Bericht vanuit het innerlijk

Na het schitterende 'Winterlogboek' was mijn verwachting groot. De dag van uitgave heb ik het boek gekocht en ben beginnen lezen. Nu blijf ik wat verweest en onbevredigd voor me uit kijken als ik de laatste historische foto in het boek heb bestudeerd. Ondanks zijn weergaloze schrijfstijl, slaagt Auster dit keer niet in zijn missie. Het bericht vanuit het innerlijk raakt aan en verdwijnt vervolgens weer in een andere richting.
Hij schrijft opnieuw vanuit de tweede persoon en bij een autobiografisch werk vind ik dat afstandelijk. Dit, samen met de reeks foto's na het verhaal zijn artificieel en bevreemdend. De verwijzingen naar de chaos in en van Amerika in de jaren 60 zijn aangrijpend en mooi beschreven. Natuurlijk zijn er literaire hoogtepunten terug te vinden maar nooit krijg ik echt contact met de auteur die over zichzelf tracht te schrijven. Het einde is abrupt en de ondertekening met 'liefs' staat fors in contrast met de afstand die hij eigenlijk gedurende het hele boek met de lezer houdt. Ik merk dat het me zwaar valt om zo kritisch te zijn voor een schrijver die er tot nu toe steeds weer in slaagt om me bij de keel te grijpen en wiens boeken ik opslurp als goddelijke soep. Zo zie je maar dat ook grootmeesters wel eens een steekje kunnen laten vallen.

Net zoals Winterlogboek, is Bericht vanuit het innerlijk ook een biografie van het leven van deze beroemde Amerikaanse auteur. In Winterlogboek herinnerde hij zich de geschiedenis van zijn lichaam door de jaren heen – erg origineel – en nu boekt hij de geschiedenis van zijn innerlijk op.

De schrijfstijl van Paul Auster is zoals in bijvoorbeeld The New York Trilogy wederom zeer gevat, komisch af en toe. Maar waar The New York Trilogy een zorgvuldig gesponnen web vol verrassende plotwendingen en intriges is, is dit boek compleet anders. Het leest als een dagboek en is geschreven als een dagboek. Van tijd tot tijd doet het wat rommelig aan. Je ziet Paul Auster aan zijn schrijftafel zitten, een eeuwige sigaret tussen zijn vingers, peinzend over zijn leven. De manier van schrijven past bij het boek, want herinneringen zijn niet chronologisch. Auster kiest met deze ‘rommelige’ schrijfstijl voor een minder kunstmatige manier van biografisch schrijven. Ik word daar persoonlijk echter minder vrolijk van, maar smaken verschillen. Zijn fantastisch ontworpen romans The New York Trilogy en Travels in the Scriptorium zijn meer aan mij besteed.