Alleen maar mijn moeder

Een ongelofelijk verhaal over een moeder en haar dochter. Waargebeurd en goed verteld. Vol verbazing, soms verbijsterd, heb ik dit boek in één adem uit gelezen.
Een aanrader voor iedereen die graag verhalen over vrouwen leest, en van autobiografische verhalen houdt.
En voor iedereen die de jaren vijftig meemaakte. De schrijfster brengt het allemaal tot leven.
Trees Roose heeft met 'Alleen maar mijn moeder' een prachtboek geschreven.

Wat een ontroerend, hartverwarmend, humoristisch en fijn boek! Een mooi verhaal van een dochter over haar jeugd en haar moeder. Soms krijg je een hekel aan haar, maar door de liefdevolle beschrijving van haar moeder, ga je van haar houden. Het is zo makkelijk leesbaar geschreven en ondanks dat ik een heel andere jeugd heb gehad en van een andere generatie ben, zijn er zoveel herkenbare stukjes. Hardop lachend om het blikje kattevoer in de douche en tranen van ontroering aan het einde bij het meesterlijk beschreven ziekbed.
ik heb het in 1 adem uit gelezen!
Ik heb een boek van Trees Roose gelezen wat intern bij de reclassering is uitgegeven, met korte verhalen over de mensen waar ze voor haar werk als reclasseringsambtenaar mee in aanraking is gekomen. Stuk voor stuk indringende verhalen waar je soms de rillingen over je rug van krijgt, maar ook hier ontbreekt dat stukje nuchtere kijk op zaken en humor niet.

Ontroerend verhaal over eenzaamheid en onvoorwaardelijke liefde.

Het kan niet anders, dan dat je een vergelijking maakt tussen de relatie die Trees Roose met haar moeder had, en die je zelf hebt. De moeder in het verleden is heel anders dan die van mij, maar in de oudere moeder herken ik wel wat eigenschappen die mijn moeder ook heeft en hoe de dochter daarmee omgaat. Dat maakte dat deel van het boek (dat overigens afgewisseld wordt met het verleden) herkenbaar, maar ook wat gewoontjes.

Ik vond het knap hoe ze de zorg van haar moeder op zich nam, en haar tot de dood bijstond, terwijl ze eigenlijk geen goede relatie met haar had. Zoals ze zelf zegt, was ze eigenlijk een soort van moeder voor haar moeder, al van kinds af aan. Dat vond ik trouwens niet zo heel duidelijk uitgewerkt. Trees Roose noemt het wel, dat ze bijvoorbeeld haar moeder en broertje een tijdje in huis neemt als zij geen woning hebben, maar heel veel wordt er niet over gezegd.

Er wordt wat mij betreft te vluchtig over het verleden verteld. Allerlei schrijnende situaties worden beschreven, maar bijna als in het voorbijgaan. Er wordt niet lang bij stilgestaan. Nu ben ik geen sensatiebeluste lezer, maar iets meer informatie over hoe het dan is als je moeder alvast de trein neemt, en je als 9-jarige maar moet zien hoe je na schooltijd óók in Breukelen komt, of als je moeder op een dag verhuisd blijkt te zijn maar je weet niet waarheen (en je bent kind, je woont bij haar). Daar wordt helaas niet in details over uitgeweid. De lezer weet dat de moeder geen standaard-moeder is, dat wordt duidelijk, maar het effect op de kinderen is niet erg uitgediept.

Het verleden had van mij verder uitgewerkt mogen worden, terwijl ik het “heden” te herkenbaar vond en daardoor niet zo interessant. Toch was het boeiend om te zien hoe een andere moeder en dochter met elkaar omgaan.

'Alleen maar mijn moeder' van Trees Roose is een boek dat je, nadat je er eenmaal in begonnen bent, onmogelijk zo maar kunt wegleggen. Wie begint met lezen, leest dóór! En vraagt zich af: hoe is het mogelijk dat een vrouw, die als kind zo heftig te grazen werd genomen door het leven (een neurotische moeder, voortdurend wisselende stiefvaders, sociaal zwak milieu) zich heeft kunnen ontwikkelen tot de begenadigde auteur die dit boek schreef. Haar exposé getuigt van inzicht, lef en humor. Als lezer blijf je echter zitten met de vraag: in hoeverre is Trees' getroebleerde achtergrond van invloed op intieme relaties die ze op latere leeftijd aanknoopte? Zou het zo kunnen zijn dat haar chronisch wantrouwen het voortdurend wint van de zekerheid dat hier onvoorwaardelijke liefde in het spel is? En dat ze daardoor de boot mist als de Prins op het Witte Paard komt voorrijden? Helaas laat ze dit aspect in haar mémoir buiten beschouwing. Jammer. Voor het overige: niets dan lof...!

Mooi boek over de relatie tussen moeder en dochter