Battle of Wills LP Tooltip Let op! Dit product is een LP. Hiervoor heb je een platenspeler nodig.

Het originele Y Records-album met 13 bonustracks, inclusief zeldzaam en niet eerder uitgebracht studiomateriaal en liner notes van Folk Roots-editor Ian A Anderson. Voordat hij twintig werd, had Tymon Dogg een single gemaakt met pre-Led Zeppelin-leden Jimmy Page en John Paul Jones, opgenomen met Paul McCartney voor Apple Records (hij ging ervandoor met de banden toen hij voelde dat ze 'te sacharine' waren), maakte een tweede single voor The Moody Blues' label Threshold en verloor toen schijnbaar alle vertrouwen in normale muziekbusiness machinaties. Dus dwaalde hij rond, straatartiesten bij metrostations en ontmoette "Woody", die optrad als Tymons roadie en, als de handel traag ging, leerde Tymon hem een paar akkoorden. Nadat hij door de politie was aangevallen, won Tymon een schikking van £ 500, waarmee hij een album opnam, waarbij hij elk instrument zelf zong en bespeelde. Het album uit 1975, ergens tussen avant-garde folk, Weimar-cabaret en met een griezelig gevoel voor punk's doe-het-zelf-ethos, werd niet in noemenswaardige aantallen verkocht. Tegen die tijd stond "Woody" bekend als Joe Strummer en had hij The 101'ers gevormd met Elgin Avenue-vrienden en kraakgenoten. Tymon speelde sporadisch nummers met de band, waaronder zijn "Dog Dirt On Your Shoe" (waarvan de enige bekende opname hier is opgenomen), een voorloper van punkexpressie als die er ooit was. Tymon bevond zich jaren later in NYC en werd door Mick Jones de studio binnengeleid om het eerste nummer op te nemen dat voltooid was voor Sandinista!, "Lose This Skin", mogelijk het meest polariserende nummer op het album. Tymon werd een de facto studiolid van The Clash via Combat Rock en sloot zich later aan bij The Mescaleros. Maar in 1982 nam Tymon Battle Of Wills op, de laatste release op Dick O'Dell's Y Records, de thuisbasis van The Slits, Sun Ra, The Pop Group, Shriekback en anderen, hier heruitgegeven met toegevoegde studio-rariteiten en een liveset uit 1980. Het enige Tymon Dogg-album dat door een extern label werd uitgebracht, raakte enigszins verloren in de ineenstorting van Y, maar het is een uniek werk: perfect uitgevoerd en fel uniek. Tymons zang overschrijdt de grenzen van 'rock'-muziek en baant zich een weg door een schijnbaar losgekoppelde reeks delen - ongerijmde tabla, verontrustend openhartige vioolpartijen, minimaal folkdrumwerk. Het voelt als een voorbeeld van een obscure, eeuweno