Dievenreeks 1 - De Woestijndief

Wat een leuke serie vond ik dit. Heel spannend en fantasievol. De vaart zit er meteen in en er gebeuren zoveel dingen. Ik heb de twee boeken aan een stuk doorgelezen, want dat wil je gewoon, doorlezen. Wat ik leuk vond was de Midden-Oosterse setting. Dat is weer eens wat anders en heel verfrissend. Het verhaal is totaal niet voorspelbaar, ook dat vond ik mooi.
De karakters zijn heel like-able en niet alles is wat het lijkt. Op het eind werden mijn ogen wat wazig en ik heb echt een traantje (of meer) gelaten. Toen het verhaal uit was en ik het boek dichtklapte liet ik een diepe zucht ontsnappen. Dit verhaal is een echte aanrader. Daarom 5 sterren van mij.

Emmelie weet de complexiteit van de karakters prachtig weer te geven met respect en nadruk op de persoonlijke groei die we allemaal doorleven. Zowel voor jeugdige als meer ervaren lezers een uitzonderlijk boek om aan de hand van de verhaallijnen unieke levenslessen te omarmen.

Haar manier van schrijven is van topniveau en eenmaal je begint te lezen weet je het boek niet meer neer te leggen. Vol enthousiasme wacht ik op het vervolg!

Emmelie Arents wist me vorig jaar al te verrassen met haar boek “Het Hart van de Adelaar”, waarin ze binnen een high-fantasy setting ons liet kennis maken met haar schrijfkunsten. Het resultaat was een ijzersterke uitgave die ongetwijfeld een schare fans met zich mee bracht. Dit jaar is ze terug om opnieuw de fantasywereld in te duiken en mocht ik haar “Woestijndief” van een leesbeurt en passende bespreking voorzien.

De auteur kon met haar vorige boek op heel wat bijval rekenen en maakte met “De Woestijndief” dan ook de logische keuze om alle sterkhouders van haar debuut ook in dit boek netjes op de voorgrond te laten treden. Het kan natuurlijk altijd dat een debuterend schrijfster een gelukstreffer weet voort te brengen, maar we kunnen al meteen stellen dat Arents met haar tweede uitgave zonder enige twijfel weet te bevestigen wat ik eigenlijk al een eindje wist : de schrijfster heeft de kunst van het schrijven perfect onder de knie en weet hoe ze haar young adult publiek moet onderhouden.

Het verhaal beslaat iets meer dan 400 pagina’s, maar kent een relatief gespreide bladspiegel, waardoor de leesbeurt heel vlot verloopt. De verschillende hoofdstukken zijn uiterst behapbaar en worden regelmatig wisselend vanuit het standpunt van één van de hoofdrolspelers weergegeven. Dat zorgt ervoor dat de lezer emotioneel beter betrokken wordt bij het verhaal. Wanneer één personage namelijk over meer informatie beschikt dan een ander (en daarmee de lezer ook uiteraard) levert dit ongetwijfeld enkel momentjes van frustratie bij de lezer op, zij het “aangename” frustratie natuurlijk.

De verhaallijn is heel vlot opgebouwd en biedt voldoende diepgang bij de diverse personages, waardoor geen enkel moment duidelijk is welk personage uiteindelijk als kanonvoer zal worden aangevoerd. Een dikke pluim voor Arents dus. Maar daar stopt het leuks helemaal niet. Haar schrijfstijl is gelijklopend met haar vorige boek en ook de lovende woorden die ik toen kon uiten, kunnen hier zonder aanpassing gewoon overgenomen worden.

In “De Woestijndief” worden we getrakteerd op een plot dat wat aanvoelt als “Prince of Persia” met een resem elementen uit de topreeks “The Summoner” van Taran Matharu. (één van mijn lievelingsreeksen en ook dat zegt dus weer al heel wat over de kwaliteiten van Arents). Mijn god, ik heb genoten van dit boek en ik kijk zo hard uit naar het tweede deel dat in het najaar eraan zit te komen. Dit is het soort fantasywerken dat ons taalgebied internationaal op de kaart zet en de grootmeesters naar de kroon steekt.

De Woestijndief is een verhaal met veel actie en spanning. De vele plotwendingen houden je als lezer vast van begin tot einde.

Het boek gaf me The Hunger Games meets The Maze Runner vibes, met een subtiele knipoog naar de Schone Slaapster in een Midden-Oosterse setting, die doet denken aan Aladdin of de vertellingen van Duizend en één nachten.

Tarans laatste diefstal eindigt in een drama, waardoor zijn broer gekozen wordt om deel te nemen aan een magisch spel waar criminelen moeten strijden voor hun vrijheid. Vriendschap, verraad, avontuur, allemaal elementen die je terug kan vinden in De Woestijndief.

Ik had een Ali Baba en zijn 40 rovers-verhaal verwacht met negatieve clichébeelden en kwetsende taal, maar daar was niets van terug te vinden. Taran steelt om te overleven, niet voor de sport. Als lezer kon ik de liefde voor de cultuur voelen. De personages hebben diepgang, de vrouwen in het boek zijn niet van die typische onderdanige types die je wel vaker ziet in dit soort verhalen. De familiebanden zijn mooi omschreven.

Kortom, het is een verhaal dat je doet verlangen naar een woestijnwandeling onder de schitterende maan.

Geschreven bij Dievenreeks 1 - De Woestijndief

De woestijndief begint direct spannend, in de eerste hoofdstukken gebeurt er van alles waardoor de lezer met zijn neus midden in de actie valt. Alle gebeurtenissen worden voornamelijk verteld vanuit de perspectieven van de tweelingbroers Taran en Amir. De lezer wordt daarmee helemaal meegenomen in hun gevoelens en gedachtes, daardoor kost het geen moeite om met hen mee te leven. Taran gelooft dat er meer in het leven moet zijn en is onbesuisd in zijn acties, terwijl zijn broer Amir bedachtzamer is en meer nadenkt over gevolgen. Hoe verschillend ze ook zijn, hun liefde voor elkaar overheerst. Liefde en loyaliteit zijn dan ook belangrijke thema's in het boek.

Hoewel de beschrijvingen van gebeurtenissen hier en daar wat te gedetailleerd zijn maakt de vlotte schrijfstijl van de auteur dat het geen moeite kost om door te blijven lezen. Op de juiste momenten brengt ze weer actie in het verhaal om over de plotwendingen maar te zwijgen. Telkens wanneer je denkt dat het verhaal wel zo ongeveer vastligt weet Emmelie Arents de lezer een andere kant op te sturen. Ze deinst er duidelijk ook niet voor terug om de boel af en toe eens flink op te schudden.

Ik heb De woestijndief met veel plezier gelezen en ik kijk dan ook uit naar De meesterdief. Wel had het van mij net iets pittiger gemogen, Taran wat meer een bad boy en de magie wat uitgebreider uitgewerkt. Ik hoop dat de auteur in het vervolg, naast weer een mooi verhaal, deze aspecten verder blijft ontwikkelen.

De woestijndief is een heerlijke Young Adult Fantasy die je in één adem wilt uitlezen omdat je helemaal meegezogen wordt in de magische wereld van Taran en Amir.

Saradan is een prachtige plek waar magie leeft bij de bevolking. Langzaam aan kom je steeds meer te weten over deze magische plek. De verschillende verhaallijnen komen op een erg fijne en leuke manier samen waardoor je steeds "aha!" gaat zeggen. Je tuimelt ook van de ene plottwist naar de andere waardoor je steeds wilt weten wat er gaat gebeuren. Emmelie is bovendien niet bang om haar personages te laten doen wat moet gebeuren, waardoor het plot en de sterktes van de personages goed naar boven komen. Deze personages leven hun eigen leven, en Emmelie is er om deze op te schrijven. Soms was het wat lastig om te volgen met wie, wie is, maar door hun typische karakters kon ik deze wel onderscheiden na een tijdje. En ga je ze ook een voor een in je hart sluiten en hun aanmoedigen in hun missies.
Kortom, ik ben fan, De Woestijndief is een goed verhaal en kan niet wachten op meer!

Erg genoten van dit boek! Het is vlot geschreven. Hey Opnieuw kon ik niet stoppen met lezen en keek ik ernaar uit om verder te lezen. Enerzijds wil je niet stoppen en anderzijds ben je dan beetje triest als het boek uit is!
Het bewijs dat het alweer een heel goed boek is. Ik vind het mooi hoe Emmilie Arents zo een wereld creëert en haar fantasie ons helemaal kan meenemen!

Je komt in dit boek in een mooie magische wereld terecht. Hier zal je de broers volgen in hun reis. Je gaat verschillende wendingen nemen, maar de plotten gaan je geheel verbazen ! Je kan uren achter elkaar vol in deze mooie wereld zitten zonder te merken dat de uren voorbij gevlogen zijn! Ik smak naar meer

Ik zeg het maar even eerlijk. Ik ben echt geen fantasy lezer. Maar toen ik vorig jaar Het Hart van de Adelaar las, wist ik meteen als er ooit nog een boek van Emmelie uitkwam ik deze echt moest lezen.  Want ze maakt fantasy toegankelijk voor mensen zoals ik.  Gewone personages zonder té ingewikkelde namen en werelden waar mijn hersens niet van in de knoop raken.

Zo ook bij ' De Woestijndief'. Het eerste deel van een duologie. Ik heb er wederom van genoten.
Van de prachtige cover, fijne personages die zo echt lijken dat ze je buren kunnen zijn, een verzonnen plek op aarde die echt zou kunnen bestaan en een dijk van een verhaal. Want dat was het echt. Zodra je begint met lezen denk je dat je het allemaal snapt en hoe het verhaal gaat verlopen. Nou niet dus! Verschillende plotwendingen hebben er regelmatig voor gezorgd dat ik hardop zat te vloeken! Ik was echt verbaasd hoe goed Emmelie dit verhaal weer heeft verzonnen en mij een heel spannende zaterdag heeft bezorgd. Want ja, dat boek moest natuurlijk uit. En niet alleen om dat ik wat tijd tekort kwam, plannen is niet mijn sterkste kant, maar het moest gewoon uit omdat ik wilde weten hoe het afliep!! En nu moet ik helaas nog een paar maandjes wachten tot ik verder kan lezen, want ik ben reuze benieuwd naar het vervolg in de Dievenreeks,  'De Meesterdief' genaamd. Ik wil heel namelijk heel graag weten hoe het met Taran en Inara afloopt....
Een echte aanrader jongens en meisjes, ook als je geen fantasymens bent!

Synopsis van ' De Woestijndief ';
Taran kan stelen als de beste. Wanneer zijn laatste diefstal eindigt in een drama, wordt zijn broer Amir gekozen om deel te nemen aan het Labyrint, een magisch spel waar criminelen strijden voor vrijheid. Vastberaden om zijn broer te redden, raakt Taran verstrikt in de duistere geheimen van magie.

Iedereen in haar naaste (en verre) omgeving kent Emmelie Arents als het muzikale meisje met het boek in haar hand. Sinds haar prille jeugd is de echte wereld ondergeschikt aan wat haar fantasie haar te bieden heeft. Naast schrijven maakt Emmelie ook lid uit van de band Solitude Within en werkt ze parttime in Brussel. De woestijndief is haar tweede boek, vorig jaar verscheen Het hart van de adelaar.
Taran en Amir zijn tweelingbroers, ze wonen met hun vader in Arteda een regio in het land Saradan. ‘Saradan was geen arm land, maar Arteda was een regio die halsstarrig werd gemeden. Niet alleen vanwege de armoede, ook vanwege Gifoog die zijn intrede had gemaakt en de harten van de bevolking in een greep van angst hield.’ De echte naam van Gifoog was Yassin Ralec, hij is een sanji, een magiër. Taran kan stelen als de beste en dat heeft Yassin geweten. Taran heeft een flesje met een geheimzinnige drank van Yassin gestolen. Hij hoopt het op de magiërsmarkt in Iskir voor veel geld te kunnen verkopen. Hij moet daarbij erg oppassen want de magiërsmarkt is verboden terrein voor hem, een overtreding die zwaar gestraft zal worden. De jonge sanji Rayan helpt hem om het flesje te verpatsen. Helemaal gelukkig met het geld én een boek voor Amir, gaat Taran terug naar huis. Maar zijn geluk duurt niet lang. De mannen van Yassin komen onverwacht op bezoek om hem te arresteren. Omdat Taran op dat moment boven is, wordt Amir gearresteerd, hij neemt de schuld op zich en wordt afgevoerd naar de gevangenis. Taran weet te ontsnappen aan de moordenaarshanden van de mannen van Yassin en vlucht naar Iskir.
Amir krijgt in de gevangenis het aanbod om onder zijn straf uit te komen door deelname aan het Labyrint, een jaarlijkse wedstrijd onder de vijf hassani (magiërs) van De Raad, die elk twee deelnemers mogen afvaardigen. De winnaar van het Labyrint hoeft zijn straf niet uit te zitten, krijgt een groot geldbedrag én mag worden opgeleid tot sanji. Amir mag uitkomen voor San Darius. Voor Amir komt dat goed uit want hij is op zoek naar de waarheid over de dood van hun moeder. Ook zij had schuld bekend voor een van de overtredingen van Taran en ook zij kreeg daardoor de optie tot deelnemen aan het Labyrint. En hoewel het Labyrint veilig zou zijn voor de deelnemers, had zij het niet overleefd. Niemand wist precies wat er gebeurd was, waaraan hun moeder gestorven was, ze was ‘gewoon’ ziek geworden.
Een spannend verhaal ontspint zich, de ene keer is Taran de verteller, de ander keer Amir. Later vertellen Rayan en Sahir, de broer van Yassin, een stuk van de geschiedenis. Zowel Taran als Amir beleven allerlei avonturen, worden soms geholpen maar vaker tegengewerkt, door de magie van de hassani. Emmelie Arents is er in haar tweede boek weer in geslaagd om een ingewikkeld plot tot leven te laten komen. Haar hoofdrolspelers, Taran en Amir, zijn mensen van vlees en bloed, hun emoties worden goed beschreven. Het schuldgevoel van Taran spat bijna van de bladzijdes af. Beiden worden verliefd en ook die meisjes zijn niet volmaakt, integendeel zelfs. Het boek verveelt nergens, de ontknoping is onverwacht en verrassend en laat ruimte over voor een vervolg. Vier sterren voor een mooie young adult overgoten met een fantasy-sausje.