De Valentines - Licht, camera, liefde

Licht Camera Liefde – Holly Smale
Nederlandse vertaling: Esther Ottens

Eerste druk mei 2019
ISBN 789025771195 paperback
Paperback 400 pagina's

-----Jongen (nog gelukzaliger)
Geloof je in het lot, mooi onbekend meisje?

Hope (verlegen)
Natuurlijk geloof ik in het lot. Alles heeft een bedoeling ------

Hope Valentine is 15 jaar. In haar hoofd speelt alles af alsof ze in een film scene zit.
Haar overgrootmoeder, oma en moeder waren alle drie bekenden in de filmwereld. Zelfs haar vader is een bekend acteur.
Hope kan niet wachten tot ze 16 is want dan mag ze eindelijk deelnemen aan het jetsetleven net als haar broer en zussen.

Eigenlijk wil Hope de liefde ontdekken want dat is tenslotte waar alles om draait. ----Het duurt nog drie maanden voor ik 16 word-----

Hope wordt door haar broer Max mee naar binnen gesmokkeld op een feest.
Als ze binnen is, wordt ze gek van het geruzie van haar zusters en de flikkerende beelden. Ze rent weg naar buiten.
Als ze op het treinstation komt, wil ze zo snel mogelijk naar huis.
Hope heeft alleen geen idee hoe alles werkt.
Ze is nog nooit eerder alleen op stap geweest.
Dan komt Hope er achter dat ze in de verkeerde trein zit en stapt uit om naar de juiste te rennen.
Op het nippertje wordt ze door een jongen in de trein getrokken.
------ Dan kijk ik met natte ogen naar de mooiste jongen die ik ooit heb gezien----
“Ik ben Hope”. “Jamie”, zegt hij. “Jamie Day”.
Zo begint het romantische avontuur voor Hope met Jamie, een Amerikaanse jongen die enkele dagen in Londen is.

Hope is een lief naïef meisje die beschermd is opgevoed.
Ze heeft, net als haar zussen en broer, Faith, Mercy en Max, thuis onderwijs genoten. Eigenlijk is ze een eenzaam kind die weinig aandacht krijgt van haar ouders.
Haar vader woont in Los Angeles en haar moeder zit in een rusthuis.
In het verhaal kom je er achter dat de “kinderen” Valentine straal verwend zijn .
Hope wordt enorm teleurgesteld en krijgt een ware levensles van Roz de nieuwe vriendin van haar vader.
Het lijkt of haar ogen ineens geopend worden.
Zoals ze eerder was, wil ze niet meer zijn.
Niet meer eenzaam en niet meer wereldvreemd.
Ze neemt zich voor om op een “normale” wijze door het leven te gaan.
Dus net als elke leeftijdsgenoot.

Ik vond het een grappig verhaal om te lezen.
Stukjes als in een film scene, de fantasie van Hope.
Het echte verhaal wat Hope beleefde.
Gelukkig in verschillende lettertypes.
Alleen het persoon Hope vond ik erg triest.
Ze sprak me niet aan. Ik ergerde me ook niet aan haar.
De eenzaamheid loopt als een rode draad door het verhaal heen.

Dit boek is bedoeld voor meisjes vanaf 14 jaar.
Het einde is open en het is de bedoeling dat er een vervolg komt.

Ik vond het leuk om dit boek te lezen voor de #HebbanBuzz actie.
Van mij krijgt dit boek 3½ *.

Rotterdam 7 juni 2019
Annemarie

Wanneer je de cover van dit boek ziet, heb je direct een feelgood gevoel. Een boek waar je vanaf de eerste bladzijde direct in het verhaal zit en je zou het perfect in 1 trek kunnen uitlezen.

“Licht, camera, liefde” is het eerste boek in de reeks de Valentines. De reeks gaat over de beroemde familie Valentines. Het eerst boek gaat over Hope. Hope is BIJNA 16 jaar. Wat in de Valentines familie een heel belangrijke leeftijd is. Dan mag je mee het jetsetleven. Hope is de jongste van 4 kinderen. Ze heeft nog twee zussen (Mercy en Faith) en één broer (Max). Voor ze in de schijnwerpers mag staan, concentreert ze zich nu vooral op de liefde. Die liefde denkt ze te vinden bij Jamie. Maar, zoals in het echt leven, loopt het in dit boek niet altijd zoals Hope denkt.

Het boek is volgens mij geschreven voor jongeren (13-14jaar). De schrijfstijl is daarom ook anders dan een gewoon boek. Hope bekijkt in het boek alles vanuit het oogpunt van een film of het regisseren ervan. Deze stukken worden afgewisseld met hoe het er dan echt aan toe gaat. Deze stukken zijn duidelijk herkenbaar in het boek door de verschillende lettertypes. Ik heb me hier niet aan gestoord en vond het zelf echt bij het boek, het verhaal, passen.

Hope maakt een grote ontwikkeling door tijdens het boek. Van een meisje dat hoopt zo snel mogelijk een jetsetleven te leiden, tot een meisje dat haar eigen keuzes maakt en minder afhankelijk wordt van haar familie. In het begin komt Hope heel naïef over. Misschien zelfs een beetje dom. Ze wil de privé lessen niet volgen, ze heeft geen vrienden,… Aan haar ouders heeft ze ook niet veel. Haar vader zit in Amerika en haar moeder zit in een instelling, omdat het momenteel allemaal wat zwaar is voor haar. Haar broer en zussen genieten van het bekende leven. Dagelijks komt iemand van hen wel in de krant. Hope ontdekt doorheen het verhaal dat het leven duidelijk niet alleen maar bestaat uit glitter en glamour.

Het einde van het boek maakt je al warm voor het tweede deel. Hopelijk moeten we hier niet te lang op wachten.

Met haar nieuwe boek: Licht, camera, liefde heeft Holly Smale een vermakelijk boek geschreven en een heel leuk hoofdpersonage bedacht.

Het boek valt op door de groene cover, wat vrolijk aan doet. Door de titel krijg je de indruk dat dit verhaal over een filmster zou kunnen gaan. En als je goed kijkt naar de cover zou je kunnen zien dat de eerste twee woorden op een heuvel staan en ergens tegenaan leunen; het woord: Hollywood in Los Angeles, USA (filmstad), staat ook op een heuvel.

Het verhaal wordt verteld door Hope, een tiener die heel graag, net als haar beroemde familie, ook bekend zou zijn, maar ze is nog te jong. Romantisch aangelegd als ze is, gaat ze dan maar op zoek naar de liefde. Als ze haar droomjongen ontmoet lijkt alles prachtig. Maar het leven is niet als een film, en daar komt ze als snel achter.

De schrijfstijl is fijn, het verhaal leest heerlijk weg, voornamelijk door Hope, die alles door een roze bril ziet en erg bezig is met filmscènes, die heel leuk worden weergegeven in het boek, zodat je als lezer dit ook voor je ziet. Vanaf het begin is het al vermakelijk door het commentaar van Hope op haar broer en zussen, maar ook hoe ze de wereld als filmdecor ziet.
Een ietwat naïef personage, maar zo leuk!
De opmaak van het boek is ook mooi uitgevoerd: de filmscènes wordt weergeven met een ander lettertype en dat meteen op. Ook de weergave van de paginanummers zijn leuk bedacht en ieder hoofdstuk wordt weergegeven met een nummer op een cactus. Het gaat om het verhaal, maar het oog wil ook wat.
Als bekende familie hebben de Valentine’s natuurlijk ook zo hun maniertjes, met drama en al.
Ook dit wordt goed weergegeven, zodat je als lezer wordt meegesleept.
Door dit alles was het boek zo uit.

Holly Smale is bekend van de serie: Geek girl, die ik nog niet heb gelezen, maar dat ga ik zeker doen na het lezen van dit boek: een boek met leuke personages, goed geschreven, met hilarische toestanden en natuurlijk ook de nodige drama en romantiek. Een boek dat ik zeker kan aanbevelen! En dit is pas het eerste deel in een nieuwe serie, dus ik ben heel erg benieuwd naar de verdere avonturen van de familie Valentine.

De voorkant van het boek, met daarop mijn favoriete bloem de strelitzia sprak mij meteen aan.

De hoofdpersoon in dit verhaal is de behoorlijk naïeve Hope van bijna 16. Ze heeft nog twee oudere zussen en een oudere broer. Aangezien zij allemaal ouder dan 16 zijn is, in Hope haar ogen, hun spannende leven al begonnen. Hope (be)leeft en ziet alles vanuit filmbeelden. Hierdoor staat ze zeker niet met beide benen op de grond maar dagdroomt ze veel en mist ze daarom soms ook het een en ander. Dat maakt haar overigens ook wel lief, ze mag dan wel bijna 16 zijn, in wezen is ze gewoon nog een kind. Ze krijgt, omdat de Valentine kinderen tot hun 16e buiten de spotlights worden gehouden, thuis onderwijs in de bibliotheek van het grote huis waar ze wonen. Daar merk je dat Hope vrienden mist, ze fantaseert ze er daarom dus gewoon bij. Hope is op zoek naar de liefde, elk jongen die haar pad kruist wordt in haar hoofd dan ook haar potentiële vriendje.

De hoofdstukken lezen heerlijk weg, de opmaak is erg leuk gedaan en de keuze van de verschillende lettertypes is erg fijn gedaan. De opmaak doet me een heel klein beetje denken aan de dagboek van een muts boeken, overigens word ik daar gek van het gekozen lettertype en dat is in dit boek helemaal niet zo, de gekozen lettertypes lezen hier allemaal prettig weg.