De tuin van Adam een roman over tragedie, lijden en vergeving

De tuin van Adam is een verhaal over verschillende personages. zij hebben direct of indirect met elkaar te maken.

Het boek neemt je mee in het leven van een stadje in Ontario. Je valt midden in dat leven en je stapt er ook zo weer uit.

Dit boek typeren vind ik lastig. Het is qua emoties beschrijven heel divers.

De kilheid van een jongen. De “simpelheid” van een leefgroep. De uitingen van een demente man. De liefde van pleegouders. De eenzaamheid van een intelligent adoptiekind. De worsteling van een met MS geteisterde vrouw. De liefde die een hond geeft. Ga zo maar door.

Dit alles wordt geweldig goed beschreven en maakt het lezen dan ook erg plezierig.

Wat ik mooi vond aan dit boek, was de spanning die elke keer weer opgebouwd werd. Meerdere keren vroeg ik me af: ‘waar gaat dit heen?’

Minder vond ik de verschillende verhaallijnen. Door het verhaal te vertellen vanuit zóveel verschillende perspectieven, kwamen niet alle personen in het boek goed uit de verf. Ook verdwenen sommige personages wel heel makkelijk weer uit het boek en waren ze niet allemaal even relevant.

Aan het eind van het boek zijn niet alle vragen beantwoord. Het boek heeft een min of meer open einde. De (christelijke) boodschap van vergeving komt aan het eind van het boek wel duidelijk uit de verf, zonder dat het er verder dik bovenop ligt.

Vanaf de eerste pagina ben je helemaal betrokken bij het verhaal en de tragedies. Diverse personages passeren de revue, ieder met een eigen verhaal. Dat maakt het boek spannend om te lezen: wat zal uiteindelijk de ontknoping van het verhaal zijn? Nadat ik het boek gelezen heb volg ik het advies van Christian Herald, wat op de achterzijde van het boek staat, op: ‘Beloof me dat je dit boek tweemaal zult lezen’. Hij heeft gelijk: ik wil niet anders!

De roman leest lekker weg, je volgt het dagelijkse leven van diverse inwoners van jong tot oud in het kleine dorpje Caithness in Ontario, Canada.
Het boek is in twee delen verdeeld. Het begint in juni 1974, het echtpaar Madeline en Daryl hebben twee zoontjes, Adam van 6 jaar en Jesse van 3 jaar. In een onbewaakt ogenblik valt Adam tijdens het buiten spelen in de tuin in een buis in de tuin en reddingswerkers weten hem net te redden.
Dan start het tweede deel in 1994. Adam is inmiddels volwassen en woont met 4 andere jongens met een beperking in een huis en wordt door een team begeleid. Het huwelijk van Madeline en Daryl is gestrand en Jesse is een tijdje weg. Madeline werkt als juffrouw en heeft een hond, Jasper. Net als in ieder dorpje volg je het wel en wee en de verschillende ontmoetingen van diverse personen zoals de krantenjongen, de werkloze jongeren, de politie agente Tara en Madeline als gescheiden vrouw en de zorg voor haar vader en Adam. De roman laat je vooral inzien dat de sociale controle en de zorg voor elkaar in een dorp erg belangrijk zijn, respect naar elkaar en de kerk spelen een belangrijke rol. Deze roman zou in ieder klein dorpje zich afgespeeld kunnen hebben. Ook al maak je kennis met diverse personages, dit is niet storend en je hebt tijdens het leven gelijk door vanuit wie zijn perspectief je het verhaal volgt.
Wat jammer is dat de roman niet naar een bepaald punt toewerkt, je blijft nog met een aantal vragen zitten, zoals waar is Jesse en hoe gaat het verder met de vader van Madeline?

Geschreven bij De tuin van Adam

In het begin is het best spannend, maar een hoofdstuk verder, is het ineens 20 jaar verder. Vooral de gedeeltes waar het over de crimineel gaat is erg slordig geschreven, zonder aanhalingstekens en punt aan het eind van de zin.