Bluesbass. Mit CD Die 35 besten Bluesbasslinien. 50 Blueslicks, die immer passen. Licks und Tips der Top-Bluesbassisten. Blues-Session: 7 Songs mit einer Liveband

Jack Bruce, geboren in Bishop Briggs in Schotland, is vooral
bekend geworden door zijn solistisch basgitaarspel bij Cream. Hij staat te boek als de eerste bassist
in de popmuziek die zijn instrument naar de voorgrond brengt. Toch zijn ook zijn eigenzinnige solo-
elpees sterke staaltjes van lyrisch vakmanschap. Bruce is aanvankelijk geïnteresseerd in klassieke
muziek, jazz en Schotse folk en hij studeert vanaf zijn zeventiende jaar contrabas aan de Royal
Academy Of Music. Hij maakt deze studie niet af en werpt zich op de Britse r&b. De
eerste bekende groep waarin hij speelt is die van Graham Bond. Hierna verwisselt hij de contrabas
voor de basgitaar en speelt hij enkele maanden in de groepen van John Mayall en Manfred Mann.
Het enige Mann-nummer waarop Bruce meedoet, is de hitsingle Pretty Flamingo. In '66 richt hij
met Ginger Baker en Eric Clapton Cream op, waarna hij als eerste geëmancipeerde bassist de
aandacht op zich vestigt. In '69 gaat Cream uit elkaar en in hetzelfde jaar maakt Bruce zijn eerste
solo-elpee Songs For A Tailor, een jaar later gevolgd door Things We Like. Op deze elpee wordt
voor het eerst gepoogd (in Engeland althans) om jazz met rock te vermengen. Bruce wordt op
Things We Like bijgestaan door gitarist John McLaughlin, saxofonist Dick Heckstall-Smith en
drummer Jon Hiseman. In deze tijd speelt hij ook nog een poosje in Lifetime en heeft hij een
groep met Larry Coryell. Hij speelt met Coryell, Bond, Chris Spedding en John Marshall tijdens het
VPRO-programma Piknik. Harmony Row is nog steeds een van zijn fraaiste elpees. Behalve gitaar
en drums, die respectievelijk door Spedding en Marshall worden bespeeld, neemt Bruce verder
alle vocalen en instrumenten voor zijn rekening. In '72 voegt hij zich bij het hardrock-trio West,
Bruce and Laing, maar na enige middelmatige elpees gaat de groep in '73 uit elkaar; Live ‘N' Kickin'
verschijnt postuum. Met het prachtige Out Of The Storm, dat wordt gekenmerkt door een
enigszins depressieve maar lyrische sfeer, pakt Bruce de eigen draad op indrukwekkende wijze
weer op. Behalve Bruce zijn ook gitarist Steve Hunter en de drummers Jim Keltner en Jim Gordon
te horen. In '75 richt hij met Carla Bley (toetsen), Mick Taylor (gitaar), Ronny Leahy (bas) en Bruce
Gary (drums) The Jack Bruce Band op, maar de groep wordt na een zwakke start zonder opnamen
gemaakt te hebben ontbonden. Als reden geeft men op 'ego problems'. Na een rustperiode van
een jaar volgt The Jack Bruce Band Ii en komt How'S Tricks uit. De groep bestaat uit Hughie Burns
(gitaar), Tony Hymas (toetsen) en Simon Phillips (drums). How'S Tricks wordt door Bruce gezien als
een groeps- en niet als een solo-elpee. Bruce is ook te horen op elpees als A postrophe (') van
Frank Zappa, Berlin van Lou Reed, No Answer van Mike Mantler en op de pretentieuze opera van
Carla Bley, Escalator Over The Hill. In '78 valt ook de tweede versie van The Jack Bruce Band uit
elkaar; een teleurgestelde Bruce zal daarna een kleine twee jaar op non-actief staan. Begin '80
richt hij met de gitaristen David Sancious en Clem Clempson en drumbeul Billy Cobham Jack Bruce
And Friends op. Met deze groep treedt hij op tijdens een Rockpalastnacht voor de Westduitse
televisie en wordt I'Ve Always Wanted To Do This gemaakt, een elpee die door popcritici hoog
wordt aangeslagen. Vanaf '80 is Bruce als gast te horen bij diverse groepen. Op het North Sea jazz-
festival speelt hij met Alexis Korner en Charlie Watts in een boogie woogie-groep waarvan de
elpee Rocket 88 verschijnt. Hij is tevens prominent aanwezig op de Soft Machine-elpee Land Of
Cockayne en op Robin Trowers 'B.L.T.'. Ook maakt hij Truce, een duo-elpee met Trower. In '82
neemt Bruce een solo-elpee op waarop hij de meeste instrumenten weer zelf speelt. Door gebrek
aan belangstelling bij de platenmaatschappijen verdwijnt deze ijzersterke plaat helaas in de ijskast
totdat het onbekende Intercord-label er twee jaar later alsnog brood in ziet: Automatic. Bruce
vestigt zich intussen tijdelijk in West-Duitsland, waar hij met gelegenheidsformaties concerten op
kleine schaal geeft. In '83 en '85 maakt hij twee elpees met de Newyorkse componist en
orkestleider Kip Hanrahan, Desire Develops An Edge en Vertical'S Currency. Op een volgende
langspeler van Hanrahan (Days And Nights Of Blue Luck Inverted) is hij alleen maar incidenteel, als
bassist, aanwezig. Een grote rol is weer voor hem weggelegd op Many Have No Speech van
Michael Mantler. Het karakteristieke stemgeluid van Bruce vervult hier een rol (naast Marianne
Faithfull en Robert Wyatt) in een bloemlezing die is samengesteld uit teksten van Samuel Beckett,
Ernst Meister en Philippe Soupalt. Inazuma Supersession Absolutely Live!! is een registratie van
een concert in Japan. Daarop speelt Bruce samen met de Newyorkse drummer Anton Fier en de
Japanse gitarist Kenji Sunaki. Het is voornamelijk oud Cream-werk, op matige wijze ten gehore
gebracht.

Bron: OOR Popencyclopedie