Drijfzand

Review Drijfzand van Henning Mankell
Op 8 januari 2015 werd de diagnose gesteld. Een zeer ernstige vorm van kanker, mogelijk ongeneeslijk.
Zo schrijft Henning Mankell over zich zelf in het eerste hoofdstuk van zijn allerlaatste boek "Drijfzand."
Een betere titel had hij niet kunnen bedenken.
In 66 zeer korte hoofdstukken beschrijft Mankell zijn leven "Dit is waar het boek over gaat. Over mijn leven.
Hoe het geweest is en hoe het nu is." Hij schrijft zoals al zijn boeken,boeiend en beschouwelijk. Lees dit prachtige boek in alle rust en gun uwzelf de tijd voor pauzes om na te denken. Henning was niet alleen een groot schrijver maar tevens regisseur en theatermaker, in het bijzonder in Mozambique. Hij voelde zich diep betrokken met de mensen die hij ontmoette en met wie hij werkte, waar ook ter wereld. Hij toonde zijn maatschappij-kritisch instelling, waar ook ter wereld.
Ik heb veel van zijn boeken gelezen en daarbij genoten van zijn prachtige stijl en geweldige
verbeeldingskracht. Geen andere schrijver heeft mij zo mee kunnen voeren in zijn verbeelding.
In mijn beleving was inspecteur Wallander in werkelijkheid de persoon Henning Mankell . Zoals ik ook in de boeken "Italiaanse schoenen" en "Zweedse Laarsen" de ex-chirurg Frederik Welin zag, voelde en beleefde als de schrijver Henning Mankell. Bij geen andere schrijver heb ik die speciale band gevoeld. Prachtig!
In het laatste hoofdstuk van "Drijfzand" schrijft Mankell over zijn bezoek aan dokter Bergman, 5 maanden na de vaststelling van kanker. De dokter zegt: "Er is een adempauze ontstaan. En een adempauze kan heel lang duren."
Op 5 oktober 2015 overleed een groot mens met een prachtige nalatenschap. Bedankt Schrijver / kunstenaar Hennig Mankell

Conclusie;
Waar het onderwerp een duidelijke valkuil heeft van zelfmedelijden en een klaagzang, laat Henning Mankell duidelijk zien dat er ook een andere kant is. Hij voert ons als lezer aan de hand van 66 kleine hoofstukken mee door zijn leven. Hij laat ons zien wat de impact van de diagnose kanker op hem en zijn gemoedstoestand is geweest, zonder dat je het idee krijgt dat hij medelijden wil opwekken. In tegendeel zou ik zelfs zeggen. Ook nu gebruikt hij de rode draad om de lezer aan te zetten tot nadenken over maatschappelijke - en levensvragen. De link tussen kanker en kernenergie is snel gelegd. Vanuit de kernenergie laat hij ons nadenken over onze nalatenschap aan volgende generaties, en hoe die duidelijk te maken dat er een potentiele moordenaar diep onder de grond opgeslagen ligt, of er überhaupt nog mensen zullen leven als het opgeslagen kernafval uiteindelijk ongevaarlijk is geworden. Er is dan al een nieuwe ijstijd geweest en de wereld zal er dan onherroepelijk anders uit zien. Zal de mens de ijstijd overleven, mee evolueren of uitsterven? Hoe zal de toekomstige mens ons beschouwen? Het zijn allemaal vragen die door zijn hoofd spoken. Deze vragen leveren ook weer andere vragen op, zoals hielden de Neanderthalers zich bezig met hoe de volgende generaties hen zouden zien, wat was hun doel m.b.t de grotschilderingen, waren dat eventuele waarschuwingen aan volgende generaties? Hielden zij zich bezig met hun nalatenschap? Wat hem weer terugvoert naar zijn leven. Wat heeft hij meegemaakt, welke fouten spelen hem eventueel parten, wat laat hij na? Het boek is een prachtige vertelling geworden van een menselijk leven, met al de onzekerheden, kwetsbaarheden, momenten van geluk, liefde, jaloezie, de minuscule rol die een leven speelt in het grote geheel. Er zitten werkelijk prachtige passages in over de huidige maatschappij zoals ‘Mensen in ons deel van de wereld geloven tegenwoordig niet langer in God. Ze geloven in krasloten en ander geschraap. Met de juiste combinatie van geluk en behendigheid in het winnen van grote bedragen schiet je in de roos. Dan hoef je nooit meer te werken, kun je onbekommerd genieten, en kun je in het vervolg op alles en iedereen neerkijken. Wie wint die heeft wat. Zoals de kunst van het geldgraaien ons glashelder leert”. Of “De vergetelheid stel ik mij voor als een lege ruimte. Ons innerlijk lege en koude universum. Geheugenverlies betekent dat de mens onverschillig wordt voor zichzelf, voor anderen, voor wat is geweest en wat komen gaat”. Henning Mankell durft zich zelf bloot te geven in dit boek en toch weet hij er wederom een prachtig maatschappijkritisch boek van te maken dat de lezer weer aanzet tot denken over de meest belangrijke levensvragen zoals het nut, de nalatenschap, wat is er nodig om te leven en overleven? Mijn beeld over hem is alleen maar meer bevestigd met dit boek. Een prachtig mens die betrokken, gepassioneerd is en gezegend is met een groot vertel- en schrijverstalent.
Dit boek krijgt van mij vier sterren.

Henning Mankell beschrijft in zijn vele boeken als meesterverteller grote levensgebeurtenissen zonder grote woorden. Hij kruipt in de huid van zijn personages en sleept me mee. Gevoelige maatschappelijke thema’s gaat hij niet uit de weg.
Drijfzand is echter een heel ander verhaal. In dit boek beschrijft Mankell zijn eigen leven nadat hij de diagnose uitgezaaide longkanker heeft gekregen. Hij schrijft over zijn angsten, zijn houvast, zijn vragen en zijn levenslust. Samenvattend zegt hij: ‘Leven is de kunst van het overleven’.
Dit keer is het aan mij om in de huid van Mankell te kruipen. Pas dan openen zich, aan de hand van belevenissen, schilderijen, beelden en muziek, zijn boeiende gedachten, intense emoties en een diep verlangen naar het leven.
Niet elk hoofdstuk kan me in gelijke mate boeien en soms mis ik de subtiele verhaallijn zoals in zijn romans. Toch doet dat niet af aan de waarde van dit boek. Mankell gaat in Drijfzand in op het maatschappelijke thema hoe we als mensen omgaan met de ziekte kanker. Hij deelt zijn persoonlijk inzicht in de grote levensgebeurtenis die de diagnose in zijn leven is.
Zijn verhaal inspireert mij als lezer om mijn eigen vragen te durven stellen en mijn antwoorden te leven.
Als docent aan de opleiding Coach rondom kanker beveel ik dit boek van harte aan bij studenten en anderen die interesse hebben in coaching, kanker en levenskunst.

Geschreven bij Drijfzand

Aan de recensies van Lisette en Inge valt weinig toe te voegen. Ik kan mij hier helemaal in vinden. Dit boek lees je niet in een keer uit, maar gestaag hoofdstuk voor hoofdstuk. Na ieder hoofdstuk leg je het boek even aan de kant om het gelezene te laten bezinken en er je eigen gedachten over te laten gaan. Het zet jou zelf ook aan tot introspectie en filosofie. De gedachten even weg van de hectiek van het dagelijkse leven en terug naar de kern en de zin van het leven op onze planeet.

Drijfzand is een goed gekozen titel.
Het woord wordt in een hoofdstuk uitgelegd. Geen verhaal dit keer maar ieder hoofdstuk kan weer over iets anders gaan. Iemand die weet dat hij waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft, laat zijn gedachten gaan over allerlei gebeurtenissen en toestanden. De eindigheid van het leven voel je steeds op de achtergrond aanwezig.
Een boek dat je niet in éen keer uitleest. Wel boeiend. Maar de persoon is dan ook Henning Mankell.

mijn ma i
leest graag zijn boeken, dus ik dacht: dat is wat voor haar.
En dat klopte!

Als liefhebber van de boeken van Henning Mankell is het bijzonder om zijn laatste boek "Drijfzand" te lezen als een soort afscheid van deze auteur.

Ontroerend mooi geschreven

Het is een prachtig boek waarin de schrijver vertelt dat bij hem kanker is geconstateerd. In korte hoofdstukjes deelt hij gebeurtenissen uit zijn bijzonder en interessante leven en mijmert hij over over (de toekomst van) de mensheid.
Ondanks zijn ziekte valt zijn levensvreugde nog steeds op.
Boek is zeer de moeite waard !!

Henning Mankell beschrijft op een kwetsbare, en voor (ex-)kankerpatiënten herkenbare manier, hoe het is om de diagnose kanker te krijgen. Toch gaat het boek niet alleen over zijn ziekteproces. Door de diagnose gaat hij opnieuw en anders kijken naar verleden en toekomst, zowel vanuit persoonlijk perspectief als vanuit de aarde in het grote geheel. Hij put daarbij uit eigen levenservaringen, maar filosofeert ook over wetenschappelijk onderbouwde feiten. Door deze mix is het een boeiend en vaak ook ontroerend verhaal. Het boek is verdeeld in korte hoofdstukken, wat het enerzijds afwisselend maakt, maar soms ook wat onsamenhangend. Toch doet dit niets af aan het feit dat Mankell je aandacht steeds weet vast te houden, omdat het gewoon een fantastische schrijver was die op een mooie en respectvolle manier zijn verhalen kon vertellen.