Canadezen in actie Nederland najaar '44 - voorjaar '46

De auteurs geven een goed beeld van de strijd van het Eerste Canadese Leger: in Noord-Brabant, Zeeland, ten zuiden van de Maas tot Oss en Elst; tijdens operatie Veritable en in april 1945 in Oost-Nederland. Helaas spreken zij veel over bevrijden en bevrijding. Geallieerde legers waren echter geen bevrijdingslegers. Hun taak was vernietiging van de Duitse troepen en de volledige overwinning op Hitler-Duitsland. In Oost-Nederland hadden de Canadezen twee taken: flankbescherming bieden aan het Britse Tweede Leger en veiligstelling van een bevoorradings- en verbindingsroute van het zuiden naar het noorden en noordoosten. Sommigen zagen die zuivering als bevrijding, anderen beschouwden geallieerden als bezetters, veroveraars of overwinnaars. Het doel van operatie Market Garden was geen opmarsrichting over Arnhem naar het Ruhrgebied en dan naar Berlijn. Het strategische doel was vorming van een sterk bruggenhoofd tussen Arnhem en het IJsselmeer. De operatie duurde niet van 17 tot 26 september 1944, maar was 21 september al volledig mislukt. De operatie strandde niet bij Arnhem, maar ten zuiden van Elst in de Over-Betuwe op een Duitse blokkade. Een slag om Arnhem was onmogelijk omdat lichtbewapende luchtlandingstroepen geen slag konden leveren met een zwaarbewapende tegenstander en Arnhem geen doel was. De Amerikaanse 82ste luchtlandingsdivisie had niet alle doelen bereikt. Ze kon de Waalbruggen pas drie dagen te laat veroveren in samenwerking met Britse troepen. Nijmegen was gezuiverd; niet bevrijd. De Duitsers bliezen op 2 december 1944 de Rijndijk op in Elden, niet ten westen van Arnhem. Het gat in de spoordijk was niet veroorzaakt door Duitsers, maar door Britten die een trein met vliegtuigbommen hadden beschoten. De 49ste (West Riding) infanteriedivisie was geen Engelse, maar een Britse divisie. Operatie Wallstreet beoogde een Rijnoversteek bij Randwijk, niet bij Driel. Een tweede slag om Arnhem is onzin. Britten en Canadezen hadden tot taak de stad te zuiveren. Er was ook geen slag om Otterlo, maar felle strijd tussen Canadezen en Duitsers. Die strijd was geen slag en het doel was niet Otterlo. De schrijvers nemen ten slotte kritiekloos de geschiedvervalsing van een capitulatie in Wageningen over. Montgomery accepteerde op 4 mei 1945 op de Lüneburger Heide de onvoorwaardelijke capitulatie van alle Duitse troepen die tegenover zijn legergroep stonden. Deze troepen bevonden zich in Nederland, Noordwest-Duitsland en Denemarken. Het ‘Instrument of Surrender’ (capitulatiedocument) trad 5 mei 1945 om 08.00 uur in werking. Op dat tijdstip was Nederland vrij. De artikelen 3 en 4 van het capitulatiedocument schreven voor dat nadere bevelen ter implementatie van het het document zouden volgen. Dat deden Britten in Noordwest-Duitsland en de Canadese generaals Simonds en Foulkes respectievelijk bij Oldenburg en in Wageningen. Daarom heetten die bevelen Orders tot German Commanders on Surrender (Bevelen aan gecapituleerde Duitse bevelhebbers). Deze titel is toch voor iedereen duidelijk! Het document met die bevelen was dus geen capitulatiedocument en de bijeenkomst in Wageningen geen conferentie, zoals de auteurs beweren. Generaal Blaskowitz ondertekende in Wageningen op 5 mei 1945 de bevelen binnen een half uur om 16.30 uur. Foulkes had hem desgevraagd vierentwintig uur uitstel gegeven voor het verstrekken van de vaak gedetailleerde informatie. Daarom moest Blaskowitz 6 mei terugkomen voor het verstrekken van die gedetailleerde gegevens. Montgomery had prins Bernhard te verstaan gegeven dat de Duitsers zich aan zijn legergroep hadden overgegeven. Die moest dan ook Duitsers ontwapenen. Prins Bernhard had echter de Binnenlandse Strijdkrachten niet in de hand. Met alle gevolgen van dien. Door dit uitstel kon de Britse 49ste (West Riding) Infantry Division ook pas een dag later op 7 mei 1945 oprukken naar Utrecht voor ontwapening van Duitse troepen.