De puzzelvrouwen van Berlijn

Het is Berlijn 1989 wanneer Rune en zijn zusje met hun moeder hun thuis ontvluchten. De vorige keer was zo’n vlucht al geëindigd na een week. Maar deze keer moet het lukken volgens mama, een nieuw leven gloort aan de horizon.
Ze komen terecht in een opvanghuis in Oost-Berlijn.
Tien jaar later hebben de kinderen weinig herinneringen aan hun vlucht en wonen ze inmiddels weer bij hun vader. Alleen; waar is hun moeder gebleven?
Wanneer via de post een notitieboekje wordt bezorgd, lijkt het van hun moeder te komen. Het wordt echter snel verscheurd door vader. Dit is de druppel die ervoor zorgt dat Rune en Lotte op zoek gaan naar de werkelijke omstandigheden omtrent de verdwijning van hun moeder.

Ik heb veel gelezen maar deze waargebeurde feiten ben ik nog nooit tegengekomen in een roman. Dat maakt dit verhaal zo verrassend en interessant.

Het begint met de datum 9 november. Een zeer beladen datum in Berlijn. Door historici wordt die dag de ‘Duitse noodlotsdag’ genoemd. Er valt dan voor de Duitsers veel te herdenken. Eén van die feiten is de val van de Berlijnse muur wat in deze roman een prominente plaats heeft gekregen. Door de vlucht van moeder met de kinderen van West naar Oost Berlijn wordt duidelijk weergegeven wat voor impact dat destijds had op het dagelijkse leven.

Het tweede feit zijn de puzzelvrouwen in Berlijn, waarbij vrouwen/mannen al jarenlang werken aan het herstellen van Stasi documenten die in allerijl vernietigd werden voordat de Berlijnse muur ten val kwam. Hiermee is veel belastend materiaal verloren gegaan. Deze puzzelvrouwen spelen een grote rol in het verhaal. Hun werkproces wordt goed uitgelegd en is mooi in het geheel verweven.

Er zijn twee tijdlijnen en het wordt vanuit drie perspectieven verteld. Het syndroom van Down wordt via het personage Lotte respectvol beschreven. Wat een moedig en slim meisje ondanks haar handicap. Rune zorgt liefdevol voor haar en treedt erg beschermend op.
Het thema huiselijk geweld maakt het allemaal heel heftig en laat je als lezer niet onberoerd.
Een leerzame maar zeer aangrijpende roman.

Met een brok in je keel sla je dit boek dicht: De puzzelvrouwen van Berlijn. Het gaat over Berlijn in 1989, net voor het vallen van de muur. Lotte is een jong meisje met het downsyndroom. Als ze jaren later een schrift ontvangt van haar overleden moeder, wordt deze door haar vader verscheurd. In Neurenberg zijn de puzzelvrouwen: vrouwen die de vernietigde Stasi-documenten proberen bij elkaar te zoeken. Met haar schrift gaat Lotte naar de vrouwen toe en probeert het geheim van haar moeder te ontrafelen.

 
Je volgt het verhaal vanuit Lotte en broer Rune. Af en toe vind je cursieve delen waarin je het verhaal van moeder leest. Je gaat van heden naar het verleden, maar dit is goed te volgen. De delen over Lotte en zijn prachtig. Er komt heel goed naar voren, hoe een bijzonder en zorgzaam meisje ze is, ook al zijn er veel mensen die haar veroordelen vanwege haar downsyndroom. Lotte's drive om samen met de puzzelvrouwen het geheim van moeder te ontdekken is heel groot. 

 

Steeds meer kom je te weten wat er met moeder gebeurd is en wat ze heeft moeten doorstaan. De stukken over haar komen direct bij je binnen en zijn heftig om te lezen. Extra heftig is dat je weet dat het in de tijd van de Stasi normaal was om mensen te martelen en onderdrukken. Ook kom je stap voor stap achter de waarheid en heeft niet alleen de Stasi een rol gespeeld in haar leven, maar ook hun gezinssituatie. 

 

Puzzelstukjes vallen dan ook steeds meer in elkaar. Het heden en het verleden lopen prachtig in elkaar over en de ontknoping is prachtig. De hechte band tussen Rune, Lotte en moeder raakt je. De puzzelvrouwen van Berlijn is een bijzonder verhaal over een uniek meisje, een krachtig vrouw en een hechte band in een vreselijke tijd. 

Een beetje onwezenlijk. Ik heb nog nooit iemand ontmoet met het syndroom van Down die zo slim is. En het gebruik van oxycodon is net het eten van een snoepje terwijl het een sterke pijnstiller is na bv een operatie.