De kleur van je hart roman

Geschreven bij De kleur van je hart

Een zeer indrukwekkend boek over 3 vrouwen in verschillende (leef)situaties die te maken krijgen met racisme. 2 van hen hadden dit nooit meegemaakt, 1 van hen dagelijks. Katie beschrijft hoe zij reageren als ze met racisme worden geconfronteerd. Het verhaal is helaas nog steeds actueel, want hoe reageer ik zelf in zo'n situatie?
In het begin vond ik het lastig om van de ene vrouw naar de andere te schakelen, maar toen ik er helemaal in zat, kon ik niet meer stoppen met lezen en om te ontdekken waarin ze van elkaar verschilden en waarin ze overeenkomsten vertoonden.

De kleur van je hart is en indringende roman die laat zien hoe racisme is verweven in de samenleving. De schrijfster kiest als invalshoek het onderwijs. Op de eerste bladzijde staat: “Aan het begin van de 21e eeuw was het onderwijs (in de VS) voor zwarte mensen gesegregeerder dan in 1968.” In Crystal Ridge ontstaat een rel omdat een overwegend zwarte school South Fork zijn accreditatie verliest. Op grond van de wet moet de school het vervoer betalen naar een andere school waarvan het onderwijs wel erkend is. Zo kunnen leerlingen overstappen, maar veel ouders van de overwegend witte school komen hiertegen in opstand.

Een van die moeders is Camille Gray, een witte vrouw 21 jaar getrouwd met drie kinderen, die alles fantastisch lijkt te doen. Ze is een fondswerver voor de jaarlijkse sponsorloop in de stad en klassenmoeder. Ze is aanwezig bij alle wedstrijden van haar kinderen, organiseert feestjes enzovoort. Eigenlijk precies het type wat ik van een succesvolle Amerikaanse moeder heb (ja ook dat is een vooroordeel, dat realiseer ik mij). Tijdens de inspraakavond neemt ze het woord in de overtuiging dat ze niet racistisch is. Anaya Jones, een 23 jarige zwarte lerares die zojuist een baan heeft gekregen op de ‘witte’ school ervaart haar inbreng op de bewuste avond wel degelijk als racistisch. Tenslotte is er nog een verhaallijn met Jen Covington, een vrouw die net moeder is geworden van Jubilee, een 7 jarige dochter uit Liberia. Jubilee en de jongste dochter van Camille Gray zitten samen groep 4 met Anaya Jones als lerares.

De kleur van je hart leest als een soapserie, want er ontstaat een rollercoaster van een schooljaar. Steeds wisselt het perspectief van de ene naar de andere hoofdpersoon en wordt je als lezer meegetrokken in hun hoofd. Korte scenes met vaak een scherpe opmerking of situatie, waarna het beeld weer verschuift naar de volgende situatie. En passant komen alle vooroordelen voorbij en ontdek je op welke terrein gevoeligheden liggen. Naast schoolperikelen hebben deze gelovige vrouwen (het christelijke karakter van deze roman is duidelijk aanwezig) allemaal iets waar ze mee worstelen. Soms komen ze daardoor dichter bij elkaar en soms niet. Omdat het boek begint met een dramatische schietpartij, blijft het hele boek spannend omdat er wordt toegewerkt naar die ontknoping.

Ondanks dat het lekker vlot weg leest, heb ik wel één storende vertaalfout gevonden. Marijne Thomas heeft het steeds over rugby terwijl de rest van het spel doet denken aan American Football. De titel kleur van je hart, komt wel voor in het verhaal, maar maakt dat de Nederlandse versie een beetje zoete uitstraling heeft. De Engelse titel No on ever asked, laat meer zien van de pijn die bij het onderwerp van deze roman past; Niemand heeft er ooit naar gevraagd. Vragen wij wel door naar wat een ander beweegt of hoe zij het ervaart? In deze roman wordt het de lezer heel makkelijk gemaakt om mee te voelen met de hoofdpersonen en zie je waar deze vragen inderdaad nooit worden gesteld. De pijn van het niet vragen naar iemands achtergrond speelt ook op andere gebieden, dan alleen maar identiteit. Zo is het huwelijk van Camille niet zo stabiel is als je van de buitenkant aanneemt, maar er wordt meer geroddeld dan meegeleefd.

Katie Ganshert, voormalig lerares en nu schrijfster heeft voor dit onderwerp gekozen naar aanleiding van een inspraakavond op Francis Howell school in St. Louis waarbij dit is gebeurd in 2013. “Ondanks alles wat ik wist over racisme in de Verenigde staten, kon ik niet geloven dat de fragmenten daadwerkelijk uit 2013 dateerden.” Ze is een witte vrouw met een zwarte dochter (door adoptie) en ze zich bewust dat het gevoelige materie is. Toch is ze gaan schrijven omdat ze het advies heeft gekregen: “als je iets tegen racisme wil doen, praat er dan met je mensen over.” Deze roman laat zien, dat het op een indringende manier kan. Kortom een aanrader!