A. Hitchcock: The Rope (D)

De allereerste kleurenfilm (in Technicolor) van regisseur Alfred Hitchcock (1899-1980), gebaseerd op het Engelse toneelstuk "Rope's End" van Patrick Hamilton (1904-1962). Acteur Hume Cronyn (1911-2003) adapteerde het stuk waarna Arthur Laurents (1918-2011), een bekend toneelschrijver, het intrigerende scenario schreef. Het verhaal heeft duidelijke raakvlakken met de waargebeurde 'Loeb-Leopold zaak' (uit 1924) waarbij twee rijke jongens een 14-jarige klasgenoot om het leven brachten. Deze productie van Sidney Bernstein en de regisseur is een opmerkelijke en vooral afwijkende Hitchcock-film. Zo afwijkend dat de 'Master of Suspense' het geheel omschreef als een 'eenmalig experiment'. De film, die zich geheel in het appartement van de twee hoofdrolspelers afspeelt, is zo gemaakt dat het lijkt of alles slechts in een lang shot is opgenomen. Maar dit was destijds technisch onmogelijk omdat camera-filmspoelen een speelduur hadden van 10 minuten. De uiterst slimme montage (wie goed oplet ziet precies waar gesneden werd!) doet de toeschouwer echter anders geloven. Niettemin ware de scènes van 10 minuten sowieso al een ware tour-de-force voor de prachtige cast met voorop John Dall (1918-1971) als Brandon en Farley Granger (1925-2011) als Phillip. Het mag duidelijk zijn dat deze twee personages niet zomaar met elkaar bevriend waren, maar een homoseksuele relatie hadden. In 1948 nog altijd een taboe in Hollywood, zodat op de set alleen maar over 'het' werd gesproken. Overigens was acteur Farley Granger zelf homoseksueel. Ook het personage vertolkt door James Stewart (1908-1997), de leraar Rupert Cadell, behoorde in het oorspronkelijke toneelstuk tot dezelfde club, maar diens karakter werd voor de film sterk gewijzigd en ontdaan van alle toespelingen die zouden kunnen wijzen in deze richting. Dit was de allereerste samenwerking (van in totaal vier speelfilms) tussen James Stewart en Alfred Hitchcock. Stewart zelf betitelde deze productie als zijn 'minst favoriete Hitchcock-film' en sprak zelfs van een 'miscast' voor wat betreft zijn eigen aandeel in het geheel. In de support-cast uitstekende bijrollen voor met name Cedric Hardwicke (1893-1964) als Mr. Kentley de vader van het slachtoffer en een bijzonder amusante bijdrage van Constance Collier (1878-1955) als Mrs. Atwater die maar niet op de titel van een Hitchcock-film kan komen! Let ook het leuke optreden van Edith Evanson (1896-1980) als Mrs. Wilson de huishoudster. Actrice Joan Chandler (1923-1979), als Janet de vriendin van het slachtoffer, is te zien in haar tweede en meteen laatste filmoptreden. Dat geld ook voor acteur Dick Hogan (1917-1995), als het slachtoffer David Kentley (slechts even te zien aan het begin van de film), die hierna het acteren vaarwel zei en verzekeringsagent werd! Het uitstekende en zeer ingenieuze camerawerk werd verzorgd door het duo William V. Skall en Joseph Valentine. Let hierbij op de skyline door de grote ramen van het appartement, die constant veranderd (van middag naar avond). De muzikale score van componist David Buttolph werd aangevuld met gedeeltes uit "Perpetual Movement No.1" van Francis Poulenc. Vanwege het gevoelige, onderliggende thema flopte de film in de Amerikaanse bioscopen, maar was in Europa bijzonder succesvol. Maar met de jaren is de waardering, ook in Amerika, alleen maar toegenomen, zodat men met recht kan spreken van een geslaagd experiment!

Dat een film die zich in 1 kamer afspeelt, zo spannend kan zijn. De eindscene is superspannend en de opbouw is zoals in iedere film van Hitchcock erg goed. Ook is de montage in deze film zo gedaan, dat de hele film uit 1 hele lange scene lijkt te bestaan, die aan het einde een ijzingwekkend hoogtepunt aan spanning bevat.
Meesterlijke thriller met goed acteerwerk.

Leer Alfred Hitchcock kennen

Deze op het toneelstuk gebaseerde Hitchcockfilm is zeer interessant op meerdere punten: het karakter van James Stewart die van kwal naar good-guy verandert, de typische Hitchcock aanpak: let bijvoorbeeld op de dialogen en de spelers die er gewoon doorheen praten tijdens de party. Het enkele decor, dat er zo simpel uitziet, maar waarbij de achtergrond langzaam van dag naar avond verandert...Deze kleine dingen maken de film tot een klassieker dat in de richting komt van Rear Window. Vermakelijke film, krachtig door zijn korte duur.