De oneindigheidstrilogie 3 - Een gedroomd einde

Een gedroomd einde is het derde en laatste deel van de Oneindigheidstrilogie over mishandeling, hoop en oneindige liefde.

Mijn mening over Een gedroomd einde:
Het verhaal leest alsof je in het oog van een orkaan zit. Even mag je de hoop ervaren dat de storm is gaan liggen en er iets moois ontstaat. Saskia en Jonka bezoeken hun doodzieke moeder en hopen met haar te kunnen praten over het verleden.
Twee mooie meiden helemaal alleen in een grote, zeer boze wereld. Elkaar steunend zijn ze aan het bijkomen van hun geestelijke en lichamelijke wonden en dromen van een einde dat hun jeugd nog een beetje goed kan maken. Want wat nu als de mensen die de pilaren zijn waarop je leven gebouwd is en die onvoorwaardelijk van je horen te houden er niet voor je zijn, je voor hun eigen gewin aan de kant schuiven? Dan worden letterlijk de poten onder je stoel, wat zeg ik, de pijlers onder je hele fundament weggezaagd. Gelukkig hebben beide meisjes, naast een oneindige liefde voor elkaar, een ijzersterke wilskracht, die hen helpt om niet aan de pijn en vernederingen ten onder te gaan. Dat deze twee sterke karakters zoveel liefde in zich meedragen kan bijna alleen maar betekenen dat ze hun fundament vanuit de hemel hebben meegekregen. Het spreekt van een diepe band dat een van de meisjes, met alle liefde die ze in zich voelt, zelfs bereid is om haar moeder te vergeven wat haar is aangedaan. Vergeven is geen werkwoord, vergeven is pure liefde. De epiloog heeft bij mij opnieuw de tranen doen stromen. Kindermishandeling is een vreselijke misdaad!

De volledige Oneindigheidstrilogie is gestoeld is op ware gebeurtenissen. De boeken hebben zeer mooie covers en zijn eventueel ook losstaand te lezen.

Vijf sterren van mij, voor de hele trilogie!

Wat een lastig boek om te beoordelen. Een gedroomd einde is het laatste deel in de Oneindigheidstrilogie. Lazen we in de eerdere delen over Saskia en Jonka en hoe hun jeugd is verlopen, in dit derde deel komen zij en beide verhalen samen.

De proloog start al met dit samenzijn van de zussen. Samen zijn ze een weekendje weg en natuurlijk wordt ook het verleden besproken. Vervolgens werd ik even in verwarring gebracht. In het eerste hoofdstuk krijgen beide zussen een telefoontje van hun tante Geertje dat hun moeder op sterven ligt. Het weekendje weg is uit beeld en vanaf dat moment lezen we over hun bezoek aan tante Geertje en hun moeder. Het naderende afscheid brengt veel (gemengde) gevoelens met zich mee. Naast herinneringen die worden opgehaald hebben de zussen ook zo hun nachtmerries. Doordat deze herinneringen en nachtmerries ook voorkomen in de eerdere delen van deze trilogie, was het voor mij een herhaling om dit wederom te lezen. Hoewel ik wel inzie dat in de afronding ook herinneringen voorbij komen, zit ik toch ook te denken of dit had gekund zonder alle herhalingen. En anders hadden ze misschien niet zo uitgebreid verteld hoeven worden? Voor iemand die de eerdere delen (nog) niet gelezen heeft zorgt het er wel voor dat je dit deel ook zelfstandig zou kunnen lezen.

Wat ik een zeer mooie toevoeging in dit boek vond was de brief van moeder aan haar dochters waarin duidelijker wordt hoe haar eigen jeugd is geweest. Dit gedeelte had het boek ook wel nodig daar er verder niet heel veel gebeurt in het verhaal naast de herinneringen die Saskia en Jonka ophalen.

De epiloog vond ik verrassend en verwarrend tegelijk. Deze hangt samen met de proloog en doordat daar de rest van het boek tussen zit, was ik de proloog een beetje kwijt. Ik heb nog terug zitten lezen om er in mijn hoofd weer een geheel van te maken.

De epiloog zorgt voor de rauwe rand die aan het verhaal blijft kleven en het maakt indruk. Tegelijk kan ik er niks aan doen dat het ook een beetje afbreuk doet aan het verhaal dat ik net daarvoor heb gelezen. Het zorgt voor nieuwe vragen die opkomen. Ik weet dus nog niet zo goed wat ik daar eigenlijk van vind.

Hoe dan ook heeft Koster een vlotte manier van schrijven en weet ze met de gehele trilogie een indringend verhaal neer te zetten. Het is nauwelijks te bevatten dat dit ook echte de realiteit is voor kinderen en jongeren. Ik ben erg blij dat Koster dit onderwerp zo duidelijk, mooi en schrijnend tegelijk in de kijker zet. Daarnaast weet ze er nog eens fijntjes de aandacht op te vestigen hoe belangrijk aandacht en liefde zijn. Veel belangrijker dan geld. Ik heb mijn dochter nog eens extra stevig geknuffeld na het dichtslaan van dit boek. Het gehele verhaal van deze trilogie heeft mij geraakt en ik hoop dat dit nog bij velen zal gebeuren.

Een gedroomd einde is het laatste deel in de oneindigheidstrilogie en daarmee ook het deel dat antwoord geeft op nog open vragen uit de herschreven delen 1 & 2 (Zwarte lieveling en Achtergelaten). Als lezer wil je bijvoorbeeld graag weten waarom de moeder haar dochters zo in de steek heeft gelaten. In dit laatste deel heeft de zieke moeder een brief naar haar dochters geschreven waaruit blijkt uit wat voor een gezin de moeder zelf kwam, hoe ze is opgegroeid en hoe ze zulke vreselijke keuzes kon maken. Als moeder begrijp ik dan nog niet dat ze haar eigen kinderen zo kon laten behandelen, maar ik begrijp inmiddels wel dat een mens door angst afschuwelijke keuzes kan maken. De auteur weet te verklaren en te ontroeren. De hartverscheurende reacties aan het sterfbed van hun moeder, de oneindige liefde die de zusjes voor elkaar hebben (en stiekem toch ook voor hun moeder), de hoop én de worsteling om hun moeder te kunnen vergeven en tussendoor de cursief gedrukte gedachten van hun moeder die niet meer in staat is te spreken, zorgen voor een brok in de keel. De epiloog tenslotte laat de tranen rollen. Prachtige en ontroerende trilogie!

Saskia en Jonka hebben hun leven weer een beetje op de rit na jaren van mishandeling, verwaarlozing en misbruik. Nadat zij op verschillende woongroepen hebben gewoond, hebben zij nu een plekje voor zichzelf gevonden en hun eigen leventje opgebouwd. Saskia woont samen met haar vriend in een kleine, maar knusse studio en Jonka werkt op de boot in de bediening. Hun moeder hebben zij al jaren niet meer gesproken.

Tot Saskia een telefoontje krijgt van hun tante. Hun moeder ligt op sterven en wil haar dochters nog één keer zien. Nog één keer spreken. Saskia ziet dit eigenlijk niet zitten, ze heeft nog te veel pijn van alle situaties die zich hebben afgespeeld. Toch wil ze haar moeder nog een laatste kans op vergeving geven. Ze haalt haar zusje Jonka over om ook te gaan, en zo zijn de zussen weer bij hun moeder.

Er wordt veel oud zeer besproken, heel wat harten gelucht en moeder verteld háár verhaal. Maar is dit wel het afscheid dat Saskia en Jonka voor ogen hadden?

Dit deel is het ruwste deel van alle drie. In dit deel gaat vooral Saskia open het gesprek aan met haar moeder en gooit al haar verdriet, woede, teleurstelling en eenzaamheid er uit. Tegelijkertijd lees je in briefvorm het verhaal van de moeder van Saskia en Jonka. Ook dit verhaal is aangrijpend. Je zou toch denken dat je als moeder zijnde, met een eigen verleden, er alles aan doet om je kinderen te beschermen? In dit verhaal lees je, dat er toch altijd meer achter zit en het helaas niet altijd even simpel is.

Dit boek is wederom gebaseerd een waargebeurd verhaal en dat maakt het ook weer extra heftig. Dit boek is zeker een gedroomd einde, een einde dat veel kinderen die in deze situatie hebben gezeten gewild zouden hebben. Toch je eigen gevoel op tafel gooien, omdat het nu alles of niets is in deze situatie. Elkaar weer aan kunnen kijken zonder negatieve emoties. Elkaar weer even vasthouden. Elkaar troosten. Zoals een ouder dat hoort te doen.

Een gedroomd einde is het derde deel van de oneindigheidstrilogie. Het vervolg op zwarte lieveling en achtergelaten. Deze delen had ik in een adem uitgelezen en dit was ook weer het geval bij een gedroomd einde. Knap dat deze boeken zo zijn geschreven dat je echt in de huid kruipt van de personages en je verbonden met hen voelt. Realistisch en oprecht geschreven.