Anatomy Of A Murder

Klassiek rechtbankdrama naar de gelijknamige bestseller (verschenen in 1958) van John D. Voelker (1903-1991), destijds rechter aan het Hooggerechtshof van de staat Michigan, en het boek publiceerde onder het pseudoniem 'Robert Traver'. Hoewel de auteur beweerde dat het verhaal puur fictie was, heeft het wel degelijk raakvlakken met een waargebeurd voorval dat plaatsvond in 1952, in de Lumberjack Tavern te Big Bay, Michigan. Wendell Mayes bewerkte het boek tot een meesterlijk scenario en kreeg er prompt een Oscar-nominatie voor. Even meesterlijk is de acteerprestatie van hoofdrolspeler James Stewart (1908-1997), als advocaat Paul Biegler, wat hem een Oscar-nominatie opleverde in de belangrijke categorie 'beste mannelijke hoofdrol'. Naast Stewart werden zowel Arthur O' Connell (1908-1981), als de aan lager wal geraakte rechterhand van Biegler, en George C. Scott (1927-1999), als de keiharde aanklager Claude Dancer, genomineerd voor een Oscar in de categorie 'beste mannelijke bijrol'. Tevens knappe vertolkingen van Ben Gazzara (1930-2012) als de verdachte en Lee Remick (1935-1991) als zijn vrouw. Let ook op het optreden van Joseph N. Welch (1890-1960), die tot op dat moment geen enkele ervaring had als acteur en in het dagelijks leven zijn brood verdiende als advocaat, als de voorzittende rechter. Zijn spel is werkelijk schitterend, maar desondanks bleef het bij deze ene filmrol. Verder nog Eve Arden, Kathryn Grant, Orson Bean, Murray Hamilton, John Qualen en Howard McNear. Deze film, genomineerd voor de allerbelangrijkste Oscar ('beste film'), werd geproduceerd en geregisseerd door Otto Preminger (1905-1986), die in Hollywood bekend stond als 'Otto de verschrikkelijke'. "Anatomy of a Murder" was in 1959 een baanbrekende, maar vooral controversiële film, waarin voor het eerst seksuele termen als 'sperma/spermatozoïde' en 'penetratie' in de dialoog verwerkt waren. Het bioscooppubliek van destijds was dit beslist nog niet gewend om dit zo openlijk te horen, zeker niet uit de mond van James Stewart! De vader van Stewart vond het dan ook een 'smerige film' en liet zelfs advertenties plaatsen in kranten, waarin hij het publiek opriep om niet naar de film te gaan kijken! Het zeer toepasselijk zwart/wit camerawerk van Sam Leavitt werd eveneens genomineerd voor een Oscar in de categorie 'beste fotografie in zwart/wit', net zoals de montage van Louis R. Loeffler. In totaal kreeg de film dus maar liefst zeven nominaties, maar geen enkele werd verzilverd, wellicht omdat de film, en dan vooral het onderwerp, zijn tijd te ver vooruit was. De ongewone muzikale score werd gecomponeerd door de jazz-grootheid Duke Ellington (1899-1974), die een klein gastrolletje heeft als 'Pie Eye'. Let ook eens op de de eenvoudige, doch meesterlijke begin-credits van de befaamde Saul Bass! Een rechtbankdrama met een speelduur van maar liefst 153 minuten, zal menigeen wellicht afschrikken, maar men zal er beslist geen moment spijt van krijgen! Het verhaal, en dan vooral de zaak waar het allemaal om draait, slokt de aandacht helemaal op, zodat deze Hollywoodklassieker moeiteloos gerekend kan worden tot de allerbeste rechtbankfilms uit de filmgeschiedenis!

James Stewart was 50 jaar geleden de evenknie van pakweg Leonardi Di Caprio of Johnny Depp vandaag, een rasacteur die alleen maar ijzersterke rollen aanvaardde en neerzette.

Zalig, zo'n oude films!

zeker voor de fans

Als je even terug in de tijd zou willen lan dat met deze film.

Aardige film jammer dat het eind wat wordt afgeraffeld.