De hond die durfde te dromen

Kroezel is een temperamentvolle hond met ruwe haren die nooit echt bij de rest van het nestje paste. Ze is anders dan de andere, droomt haar eigen dromen. Helaas is het haar lot om haar dagen te slijten in de tuin van haar eigenaar. Maar wat als Kroezel haar lot in haar eigen pootjes neemt? De hond die durfde te dromen is een prachtig verhaal over liefde, vertrouwen, loslaten, groeien en buiten de gemaakte paden treden.

Sun-Mi Hwang is een Zuid-Koreaanse schrijfster die bekend werd met het boek Het huis met de kersenbloesem. Dit is het eerste boek dat ik van haar lees.

Dit boek leest als een trein! Eens ik erin begon ging ik zo op in de leefwereld van Kroezel, zalig verteld vanuit het perspectief van de hond. Het zijn korte hoofdstukjes die de sfeer goed weten over te brengen.

Het boek gaat over zwaardere thema’s die dankzij dit perspectief heel toegankelijk overkomen. De drempel en de ernst worden wat verlaagd, maar niet op die manier dat het kinderlijk overkomt.

Het is een fijn, ontspannend en inspirerend boek dat ik met veel liefde heb gelezen.

'De hond die durfde te dromen' is een Koreaanse bestseller over vriendschap en verlies en over de verschillen tussen mens en dier, die kleiner zijn dan je zou denken. Het is een mooi boek, hardcover met 189 pagina's, met een mooi formaat. Met een mooie omslag, een mooie titel en een mooi verhaal achter de auteur ook. Sun-mi Hwang kon toen ze klein was vanwege armoede niet naar de bovenbouw van de basisschool. Van een leraar kreeg ze de sleutel van een klaslokaal, zodat ze boeken kon lezen wanneer ze maar wilde en nu is ze een bekende Zuid-Koreaanse schrijver.

Mooi is ook de naam van Kroezel, de hond van opa Tetter, die de hoofdrol speelt in dit boek dat gepresenteerd wordt als een roman, maar dat naar mijn gevoel net niet helemaal is. De negentien korte hoofdstukjes lezen snel, fijn en licht en zitten vol sfeer. "In de ochtend lag er een dik pak sneeuw. Kroezel was vroeg wakker en struinde rond. De sneeuw kietelde onder haar poten, waardoor ze soms haar balans verloor. Giechelend snuffelde ze aan de ondergesneeuwde moestuin. Een ekster kraste in de kale kakiboom. Het gekras klonk helder en weergalmde door de koude lucht."

Lieve, stoere, dappere, eenzame en pluizige Kroezel. Samen met haar nestgenootjes beleeft ze een grimmige start. Want 'De hond die durfde te dromen' is ondanks al het genoemde mooie geen feelgood, maar eerder een feelsad verhaal. Een levensverhaal waar je snel doorheen zweeft en dat soms grappig, maar vaak grimmig is en zelfs wat beklemmend wordt. Tijdens het lezen krijg ik een brok in mijn keel en schieten de tranen me in mijn ogen. Hoeveel narigheid kan een hond én de lezer doorstaan? Die stomme, lieve, onvoorwaardelijk trouwe honden ook... Ik zou je het liefst willen komen halen, Kroezel! Maar anderzijds: zou je daar gelukkig van zijn geworden?

Er is geen happy end. Ik blijf achter met een beetje het meisje met de zwavelstokjes-gevoel. Een gevoel van verlies. Maar het is zo fijn geschreven. "Kori keek Kroezel met fonkelende ogen aan. 'Mam, wat is een schoonzus?'" Ik weet niet of het een boek is over leren van je fouten en om vergiffenis durven vragen, of een ode aan de moed om te zijn wie je bent, zoals de achterflap belooft. Het is voor Kroezel meer moeten dan moed. Ik kan me voorstellen dat veel mensen dit boek met oosters tintje prachtig vinden, en anderen het weer helemaal niets. Maar ik krijg meteen nadat ik het uit heb toch zin om het te herlezen. Omdat Kroezel is gaan leven. En omdat er, denk ik, een heleboel Kroezels zijn.