een zware leeservaring die de nodige moed vraagt van zijn lezer. De vele duistere gedachten van Ubele en haar suïcidale neigingen creëren een donkere sfeer, maar bieden ook een perspectief om, stapje voor stapje, te zoeken naar begrip en misschien zelfs vergeving.

Juni 2018 ontving het boek van Mascha. Nu een jaar later heb ik het uit. Hoe kan dat nu?

Halverwege het einde gaat over een huisarts die een depressie krijgt. Ubele worstelt met haar jeugd en de werkdruk in de praktijk. In het boek krijg je een inkijkje in haar jeugd, haar fijne gezin, maar ook de dood die lonkt als oplossing voor het duister.

Alleen de eerste zin komt al binnen: ‘Eigenlijk is er al niet meer.’

Mascha heeft een prachtige schrijfstijl en ze neemt je echt mee in haar verhaal. Je kunt als lezer niet meer ontsnappen. Daarom duurde het lezen bij mij dit keer zo lang. Tussendoor legde ik steeds het boek even weg. Dit omdat het me zo aangreep, me zo raakte. Want ik ken meerdere mensen die lijden aan een depressie en ik ken de auteur. Ik wilde haar knuffelen.

‘Halverwege het einde ‘neemt je mee in de wanhoop, het onbegrip en de lichtpuntjes. Lees het boek als je zelf stevig in je schoenen staat, je mensen met een depressie beter wilt begrijpen of ze wilt helpen. Of gewoon omdat je van de prachtige schrijfstijl van Mascha wilt genieten.

Bedankt Mascha voor dit inkijkje. En voor nu toch een knuffel.

Dit boek blijft hangen. Het is een boek dat je moet lezen als je al wat ouder bent. Je kan je daarna inleven in iemand met een doodswens . Je bent gewend dat een boek min of meer goed eindigt. Ik vond het einde erg heftig en weinig hoopgevend.
Je leert wel hoe belangrijk het is om je eigen grenzen te bewaken. Hoe belangrijk het is dat je je eigen belevenissen ventileert met de mensen om je heen. Dat je eigen interpretatie enorm veel invloed kan hebben op hoe je je voelt. Ik had bijna hard op geschreeuwd tegen de hoofdpersoon: “Je doet het zo goed!!! Je bent zoveel waard!”
De opzet vind ik goed gedaan. Soms moet je wel even zeg nagaan waar in de tijd je nu precies bent. Maar dan maakt het ook spannend.
Ondanks de zwaarte van het onderwerp is het ergens ook wel luchtig geschreven.

Halverwege het einde vertelt het verhaal van Ubele, een 44-jarige huisarts. Het leven van Ubele begon al op een zwarte manier: haar moeder stierf tijdens de bevalling. Gedurende haar jeugd was haar vader haast nooit thuis en bij haar stiefmoeder kon Ubele nooit terecht. Mede hierdoor heeft zij al haar hele bestaan het gevoel niet voldoende bij te dragen aan het leven. Ze probeert steeds om het iedereen naar de zin te maken, maar vergeet hierbij telkens zichzelf.

Als ze op een dag een vrouw met depressieve klachten in haar praktijk krijgt, wordt ze geconfronteerd met haar eigen symptomen. Ze besluit in behandeling te gaan bij een psychotherapeut. Deze helpt haar de muur om zich heen te begrijpen en af te breken. Maar is het voldoende?

Masha Gesthuizen werkte zelf tot 2014 als huisarts, hierdoor kwam ze vaak in aanraking met depressieve mensen. Het thema fascineert haar, alsook het feit dat er weinig openheid is over artsen met psychische klachten. Dat was ook meteen de aanzet om hierover een boek te schrijven. Halverwege het einde is gebaseerd op ware gebeurtenissen.

Alles aan Halverwege het einde voelt ook aan als een waargebeurd verhaal: het is een beklijvend en heftig verhaal. Het soort boek dat je niet kan lezen en onberoerd blijven. Het is erg aangrijpend om te lezen hoe Ubele zich door het leven beweegt, terwijl ze steeds opnieuw het gevoel heeft niet nodig te zijn. Als je zelf nog nooit depressief bent geweest, kan je jezelf natuurlijk niet helemaal voorstellen hoe het is. Ik denk echter dat je hier door Halverwege het einde een heel eind in slaagt.

Het verhaal is zo opgezet, dat er drie tijdlijnen zijn: twee tijdlijnen uit de jeugd en de studenttijd van Ubele, en een lijn over haar volwassen leven. Hoewel ik deze manier niet helemaal als prettig heb ervaren - soms word je te veel over en weer geslingerd en moet je even checken in welke tijdlijn je je bevindt - heeft het zeker een meerwaarde. Je krijgt namelijk een erg opbouwend verhaal en leert Ubele hierdoor echt goed kennen.

Ubele is ook meteen het enige personage dat je werkelijk leert kennen. Van alle randpersonages ontdek je stukje bij beetje meer, maar dan vooral over wat ze doen en betekenen in het leven van Ubele. Storend is dat zeker niet: het is ook het verhaal van en over Ubele. Wel vroeg ik me tijdens het lezen meermaals af waarom er dan niet voor een ik-vorm is gekozen. In dit geval zou dat - naar mijn gevoel - een meerwaarde zijn geweest.

Masha Gesthuizen maakt met Halverwege het einde depressies en wat daarbij komt kijken een stuk toegankelijker. Het boek zorgt voor meer begrip én duidelijkheid over hoe het is om met deze problemen rond te lopen. Om deze reden zou ik dit boek aan iedereen aanraden. Daarnaast is het gewoon een heel mooi verhaal om te lezen, eentje dat je aan de bank - of waar je dan ook leest - kluistert en dat je erg moeilijk kan wegleggen.

Een zeer boeiend verhaal van een persoon die met zich zelf in een moeilijke situatie is terecht gekomen en besluit om hier iets aan te gaan doen. Deze schrijfster schrijft uit eigen ervaring en met wat aanpassingen een boeiend verhaal vanaf haar jeugdjaren tot en met haar leven tot nu toe. Sinds haar jeugdjaren heeft ze moeten vechten om niet aan haar gevoel toe te geven, om aan haar leven een einde te maken. Met vallen en opstaan doorstaat ze haar problemen in haar jeugdjaren, haar studie en in haar priveleven thuis. Echt een boeiend boek waar je in het begin even doorheen moet komen maar na een paar hoofdstukken ga je alles begrijpen. Zeer de moeite waard!!