De wind wijst de weg

De wind wijst de weg - Wouter Klootwijk
Ik ken Wouter Klootwijk van zijn schitterende televisieserie De wilde keuken, die uitgezonden werd tussen 2010 en 2019. Maar Klootwijk is natuurlijk ook al jaren een geliefde kinderboekenschrijver: hij heeft tientallen titels op zijn naam staan. En grappig genoeg zie ik parallellen tussen zijn televisieprogramma en zijn nieuwste kinderboek De wind wijst de weg.

In De wilde keuken onderzocht Klootwijk voeding en de productie ervan. In het programma reist Klootwijk de wereld over om achter verhalen over voedsel te komen. In De wind wijst de weg, een toekomstverhaal over acht kinderen, speelt eten ook een grote rol.

Het verhaal begint met de twee kinderen Jan en Vera die elkaar ontmoeten tussen het riet. Waar ze vandaan komen weten ze beiden niet. Maar ze weten wel dat ze naar ‘de overkant’ willen, wat dat ook mag zijn. Ze maken een vlot van riet en gaandeweg komen er steeds meer kinderen bij die zich bij hen aansluiten.

Het wordt steeds bevreemdender, want tussen het vrij luchtige verhaal door bekruipt je het gevoel: wat is hier gebeurd? Waarom hebben deze kinderen geen ouders? Enerzijds is het heel gewoon en accepteer je het, alsof het een sprookje is. Anderzijds merk je ook aan hoe de kinderen met elkaar omgaan dat er iets vreemds aan de hand is.

De kinderen moeten zichzelf zien te redden en daarin speelt voedsel natuurlijk een grote rol. Wat kunnen ze eten? Welke bessen zijn eetbaar? Hoe maken ze het eten klaar? Als de kinderen uiteindelijk de zee bereiken ontmoeten ze een volwassen man die in een boot leeft die gestrand is. Hij vertelt de kinderen dat er geen olie meer is en dat hij daarom niet meer kan varen. Is dit de toekomst? Ziet de wereld er over een x-aantal jaren zo uit?

Het verhaal zet je aan het denken en tegelijkertijd heb ik ook onbezorgd genoten van de mooie taal, de filosofische inslag van het verhaal en de vriendschap tussen de acht kinderen. Het is een hartverwarmend verhaal, maar ook verontrustend; een mooi beginpunt voor een discussie over hoe onze toekomst eruit zal zien als we bezig blijven onze aarde en haar voedselbronnen uit te putten. Welke rol spelen kinderen hierin? Wat kunnen zij teweeg brengen?

Een prachtig nieuw boek van Wouter Klootwijk, nu al zijn derde boek bij Leopold. De illustraties zijn van Irene Goede.

Jan en Vera vinden elkaar tussen het riet. Ze leven in een wereld zonder stromend water, elektriciteit, olie en volwassenen. Er is iets gebeurd, maar ze weten niet wat. Ze willen naar de overkant en maken een vlot van riet. Tijdens het bouwen ontmoeten ze andere kinderen die met hen mee willen naar de overkant, ze zijn nu met zijn vijven. Om naar de overkant te gaan, zullen ze moeten samenwerken en wachten op de wind.

Aan de overkant ontmoeten ze Tim, Tim woont in een boomhut. De vijf kinderen besluiten ook om boomhutten te bouwen, Tim heeft nog hout. Tim komt van over de heuvels, van ver weg waar alles misging. Een aantal kinderen komen ook van een plek waar alles misging.

Ze komen nog twee kinderen tegen en besluiten samen te blijven. Ze denken dat de winter er bijna aankomt en gaan vast een voorraad voedsel zoeken. Ook gaan ze bruikbare spullen halen aan zee, spullen die zijn aangespoeld. Op het strand zien ze een schip en ze lopen erheen. Het schip is van een volwassen man. Een jongen vraagt of het schip van de man is en waarom het daar ligt. ‘Ik ben visser,’ zegt de man. We hebben het verkeerd gedaan. De mensen. We hebben alle olie van de wereld opgemaakt.

Wauw, wat heb ik genoten van dit verhaal.
Het verhaal heeft mij aan het denken gezet. Wat als we zo doorgaan met leven, hoe ziet de aarde er over tientallen of honderden jaren dan uit?

Wouter Klootwijk heeft dit verhaal ontzettend mooi geschreven. Je voelt de rust van de kinderen en dat maakt het lezen ook erg fijn. Ik vloog door het verhaal heen, ik was zo nieuwsgierig naar de afloop. De illustraties zijn gemaakt door Irene Goede en die zijn om bij weg te dromen.. erg mooi!