Vortex

Ik heb mijn nieuwe favoriete serie gevonden! Nadat ik eerder helemaal weg was van DNA, het eerste deel in de serie met psychologe Freyja en commissaris Huldar, heeft ook Vortex me niet teleurgesteld. Meer nog, het boek is wat mij betreft zoveel beter dan de doorsnee thriller die ik te lezen krijg. Het verhaal is zeer goed opgebouwd en gaat ondanks zijn 445 bladzijden nooit vervelen. Oké, de auteur neemt haar tijd, alle stappen wordt gedetailleerd uit elkaar gezet, maar op de een of andere manier werkt dat.

Vortex telt best wat personages en het is oppassen geblazen om de draad van het verhaal niet kwijt te raken. Typisch Scandinavisch zullen we maar zeggen, het hoeft allemaal niet zo eenvoudig te zijn. Hoewel het verhaal zich in de winter afspeelt en er geregeld kou geleden wordt, straalt het boek niet de donkere sfeer uit die zo vaak bij bijvoorbeeld Zweedse thrillers terug te vinden is. Zouden IJslanders dan toch uit een ander vaatje tappen?

Het boek is bijzonder vlot geschreven en boeit van begin tot eind. Op bepaalde punten is het origineel, terwijl er ook thema’s opduiken die vaker een grote rol spelen in thrillers. Vortex is geen verhaal dat heel de tijd bol staat van de spanning. Deze Sigurðardóttir moet het ook niet hebben van het hoge tempo, wel van de nauwgezette opbouw en uitwerking van alle lijntjes. Naar het einde toe wordt het alsnog zo ontzettend spannend dat stoppen met lezen geen optie meer is. Missie geslaagd.

Over de twee protagonisten Freyja en Huldar weten we nog steeds niet heel veel, maar de manier waarop die twee elkaar bekijken, is ontzettend boeiend. Een typisch gevalletje afstoten en aantrekken. Ik waag een gokje dat ze elkaar in het derde seriedeel zullen vinden. Of gooit er toch nog iets of iemand roet in het eten?

In IJsland telt de reeks al vijf delen, we lopen met de Nederlandse vertalingen ongeveer drie jaar achter. Duimen maar dat uitgeverij Cargo niet voortijdig de handdoek in de ring gooit, want deze fan wil meer Freyja en Huldar, veel meer!

Deze zeer duistere en verontrustende misdaadroman is op zich goed geschreven en er zit een juiste dosis spanning in. Echter op sommige momenten overschreed het voor mij de grens door onnodig veelgeweld en het teveel extreme. . Natuurlijk heeft een thriller gruwelijke moorden, psychologisch beschadigde slachtoffers en daders, criminelen nodig.

Maar dit boek zou net zo aangrijpend en effectief zijn geweest zonder de extreme gruwelijke details, en een boek dat over kindermishandeling gaat moet bijzonder gevoelig zijn maar er zijn wel grenzen. Hoewel ik kan zien waarom zoveel lezers van het boek hebben genoten, ging het voor mij verder dan wat acceptabel is wat betreft kindermishandeling.

Sommige van de scenario’s brachten geloofwaardigheid tot op het randje. Een deel ervan vond ik wel aantrekkelijk, vooral de relaties tussen de verschillende personages , maar soms werd het ook saai vooral de diepere privezaken en het doornemen van lijsten. Dit werd erg vaak herhaald.

Het is zeker geen slecht boek – het is eigenlijk best een goede – maar het extreme maakt toch dat er minder plezier aan werd beleefd en maakt dat ik waarschijnlijk niet in de verleiding om er nog een te lezen van Yrsa Sigurdardottir.

Geschreven bij Vortex

Zoals als haar boeken zeer goed geschreven, goede verhaallijk

Geschreven bij Vortex

Een bijzonder sterk en intens plot. Mysterieuze gebeurtenissen wisselen elkaar in hoog tempo af, waardoor je steeds verder wil lezen. Toch staat alles als een huis, hetgeen de sublieme schrijverskwaliteiten van Yrsa Sigurdardottir aantoont. De personages en hun karakters zijn erg realistisch.

Het is 2016 en er wordt een koker gevonden met daarin brieven van schoolkinderen die voorspellen hoe hun leven er in 2016 zal gaan uitzien. De brieven bevatten geen namen, wel initialen. Een van de brieven is verontrustend, vertelt over mensen die vermoord zullen worden. Aangezien de brieven van kinderen waren, wordt Freyja, kinderpsychologe, ingeschakeld. Huldar is na het vorige boek gedegradeerd en vraaagt om deze zaak te mogen doen. Daarnaast loopt er een verhaal over afgehakte handen en voeten.

Dit is het tweede boek met Huldar en Freyja als hoofdpersonages. Ze blijven om elkaar heen dansen, willen wel bij elkaar zijn, dan weer niet, veel misverstanden en veronderstellingen maken dat ze niet samen zijn. Benieuwd hoe dat zich verder ontwikkeld.
Het verhaal is traag met veel details en hier en daar zijn de detail best wat gruwelijk, daar moet je wel tegen kunnen. Het zit niet slecht in elkaar, maar ik miste toch iets, de nagelbijtende spanning.
Het is een typisch Scandinavisch product waarbij de koude en de korte dagen de gevoelens van onveiligheid, beklemming en depressie nog laat toenemen.