De jongen bij de moefti

Het voorwoord is geschreven door Stijn Vercruysse, journalist VRT-nieuws.

Stijn schrijft onder andere: ‘Terroristen boeken geen resultaat. Het enige wat ze bereiken is angst. En angst is een slechte raadgever. Door angst worden de regels strenger en strengere regels helpen de wereld niet vooruit. Die beknotte onze vrijheid’.

Deze roman is duidelijk in het Vlaams geschreven gezien het woordgebruik, zoals onder andere: ambulancier, memoriseren en ravissante vrouw. Dit geeft echter geen problemen bij het lezen. Hier en daar is dit aansprekend verhaal traag door de uitgebreide beschreven details en op sommige punten is het voorspelbaar.

De negenjarige Hannes staat samen met zijn vader Olivier te kijken naar De Dodentocht in Mariekerke; België.

Plotseling schreeuwt een man ‘Allahu akbaaaaar!’ Direct daarna een luide knal. Olivier gooit zich over Hannes heen om hem te beschermen tegen rondvliegende scherven. Paniek breekt uit: gillende vrouwen en schreeuwende mannen. Het is een grote puinhoop. Afgerukte ledematen, overal bloed en huilende mensen. Er vallen doden.

Hannes en Olivier worden voor onderzoek meegenomen naar het ziekenhuis. Daar ontmoeten ze Jarkas en zijn zoon Ahmed, die de aanslag ook hebben overleefd. Hannes en Ahmed zijn van dezelfde leeftijd en hebben meteen contact. Olivier begint een gesprek met Jarkas. Jarkas blijkt uit Syrië te komen en is afgestudeerd econoom. Hij vertelt hoe het er in Syrië aan toe gaat. De gruwelijke gebeurtenissen deden hem besluiten te vluchten. Zijn vrouw en dochter zijn nog in Turkije. Olivier kent deze verhalen als medewerker van UNICEF. Er vallen altijd onschuldige slachtoffers.

Hannes begrijpt niet waarom er mensen zijn die zoiets doen. Zijn dat slechte mensen vraagt hij aan zijn pappa en moeten we nu verhuizen? Olivier vertelt dat er overal slechteriken zijn. Hannes: ‘ze hebben geweren, ze kunnen ons neerschieten.’ Olivier: ‘zij hebben wapens, maar wij hebben bloemen.’

Tien jaar eerder:

Olivier ontmoet Hanna tijdens zijn werk bij Unicef. Ze worden verliefd en maken toekomstplannen. Hanna raakt in verwachting. Tijdens de bevalling in het ziekenhuis gaat alles heel snel. Olivier moet zijn zoon, vernoemd naar zijn moeder, alleen opvoeden.

Zelfs na al die jaren kan Olivier het verlies van Hanna niet loslaten. Hannes mist zijn moeder, ook al heeft hij haar nooit gekend. Het is een groot verdriet en gemis voor beiden.

Nu komt deze vreselijke aanslag erbij. Beiden slapen slecht en herbeleven de schokkende aanslag keer op keer. Ze zitten met veel vragen. Een telefoontje van Staf, de neef van Olivier, brengt uitkomst. Ze worden uitgenodigd om een paar weken te verblijven in zijn huis in Andalusië.

Op de cover zien we Olivier en Hannes hand in hand tijdens hun vakantie. Treffender had de cover niet kunnen zijn: ze kijken uit over de bergen.

Ze maken lange wandelingen in de hoop hun hoofd leeg te maken; het onbegrijpelijke te begrijpen.

Op een van de laatste dagen van hun vakantie hebben ze een gesprek met een Moeti; een hoog wetsgeleerde in de Islamitische wetgeving.

Heeft hij antwoord op al hun vragen, kunnen ze hun leven weer oppakken en het verleden een plaats geven?

De hulpverlener is als een blinde met betrekking tot de belevingswereld van zijn cliënt; hij kan deze wereld nooit zelf zien. Maar hij is een wijze blinde.

Op indringende wijze verwoordt de auteur het emotionele verhaal van Olivier en de onbevangen, intelligente Hannes. Tevens weet hij in begrijpelijke taal actuele thema’s, zoals milieuvervuiling, Islam en zijn geschiedenis, aanslagen en de geestelijke gevolgen op subtiele wijze onder de aandacht te brengen. De beschreven natuur, gebouwen en beelden en hun geschiedenis geven deze roman iets extra’s.

Hoe belangrijk familie, liefde, vertrouwen en vergeven is, weet de auteur goed duidelijk te maken.

Om het even waar je in gelooft, doe het met heel je hart en je zult er geen spijt van hebben.