Supersonic The Complete, Authorised and Uncut Interviews

Gitaarkwintet dat begin jaren negentig uitgroeit tot
belangrijkste vertegenwoordiger van de Britpop. Noel Gallagher is nog roadie bij Manchester-
veteranen Inspiral Carpets als hij op een goede dag in '92 besluit gitarist te worden van Rain, het
bandje van broer Liam, waar dan Tony McCarroll nog de drumstokken beroert. Noel stelt één
voorwaarde: dat iedereen voortaan naar hém luistert. Met zijn songs verandert Oasis van een
zeurderig indie-bandje in een enerverende popgroep vol lef en zelfvertrouwen. Het Creation-label
tekent de groep en de erop volgende optredens wakkeren de belangstelling flink aan. Oasis schrikt
niet terug voor een rel meer of minder: zo vliegen de Gallaghers elkaar om de haverklap in de
haren en roept men zich al bij het verschijnen van debuutsingle Supersonic uit tot 'Beste Band Ter
Wereld'. Ook wordt men op de veerboot onderweg naar een optreden in Amsterdam
gearresteerd wegens een vechtpartij. Definitely Maybe verschijnt in september '94 en klinkt als
een opsomming van alles wat de dertig jaar ervoor hip is geweest in de Britse popscene: van The
Beatles via T.Rex tot The Stone Roses, en ook is Johnny Rottens sneer niet onopgemerkt aan Liam
voorbijgegaan. In Engeland neemt de populariteit idolate vormen aan als de singles Whatever,
Some Might Say, Live Forever en Cigarettes And Alcohol in de Top 10 terechtkomen en de rest van
Europa zingt vrolijk mee. De opnames voor (What'S The Story) Morning Glory? gaan niet helemaal
van een leien dakje: Noel loopt minstens één keer kwaad de studio uit en McCarroll wordt
halverwege vervangen door Alan White. Ondertussen begint zich in Engeland een controverse af
te tekenen tussen de fans van Oasis - voor het merendeel rechttoe rechtaan 'working class kids' -
en de aanhangers van de even zo populaire artschool-idolen Blur. Als de twee groepen elkaar een
paar keer verbaal in de haren zijn gevlogen, escaleert de zaak als beiden besluiten in september
'95 op dezelfde dag een nieuwe single uit te brengen. Oasis' Roll With It delft het onderspit, maar
(What'S The Story) Morning Glory? breekt zo ongeveer alle verkooprecords en brengt in de
maanden erop de hele wereld aan de Britpop. De cd kent veel meer diepgang en variatie dan de
voorganger en de single Wonderwall is dè voorjaarshit van '96. De rijkdom aan goed songmateriaal
blijkt uit de vaak uitstekende extra tracks die aan singles worden toegevoegd. Intussen kibbelt
men door met Blur: Noel wenst de Damon Albarn c.s. een voortijdige Aids-dood toe, iets waarvoor
hij zich later verontschuldigt. Het hectische toerschema dat de groep zichzelf oplegt, maakt een
eerste slachtoffer in de herfst van '95 als bassist Paul McGuigan tijdens een bezoek aan de
Verenigde Staten totaal oververmoeid raakt en zes maanden rust krijgt voorgeschreven. Zijn
tijdelijke vervanger heet Scott McLeod. Ook Liam's stem raakt overbelast, getuige de
keelproblemen bij het optreden in Vredenburg in Utrecht (januari '96). Intussen gaat (What'S The
Story) Morning Glory? maar liefst acht miljoen keer over de toonbank en brengt de plaat ook in de
Verenigde Staten een bescheiden doorbraak teweeg. Dit maakt de Gallaghers tot publieke
persoonlijkheden. Likkebaardend maakt de schandaalpers melding van hun druggebruik of van de
relatie die de wispelturige Liam onderhoudt met actrice en mediapersoonlijkheid Patsy Kensit. De
zanger laat zich steeds vaker van zijn wispelturige kant zien. Als de Oasismanie op 10 augustus '96
een voorlopig hoogtepunt bereikt met het door 125.000 mensen bezochte optreden in
Knebworth, staan alle neuzen nog een kant op. Maar als de groep op 27 augustus naar de
Verenigde Staten vertrekt, blijft Liam zonder duidelijke aanleiding in Engeland achter, zodat de rest
van de groep de eerste optredens, waaronder Mtv Unplugged, zonder hem moet doen. Een paar
weken later keert Noel woedend naar Engeland terug als de verhoudingen binnen de groep weer
eens op springen staan en het moordende toerschema hem niet meer bevalt. Even lijkt het er op
dat de breuk niet meer is te lijmen, maar in oktober '96 duikt de groep toch de Abbey Road-studio
in Londen in voor het opnemen van een nieuw album. Waren de vorige platen haastklussen,
ditmaal neemt Oasis er uitgebreid de tijd voor. De enige incidenten die uit het kamp worden
vernomen zijn een arrestatie van Liam wegens het bezit van drugs en Noel's opmerking dat
sommige Britse parlementsleden grotere drugsgebruikers zijn dan de leden van Oasis. Intussen is
de groep na drie nummers verkast naar de Air-studio, omdat men te vaak wordt gesommeerd wat
zachter te spelen en in de studiogangen teveel paparazzi tegenkomt. Tussen de bedrijven door
vindt Noel nog tijd de leadzang te doen op de Britse nummer 1-hit Setting Sun van The Chemical
Brothers en gitaar te spelen op Temper Temper van Goldie. Op 7 april '97 treedt Liam in het
huwelijk met Patsy, op 7 juni volgt Noel zijn voorbeeld door te trouwen met Meg Matthews.
Vervolgens vertrekt de groep naar de Verenigde Staten voor een aantal optredens, onder andere
in het voorprogramma van U2. Als voorproefje op het nieuwe Oasis-album komt op 7 juli de
majestueus voortdreinende single D'You Know What I Mean uit, met als extra track onder meer
een cover van David Bowie's Heroes. Op 21 augustus verschijnt Be Here Now, dat zich laat
omschrijven als een kruising tussen Definitely Maybe en (What'S The Story) Morning Glory? met
een nog veel steviger muur van gitaren. In Engeland, waar het album door de chauvinistische
muziekpers wordt aangeprezen als een nieuw meesterwerk, breekt het alle records. Op de eerste
dag gaan er 356.000 exemplaren over de toonbank, 11.000 meer dan van (What'S The Story)
Morning Glory?, en binnen een week wordt het miljoen overschreden. Buiten het Verenigd
Koninkrijk zijn de reacties gereserveerder en wordt er fijntjes op gewezen dat Noel Gallagher zich
als componist behoorlijk begint te herhalen (D'You Know What I Mean heeft bijvoorbeeld
hetzelfde akkoordenschema als Wonderwall). Het enfant terrible orakelt ondertussen - vrij naar
John Lennon - dat Oasis inmiddels groter is dan God. '98 staat voor een groot deel in het teken van
een uitgebreide toer, solo-optredens van Noel (bijvoorbeeld met Who-gitarist Pete Townshend
voor ontslagen havenarbeiders in Liverpool), de huiselijke perikelen van de Gallaghers en hun
echtgenotes en het uitbrengen van The Masterplan, een sterke b-kantjes-compilatie dat het
songschrijverstalent van Noel nog eens onderstreept. In '99 doet Oasis het rustig aan, wat wellicht
ook iets te maken heeft met de aankondiging dat zowel Noel als Liam in '00 vader worden. In het
voorjaar van '99 duikt de band de studio in. De opnamesessies starten in Londen, worden vervolgd
in Surrey, maar moeten wegens al te opdringerige pers en fans naar Frankrijk worden verplaatst.
Tussen de bedrijven door helpt Noel The Chemical Brothers door mee te zingen op Let Forever Be.
Oasis draagt de song Going Nowhere aan voor de soundtrack van de film The Acid House. Op 9
augustus komt het bericht dat slaggitarist Paul 'Bonehead' Arthurs de groep heeft verlaten. Na
een hectisch leven van zes jaar wil hij wel eens wat anders. Op 25 augustus volgt het bericht dat
ook bassist Paul McGuigan is opgestapt. Ook hij zou geen zin meer hebben in de
promotieverplichtingen die het nieuwe album met zich mee brengt. De broertjes Gallagher
kondigen aan beslist door te gaan. 'We moeten wel. We zijn hartstikke blut.' Standing On The
Shoulder Of Giants wordt uiteindelijk zonder Bonehead en McGuigan opgenomen. Noel speelt op
enkele nummers bas, waarna eind '99, na voltooiing van de plaat, de line-up wordt uitgebreid met
bassist Andy Bell (voorheen gitarist van Ride en Hurricane #1) en gitarist Gem Archer (ex-Heavy
Stereo). Begin '00 komt het nieuwe album dan eindelijk uit. Standing On The Shoulder Of Giants is
een ruimtelijke en psychedelische plaat die minder bombastisch en langdradig klinkt dan zijn
voorganger, maar qua songmateriaal nogal wisselvallig is. Met het aan Patsy's zoon opgedragen
Little James maakt Liam op Standing On The Shoulder Of Giants zijn debuut als songschrijver. De
pers reageert verdeeld, maar ook het grote publiek lijkt in '00 op Oasis te zijn uitgekeken. Op
menig festival in Europa (o.a. Pinkpop) wordt de band bekogeld en van het podium gejouwd. In de
wandelgangen heeft Noel dan al aangegeven zich eigenlijk te oud te voelen voor nog meer
Cigarettes & Alcohol, waarna hij het tijdens de Noord-Amerikaanse tournee voor gezien houdt en
naar huis vliegt. Op enkele Britse festivals treedt hij nog wel aan, maar toeren op grote schaal lijkt
voor hem definitief over. Gitarist Matt Deighton (ex-Mother Earth, ex-Paul Weller) is zijn
vervanger. Op persoonlijk vlak blijft het onrustig bij de Gallaghers. De broers die in '00 overal
verkondigen lieve, rustige huisvaders te zijn geworden (Liam krijgt een zoon, genaamd Lennon;
Noel een dochter, Anais) zijn een half jaar later gescheiden. Liam ruilt Patsy in voor All Saints'
Nicole Appleton, die prompt van hem in verwachting raakt en in juli '01 zoon Gene op de wereld
zet. Ook Noel en Meg Matthews gaan uit elkaar. Vanaf voorjaar '01 werkt de groep in de
huisstudio van Noel aan het vijfde Oasis-album. De grootste Oasis-gekte mag in de rest van de
wereld dan allang zijn weggeëbd, in het eigen Engeland is de band nog altijd een hele grote. Dat
blijkt nog maar eens als eind 2001 de voorverkoop start voor twee concerten in Finsbury Park,
Londen en in één ochtend alle 120.000 kaarten worden verkocht. Een half jaartje later ziet Heathen
Chemistry het licht, een album dat rauwer en minder gepolijst klinkt dan Standing On The Shoulder
Of Giants. Op Heathen Chemistry laat Noel meer ruimte voor de andere songschrijvers in de band,
in het bijzonder broeder Liam die als componist een steeds grotere rol lijkt op te eisen. Oasis en
toeren blijft wel een probleem. Een auto-ongeluk van Noel zorgt ervoor dat in de zomer van '02
een paar concerten in Amerika moeten worden afgezegd. Eind '02 is het weer raak als Liam tijdens
een gevecht in een hotel in München een paar voortanden verliest. Hij wordt - met nog drie
crewleden - opgepakt en moet zo'n 180.000 pond ophoesten om op borgtocht vrij te komen. De
toer wordt noodgedwongen onderbroken, zodat Liam in Engeland een operatie aan zijn gebit kan
ondergaan. Ook het opnameproces van het zesde Oasis-album verloopt niet helemaal op rolletjes.
De opnames die na een rustjaar begin '04 onder productionele leiding van DJ-duo Death In Vegas
plaatsvinden, lopen uit op een mislukking. Drummer Alan White is dan overigens al uit de band
gezet en wordt vervangen door Zak Starkey, de zoon van Ringo Starr. De release van Don'T Believe
The Truth die aanvankelijk nog voor eind '04 staat gepland wordt keer op keer uitgesteld. Wel
verschijnt er in najaar '04 - tien jaar na het uitbrengen van het gelijknamige, snelst verkopende
debuutalbum uit de Britse popgeschiedenis - Definitely Maybe, The Dvd en werken de Gallaghers
mee aan een nieuw Prodigy-album. Don'T Believe The Truth wordt uiteindelijk pas in voorjaar '05
uitgebracht en getuigt van een verregaande democratisering binnen de band. Naast Noel zijn ook
Liam, Archer en Bell belangrijke songschrijvers geworden. Op het nieuwe album bewandelt Oasis
weliswaar vertrouwde paden, maar houdt de band het ook simpel en elementair. Bovendien
levert Noel eindelijk weer eens meer dan behoorlijk songmateriaal en zorgt het ritmische
drumwerk van Starkey voor een welkome afwisseling. Don'T Believe The Truth is dan ook
moeiteloos het beste Oasis-album sinds (What'S The Story) Morning Glory?. Live toont de band
zich hechter dan ooit, zoals onder meer blijkt uit een vlammend optreden dat de band in het
Brusselse Ancienne Belgique geeft. In de zomer van '05 kondigt Oasis na jarenlange afwezigheid
eindelijk weer eens een optreden in Nederland (november '05, Heineken Music Hall)
aan.

Bron: OOR Popencyclopedie