Antichrist

Lars von Trier, de zelfbenoemde 'beste regisseur van de wereld', weet opnieuw te provoceren en choqueren met deze uiterst duistere film, waarvoor hij zelf het originele verhaal/scenario schreef. Von Trier had reeds in 2005 plannen om dit verhaal te verfilmen, maar een al te loslippige co-producent gooide roet in het eten, door een belangrijk element van het niet alledaagse gegeven naar buiten te brengen. Dit tot razernij van von Trier, die vervolgens in 2007 zo depressief raakte dat hij dacht nooit meer een film te kunnen maken. Uiteindelijk begon hij in 2008, nog steeds niet helemaal genezen, aan dit project, geproduceerd door Meta Louise Foldager. Deze Deens/Duits/Frans/Zweeds/Italiaans/Poolse co-productie is verdeeld in vier segmenten/akten, getiteld "Grief", "Pain (Chaos Rains)", "Despair (Gynocide)" en "The Three Beggars". Maar de film begint met een schitterende vormgegeven proloog, een cinematografisch meesterwerkje op zich, waarin de tragische aanleiding voor het gedrag van de vrouwelijke hoofdpersoon uit de doeken wordt gedaan, dat alles onder de toepasselijke klanken van het klassieke werk "Lascia Ch'io Pianga" uit "Rinaldo" van componist Georg Friedrich Händel (1685-1759). De mysterieuze epiloog eindigt overigens met hetzelfde muziekstuk. De zeer sobere muzikale score, voorzien van enkele schrikeffecten, werd geschreven door Kristian Eidnes Andersen. Het prachtige camerawerk werd verzorgd door Anthony Dod Mantle, waarbij met name de natuur een grote rol speelt en op locatie te Duitsland werd opgenomen. Er werd best veel gevraagd van hoofdrolspelers Charlotte Gainsbourg en Willem Dafoe, in wellicht één van hun meest gedurfde en uitdagende rollen. "Antichrist" wist op vele internationale filmfestivals de nodige prijzen in de wacht te slepen, maar werd de belangrijke nominatie voor de Gouden Palm, tijdens het beroemde Cannes Film Festival, niet verzilverd. Hetzelfde festival waar Lars von Trier in 2011 tot 'persona non grata' werd verklaard, dit naar aanleiding van een paar onhandige uitspraken. Deze productie, die de filmmaker opdroeg aan de Russische regisseur Andrei Tarkovsky (1932-1986), deed het nodige stof opwaaien vanwege een aantal schokkende en seksueel expliciete scènes, zoals de bloed ejaculerende penis van Dafoe of de vaginale zelfmutilatie van Gainsbourg. Resultaat: flauwvallende bioscoopbezoekers tijdens de première en de nodige verdeelde reacties over dit opzienbarende verhaal waarin wordt gesuggereerd dat de Aarde niet door God werd geschapen, maar door Satan, getuige alle ellende op de wereld. Von Trier wilde er een volbloed horrorfilm van maken, maar vond achteraf dat dit niet helemaal gelukt was. Desondanks blijft het een griezelige productie, met onverwacht, harde beelden. Deze film, vol symboliek, is beslist niet voor ieders smaak en kent zijn duidelijke voor- en tegenstanders. Niettemin, ongewone en vooral fascinerende Europese cinema!