Ben

LetTri-veteraan Aad deed de ontdekking. 'In het diepste geheim heeft de chirurg een kopie gemaakt van Bens brein en wat niemand ook maar had kunnen vermoeden is tóch gebeurd: Ben leeft verder als digitaal bewustzijn.'
Dát beloofde wat! Enthousiast werden de benodigde papieren kopieën gedraaid (elk van ons leest van elk boek dezelfde lay-out, dus aan e-books doen wij niet) en met 58 van onze leden begonnen wij aan Ben.

Het viel aanvankelijk niet tegen. Prettige toon, gerijpt lijkende wijsheden, origineel overkomende vondsten en af en toe intelligent genoeg schijnende verbindingen. Maar... al die verschillende invalshoeken, hielden die de ontwikkeling van dit (vonden wij toen nog) interessante gedachte-experiment niet te veel tegen? Al die te ver uitgesponnen randzaken, begonnen die niet wat irritatie op te roepen?

Wankelend waakvlammetje, schreef gaandeweg zelfs Aad over zijn aanvankelijke lobbyproject...

'Misschien een beetje gekke vraag hoor, maar ik mis Ben een beetje in dit verhaal.' (blz. 282)
Voor te veel van ons bleek dit dé spreekwoordelijke druppel...

Degenen die toch nog aan boord bleven vielen daarna allemaal ook nog eens over: 'Het filmische decor van een roadmovie uit de vorige eeuw. Alleen de muziek ontbreekt. De eerste tien maten van ''Radar Love'' zouden hier meer dan op zijn plaats zijn.' (blz. 350)
Waarom wilde iemand die, soms, zo treffend bleek te kunnen formuleren het resultaat daarvan smoren in tientallen pagina's eromheen verzamelde vaagheden?

Wij googelden, verdiepten ons in deze auteur, discussieerden over hem en konden niet anders dan concluderen dat Erik Nieuwenhuis beter, veel beter, tot zijn recht komt als reisgidsenschrijver dan als romancier. Waar romanciers gasgevers, 'puntenslijpers' en schavers zijn, zijn reisgidsenschrijvers remmers, breedteverzamelaars en stapelaars. Die sterk schiftende scenaristeneigenschappen moeten de reden geweest zijn dat Ben zonder echt te hebben gebrand doofde tot een sneue anticlimax, tot de som van (want alleen díe tellen dan nog maar) alle in dit boek opgeroepen teleurstellingen.

Ben bleek een onafgebakken brood met te veel smaken. Niet alleen doorgewinterd literatuurliefhebber en -recensent Aad is er met open ogen ingetuind. Om toch nog enigszins positief af te willen sluiten: hulde derhalve aan de reclame- en marketingboefjes van Thomas Rap. En nu maar hopen dat onder de nieuwe baas Jasper Henderson de kwalitatieve ondergrens van dit ooit aansprekende fonds voortaan weer wat beter bewaakt zal worden.

Interessant thema, dat zeker, maar een beetje stuur- en emotieloos uitgewerkt. En wat betreft dat nóg stuurlozere eind: een goede schrijver manouvreert zich niet in een positie waar-ie nooit meer uit kan komen.