Doodgewoon Kinderen begeleiden bij rouw voor leerkrachten, hulpverleners en ouders

Hoe leg je iets uit aan je kind dat je zelf niet begrijpt? Dit boek biedt een klare uitleg aan de manier waarop kinderen 'dood' begrijpen. De vele getuigenissen maken dadelijk duidelijk dat iedereen anders omgaat met verlies en dat dit ook toegestaan is.

Hoe gaan kinderen om met afscheid en verdriet? Hoe praten we met hen over een overlijden? Hoe help je kinderen in hun rouwproces?
Voor het eerst moeten omgaan met de dood van familieleden of vrienden is een bepalende ervaring in het opgroeien van een kind. Bovendien is het vaak erg moeilijk voor leerkrachten, hulpverleners en ouders om te weten wat er juist omgaat in het hoofd van een rouwend kind.
DoodGewoon biedt waardevolle inzichten om kinderen te begeleiden bij het rouwproces, zowel voor de professional als voor ouders. Vanaf het moment van overlijden tot en met het eerste jaar na het verlies gaat het boek in op manieren om kinderen te betrekken bij speciale momenten. Dat gebeurt via een handige tijdslijn, waarbij elk betekenisvol moment in het jaar een kans biedt om het rouwproces te initiëren.
DoodGewoon besteedt speciale aandacht voor de opvang op de school zelf. Aan de hand van tekeningen, creatieve opdrachten, visualisatie en verhaaltjes toont het boek hoe de spontane verwerking van kinderen er ondersteund kan worden.

DoodGewoon heet geen naslagwerk te zijn, maar komt in eerste instantie wel zo over. Het werk is bedoeld voor leerkrachten, hulpverleners en ouders. Die laatste doelgroep lijkt mij wat onwaarschijnlijk. Wanneer ouders te maken krijgen met de dood van een van hun kinderen, kan ik me zo voorstellen dat zij iets anders aan hun hoofd hebben dan dit boek ter hand nemen om eens te gaan ontdekken hoe ze hun andere kinderen hierin kunnen begeleiden. Wellicht lezen ouders dit boek wel wanneer het sterfgeval verder van hen afstaat, maar wel met hun kind te maken heeft.
Voor leerkrachten en hulpverleners kan DoodGewoon een enorme hulp en toevoeging zijn tijdens het begeleiden van kinderen die met een sterfgeval te maken hebben gehad. Ook, of misschien juist, hulpverleners die niet gespecialiseerd zijn in de verwerking van verlies, zouden dit boek moeten lezen. Lies Scaut heeft door haar werk als maatschappelijk werkster en psychotherapeute veel ervaring in deze zware en moeilijke tijd voor leerkrachten, ouders en vooral kinderen. Toen haar hulp werd ingeschakeld bij een drama op een school heeft zij daar een zogenaamde “stille” klas ingericht. Dit lijkt mij voor elke school die met een dergelijk drama te maken krijgt een waardevolle aanvulling op hun begeleiding.
De tijdslijn onder de flappen van dit boek is een eye-opener. In deze tijdslijn staan de vaste mijlpalen vermeld die bijna elke school hanteert. Die mijlpalen kunnen van grote betekenis zijn in het leren omgaan met verdriet. Lies Scaut geeft gedurende het boek handige tips, vergezeld van symbolen, tekeningen en persoonlijke verhalen.

DoodGewoon is geen boek om voor je “plezier” te lezen, het geeft echter belangrijke en zeer bruikbare tips. Eigenlijk zou elke school dit boek in huis moeten hebben, want we denken vaak dat doodgaan pas gebeurt wanneer we oud en versleten zijn. Helaas zien juist leerkrachten het nog veel te vaak dat kinderen op jonge leeftijd te maken krijgen met de dood van iemand uit hun onmiddellijke omgeving. Het zou mij niet verbazen wanneer dit boek voor die leerkrachten van grote betekenis kan zijn.

Susanne Koster voor BangerSisters