De een na laatste dood van het meisje Capone

Geschreven bij De een na laatste dood van het meisje Capone

Wat een geweldig boek!

Isabel Hoving is gezegend met een zeer rijke fantasie en stort al haar ideeën over jou als lezer uit. Daarbij wordt weinig uitgelegd en er is ook geen verklarende woordenlijst achterin het boek. Daar moet je wel tegen kunnen, want je maakt kennis met PUT, GG4 en andere organisaties. Holo's en vergaande virtual reality. Mensen hebben een tik of een tijdelijke gast. Je zou er 'woe' van worden en helaas voor ons nog geen vivo of emo. Ik vond het juist wel joepie (ook een term uit het boek). En net als je het allemaal een beetje doorhebt, hopla, nieuw hoofdstuk en weer allemaal andere zaken. Een geweldige achtbaan van fantasie dus.

Maar moest dat nou echt van Mazzie? :(

Fascinerend beeld van de toekomst, over ongeveer 100 jaar. Geen rooskleurig beeld. Prachtig hoe Isabel Hoving de lezer meteen in de wereld van dan zet, zonder ook maar iets uit te leggen. Je moet er maar achter komen wat er aan de hand is. Op basis van een aantal trends van nu heeft ze een wereld geschetst die best zou kunnen ontstaan. In die wereld moet het meisje Capone uit de titel zich maar staande zien te houden. Tegelijk moet ze zich verhouden tot alles wat een puber van nu oom meemaakt - verliefdheid, hormonen, eenzaamheid, ontdekken wie je bent. een Young Adults boek dat ook voor Adults zeer lezenswaardig is!

Ik zou het niet lang meer volhouden. De steek in m’n zij was een vlammende pijn en ik hijgde zo verschrikkelijk dat ik haast stikte. Ik sloeg blind rechts af, een stikdonker straatje in. Stompzinnig – er was aan beide kanten niks dan blinde muren, ik kon hier geen kant op – ik wankelde naar lucht happend verder, stapte diep in een plas, en kwam op een bredere, slecht verlichte straat uit. Ik sloeg links af. Links en rechts stonden half ingestorte bedrijfspanden.
Ik wierp een snelle blik over mijn schouder. Niks te zien. Maar ze zouden me gauw genoeg inhalen, met die sneaky warmtemeter van ze. Weglopen was alleen maar uitstel van execurtie. En als ik me nu verstopte, in deze rotbuurt waar nog geen rat rondkroop, zou ik als een gleshelder sterretje op hun schermpje twinkelen. 37 graden Celsius, hiero! Warm meisjeslichaam op elf uur, pak ‘r dan, pak ‘r dan…. (blz. 7)

Het is 2099 en Nederland staat grotendeels onder water. Ewa is helemaal alleen. Haar ouders zijn allebei dood en nu is ze op de vlucht. Ze wordt achtervolgd door twee gewapende mannen, maar ze heeft geen idee waarom. Ze komt in een doodlopend straatje en kan alleen maar een van de gebouwen ingaan. Het ene gebouw is van de Satanskerk en het andere gebouw is van een of ander ziekenhuis. Ewa kiest voor de bel van de Satanskerk, maar niemand reageert. Als de deur van het andere gebouw opengaat rent Ewa naar binnen.

Ewa wordt naar een geheime locatie gebracht. Ze maakt kennis met ingenieur Gun. Er wonen hier meer jongeren. Ewa leert dat ze op zoek zijn naar sterren. Jaren geleden is er een ruimteschip neergestort. De sterren, die nodig zijn als brandstof, zijn gestolen. Overal op aarde worden deze sterren nu gebruikt om bijvoorbeeld illusies te bouwen. Ewa moet samenwerken met Ortiz. Ortiz is de meest gedeprimeerde jongen die ze ooit heeft ontmoet.

Hoe zal de samenwerking met Ortiz gaan? Wat gaat er gebeuren als alle sterren weer teruggevonden zijn? Zal Ewa er ooit achterkomen waarom haar ouders dood zijn?

Mening:
Ik vond het in het begin moeilijk om in het verhaal te komen. Maar toen ik in het verhaal zat wilde ik ook graag weten hoe het verder zou gaan met Ewa. In de tweede helft van het boek werd het verhaal trager. Het einde is best vreemd.