Dream Theater

Als je het album de eerste keer doorspeelt is het hier en daar wel wat wennen. Maar na een aantal keertjes beluisteren blijkt pas wat een fantastisch album dit is. Heel afwisselend, eens wat heavy dan weer symfonisch. Bij de andere albums die ik van Dream Theater heb is er altijd wel een nummer dat ik steevast skip omdat ik het minder vind, maar bij dit album zijn alle nummers echt geweldig. En de finale van het nummer Illumination Theory kan tellen - machtig gewoon (dat is bij mij met kippenvel en tranen in de ogen)!

.... met de eerste song in het gehoor heb je geen idee, van wat de rest van het album zal brengen. Het is een afwisselend album met vele hoogstandjes en bijzonder veel Rush invloeden. Mike Mangini doet zijn werk meer dan geweldig en lijkt ook een wat meer eigen drumstijl in te brengen. Absoluut een verschil met Mike Portnoy; daarmee zeg ik niet minder goed, of beter, nee.... hij geeft zijn eigen invulling en dan met name met bijzonder gecompliceerde bas-drums. Hij is zeker een meester in het bedienen van de pedalen van het drumstel. Ik vind het wederom een heerlijk album. Het ene alblum is heavier dan het andere, maar daarom zo knap dat ze hun eigen geluid houden en toch steeds een compleet ander album brengen. Ik weet zeker dat de echte Dream Theater fans wat dat betreft nog nog nooit door deze heren teleurgesteld zijn.

Dit is weer een DREAM THEATER album met technische hoogstandjes, tempowisselingen die perfect in elkaar overgaan. Zoals met elk DT album dient ook deze eerst wat vaker beluisterd te worden om zo goed te beseffen wat deze heren gemaakt hebben. Maar zoals een eerdere recensist al noemt, het gemis van Portnoy. Deze man mis ik ook, hoe goed het werk van Mangini ook is. Sinds zijn aanwezigheid is het drumgeluid best ver naar de achtergrond verhuisd. Wat jammer is. Verder weer een fantastisch album.

Het is wel even "doorluisteren", maar als je met nummer 9 : illumination theory begint....
Tja, dan kan je weer niet om Dream Theater heen! Klasse CD.

Even wennen, deze CD van DT.

Vooropgesteld moet worden dat smaken verschillen; waar de één de voorkeur geeft aan het zwaardere werk, hoort de ander liever de melodische kant van Dream Theater.

Deze plaat hoort wat mij betreft in ieder geval tot de eerste categorie; afgezien van een enkel erg Pink Floyd geïnspireerd nummer en de op deze plaat bijna misplaatste ballad, is met de eerste single "The Enemy Within" de toon aardig gezet. Minder melodieuze riffs en mooie akkorden, meer Metallica-achtige gitaarpartijen.

Gelukkig (voor mij) is alles wel op z'n Dream Theaters vormgegeven en is het interessant om te horen hoe goed Mike Mangini z'n plek heeft gevonden en zijn eigen geluid toevoegt aan het geheel. Voor liefhebbers van afwijkende maatsoorten valt er in ieder geval weer meer dan genoeg te halen...

De teksten vind ik er in de jaren niet beter op geworden, de kundigheid van de heren muzikanten lijkt nog steeds te kunnen groeien. Wel lijkt er iets inspiratie te missen, iets wat ik gek genoeg bij de vorige plaat wel weer herkende.

Qua productie ligt de nadruk voor mijn smaak iets teveel op de heaviness, ten koste van toon en melodie.

Een aantal songs die voor mij het meest "Dream Theater" zijn en er wat mij betreft uitspringen zijn The Enemy Within (sterk nummer), The Looking Glass en Along For the Ride (de uitstekende ballad).

een must voor de DreamTheater fan

Ook deze cd staat weer vol van de muzikaal technische hoogstandjes, heel mooi verpakt in mooie melodieën en arrangementen. Ik snap niet hoe ze dit toch steeds weer kunnen onthouden als ze dit live spelen. Respect!! Maar goed, eigenlijk is het zoals we dat van Dream Theater natuurlijk gewend zijn. Wat dat betreft maken ze de verwachting weer meer dan waar. Ik heb de indruk dat drummer Mike Mangini zijn plek goed heeft weten te vinden, hoewel hij soms ook wel erg (te veel) zijn best doet om op Portnoy te lijken, zoals in de ballad Along For The Ride waar hij het voor balladbegrippen wel erg vol timmert. Totale indruk is dat de balans van het album naar mijn smaak iets te veel overhevelt naar het zware, stevigere werk. Hoewel ik daar absoluut niet vies van ben zou er over het hele album gezien, iets meer accent mogen liggen op het rustigere, melodieuze. Juist daar komt de stem van LaBrie het beste tot zijn recht. (Luister maar eens naar het begin van 'The Bigger Picture'. Gewoon prachtig.) Maar gelukkig doen ze het wel op een manier dat het wel weer typisch DT is. Dus ja, wederom weer een heerlijke plaat waar je als progliefhebber weer lang van gaat genieten en die steeds beter wordt naarmate je hem meer luistert. Voor mij blijft DT dan ook dé topper in hun genre!
Enig minpuntje: Drumgeluid is wat dof, met name de snare en toms missen het frisse geluid.

Heb ze nu allemaal van deze band , het zijn top muziekanten maar voor diegenen die van het oudere werk van Dream Theater houden kan deze wat tegenvallen , voor de muziekanten onder jullie ' ze slaan er nie naast '

ja, wat nou maar ?? hoor ik sommige fans al roepen....
Tja, dat is iets wat ik zelf ook niet echt kan benoemen...of toch wel ???
Begrijp me niet verkeerd, dit is wederom een cd waarop de heren laten horen wat ze kunnen, maar ergens besluipt mij het gevoel van een sleetsheid, van gebrek aan frisheid....
Net als bij de vorige cd.
Nou, laat ik het dan meteen maar noemen : na het vetrek van Mike Portnoy is er een stukje bezieling ook weggegaan.
Die Portnoy had iets, wat ik mis bij de nieuwe drummer.....
Het felle, het opzwiepende en het fanatieke ,....dat vond ik in Mike Portnoy en dat miste ik vorige week tijdens het concert....bij Mike Mancini....
Portnoy leek af en toe wel achter dat drumstel vandaan te willen komen, tijdens die concerten in het verleden...
Ik had wel eens gehoord dat het af en toe niet echt lekker boterde tussen Portnoy en LaBrie en misschien was dat wel een deel van het mystieke wat mij altijd aan trok....
Ik moet verder met zoals het nu is .............of niet,.. dat moet de tijd maar uitwijzen...

(Portnoy) Loslaten is mijn enige houvast...........; )

Dream Theater is al jaren de band als het komt op "odd time signatures" songs.
Met hun nieuw self titled " dreamtheater" plaat hebben ze een opvolger/antwoord gemaakt op "A Dramatic Turn Of Events" die uitkwam in 2011.
Mocht het zo zijn dat je die plaat een mindere Dream Theater plaat vond, dan moet je deze vooral niet kopen, want hij kan overkomen als "veel van het zelfde".

Want wat de titel van de cd eigenlijk al aangeeft, is als of het lijkt dat ze door de creatieve ideeen heen zijn, Maar de echt muziek kenner zullen je vertellen dat dit echt een te gekke plaat is, waar op je meer dan je geld waard terug krijgt in muziek(noten).
Voor mij een A++ DreamTheater Plaat, die zeker thuis hoort in ieders collectie.